Δαιμονισμένοι οι καιροί που ζούμε. Αναμφίβολα. Όχι όμως και πρωτοφανέρωτοι , τουλάχιστον για αυτούς που έμαθαν να αναζητούν τα συμφραζόμενα της εποχής τους σε μακρινούς καιρούς και να ψηλαφούν τα τωρινά με τ΄ ακροδάχτυλα των περασμένων χρόνων. Η ιστορία βλέπεις επαναλαμβάνεται σαν φάρσα και όταν αντιμετωπίζεις τις επαναλήψεις της με τον τρόπο που αράζεις κάθε μεσημέρι μπροστά στη μικρή οθόνη για να παρακολουθήσεις τις επαναλήψεις του «Καφέ της χαράς» τότε η ζωή σου όντως καταντά μια κακοφτιαγμένη φάρσα. Από αυτές που εύχεσαι, βαθιά μέσα σου, να συμβούν στο διπλανό σου και σαν τύχουν σε