Παρουσίαση του βιβλίου «Όλη η αλήθεια για χρέος και ελλείμματα και πως θα σωθούμε» της Μαρίας Νεγρεπόντη- Δελιβάνη

Το Ινστιτούτο Περιφερειακής Ανάπτυξης (Ι.Π.Α.Δ.Μ.) διοργανώνει εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου της κ. Νεγρεπόντη – Δελιβάνη Μαρίας, με τίτλο «Όλη η αλήθεια για χρέος και ελλείμματα και πως θα σωθούμε».
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 13 Μαΐου 2012 και ώρα 11:30π.μ. στο Αμφιθέατρο του Τ.Ε.Ε. τμ. Δυτικής Μακεδονίας στην Κοζάνη (Μπουσίου & Εστίας 3).
Λίγα λόγια για τη Συγγραφέα:
Αριστούχος απόφοιτος της σχολής ΝΟΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης έκανε της μεταπτυχιακές της σπουδές στη Σορβόννη του Παρισιού από όπου έλαβε Κρατικό Διδακτορικό Δίπλωμα Οικονομικών Επιστημών με άριστα και έπαινο.
Η διδακτορική της διατριβή εκδόθηκε με δαπάνες του CNRS της Γαλλίας και δημοσιεύτηκε στη γαλλική σειρά SEDES. Σπούδασε, επίσης, και έκανε έρευνα στα Πανεπιστήμια London School of Economics, Berkery (ΗΠΑ), και στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας (Fiesole).
Υφηγήτρια στο ΑΠΘ και καθηγήτρια Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Σύμβουλος στον ΟΟΣΑ Παρισιού, αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Οικονομολόγων Γαλλικής Γλώσσας και του CEDIMES. Πρόεδρος Επίτιμων Διδακτόρων του Πανεπιστημίου Valahia της Ρουμανίας, πρόεδρος του «Ιδρύματος Δημήτρη και Μαρία Δελιβάνη».
Υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα πρύτανης και εκλέχτηκε τρεις φορές στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας της Θεσσαλονίκης. Το βιογραφικό της σημείωμα είναι δημοσιευμένο στις εκδόσεις Who is Who. Τιμήθηκε με την απονομή του τίτλου της Επίτιμης Διδάκτορος από τα Πανεπιστήμια Δημόκριτος (Θράκη), Valahia (Ρουμανία), Kainar (Almaty-Kazakhstan), Barnaoul-Altai στη ρώσικη Σιβηρία και Annaba (Αλγερία). Έχει βραβευτεί με πρώτο βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το βιβλίο της, «περί της περιφερειακής ανάπτυξης της Ελλάδος», είναι επίτιμη δημότης της Κομοτηνής και τιμήθηκε με 4 χρυσά μετάλλια της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσαλονίκης, για την κοινωνική της δράση, με την επιλογή της Jean Monnet Fellow, στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας και με πρόσκληση για επίσημη επίσκεψη στο State Department των ΗΠΑ.
Με διάταγμα της 17ης Ιουλίου 2008, και με υπογραφή του προέδρου της Γαλλίας Nicolas Sarkozy της απονεμήθηκε το γαλλικό παράσημο του εθνικού τάγματος του ιππότη της Legion d’ Honneur. Από το 2010 είναι επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Ρουμανίας.
Το δημοσιευμένο έργο της ανέρχεται σε 46 συγγράμματα, μελέτες, μονογραφίες και έρευνες, και σε 650 επιστημονικά άρθρα στα ελληνικά, γαλλικά, αγγλικά, ισπανικά, ρουμανικά και ρωσικά, και έχει τιμηθεί με πρώτα βραβεία, επαίνους και σωρεία βιβλιοκρισιών και αναφορών.
Σε συνεργασία με τα ΜΜΕ, και με κομματική αποστασιοποίηση, συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση κοινής γνώμης, για τα επίκαιρα οικονομικά θέματα. Οι πολλές χιλιάδες φοιτητών και οι πολυπληθείς διδάκτορες, υπό την επίβλεψή της, έχουν στελεχώσει ΑΕΙ της Ελλάδος και του εξωτερικού, καθώς και τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Το βιβλίο επικεντρώνεται στο αδιέξοδο πρόβλημα χρέους και ελλειμμάτων που, αν δεν αντιμετωπιστεί, επιτέλους με στοιχειωδώς αποτελεσματικό τρόπο, θα σύρει τη χώρα μας στον όλεθρο.
Με προσέγγιση διαφορετική της τρέχουσας και με αδιάσειστα επιχειρήματα η συγγραφέας απορρίπτει τη φιλοσοφία του μονόδρομου, που δήθεν μας υποχρέωσε να υπογράψουμε το εγκληματικού περιεχομένου Μνημόνιο, καθώς και το απερίγραπτο συνονθύλευμα των συνοδευτικών του. Υποστηρίζεται, αντιθέτως, ότι η χώρα μας είναι το πρώτο πειραματόζωο μιας νέας μορφής ιμπεριαλισμού, που χρησιμοποιεί ως όπλο την υποχρέωση των θυμάτων του, την οποία και, εντέχνως, προκαλεί.
Η συγγραφέας στρέφεται κάθετα εναντίον της πολιτικής που, συστηματικά, επιχειρεί να αποδώσει ευθύνες στην δήθεν στρεβλή και διεφθαρμένη φύση των Ελλήνων, και υποστηρίζει ότι η γενικευμένη κατάρρευση του ευρωπαϊκού Νότου οφείλεται κυρίως στη μακροοικονομική πολιτική της Ε.Ε.-ευρωζώνης, που υπήρξε καταστρεπτική για τα ασθενέστερα μέλη της. Αντιθέτως, η Γερμανία είναι η οικονομία που κατεξοχήν ωφελήθηκε από το ευρώ. Σχετικά με το Μνημόνιο, παρότι ήταν κατεξοχήν βέβαιο και στους πάντες γνωστό ότι οι στόχοι του ήταν εντελώς απραγματοποίητοι και θα κατέληγαν οπωσδήποτε σε παταγώδη αποτυχία, ωστόσο υπογράφηκε αδίστακτα και χωρίς ίχνος διαπραγμάτευσης, από τους Έλληνες αρμόδιους, γι’ αυτό κρίθηκε απαραίτητο να αναζητηθούν, στο ανά χείρας έργο, οι κεκαλυμμένοι στόχοι που συγκάλυπτε ως Δούρειος Ίππος το Μνημόνιο, και δεν άργησαν να αποκαλυφτούν.
Το ξεπούλημα ολόκληρης της Ελλάδας προβάλλεται ως ο κυρίαρχος, και η επιστροφή της αγοράς εργασίας στη ζούγκλα των αρχών του 19ου αιώνα ως ο αμέσως επόμενος. Η κατεδάφιση της οικονομίας, της κοινωνίας, της παιδείας, της δημόσιας διοίκησης και ασφάλειας και του κράτους πρόνοιας συντελείται τώρα με επιταχυνόμενους ρυθμούς, χάρη στις μεταρρυθμίσεις.
Η Ελλάδα εμφανίζει, ήδη, την όψη μιας άγρια ρημαγμένης και λεηλατημένης χώρας. Εδώ που φτάσαμε, και με την Ε.Ε.-ευρωζώνη να έχει δεχθεί στους κόλπους της τη βίαιη επιδρομή του Δ’ Ράιχ, δεν έχουμε δυστυχώς παρά μόνο δύο επιλογές. Στην πρώτη από αυτές, θα εξακολουθήσουμε να είμαστε απλοί θεατές των εξελίξεων, που μας σέρνουν στην τελική φάση του δράματος, στη μετατροπή δηλαδή από ελεύθερο και κυρίαρχο κράτος σε αποικία μιας γερμανοκρατούμενης Ε.Ε.-ευρωπαϊκής ζώνης και μιας παγκόσμιας τραπεζοκρατίας.
Στα πλαίσια αυτά, και με την εφαρμογή του νέου Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας θα φυτοζωούμε, χωρίς ελπίδα αναπτυξιακής διάστασης, σε καθεστώς μόνιμης, σκληρής και συνταγματικά κατοχυρωμένης λιτότητας. Η δεύτερη εναλλακτική λύση, που μας πηγαίνει σε περιβάλλον άγνωστων εν πολλοίς προδιαγραφών, περιέχει ωστόσο ελπίδα και υπόσχεται έκβαση που σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από τις δικές μας προσπάθειες για εθνική αναγέννηση. Η πρόσβασή μας σ’ αυτό απαιτεί την καταγγελία Μνημονίων – δανειακών συμβάσεων – ΔΝΤ- τρόικας κ.λπ., καθώς και δήλωση παύσης εξωτερικών πληρωμών μέχρις ότου επιτύχουμε αναδιαπραγμάτευση – που από την αρχή εμφανιζόταν ως η μοναδική λύση-, με ταυτόχρονο γενναίο κούρεμα του χρέους.
Υπάρχει, βέβαια, ένας μικρός κίνδυνος να βρεθούμε εκτός ευρωζώνης. Ασήμαντος θα έλεγα κίνδυνος αν ληφθεί υπόψη η αδύναμη, ασταθής και παραπαίουσα ΕΕ-ευρωζώνη, που απειλείται επιπλέον σοβαρά με διάλυση. Δεν θα έπρεπε, όμως, να θέσουμε και αλλιώς το πρόβλημα; δηλαδή αν εξακολουθούμε να θέλουμε να παραμείνουμε μέλος της;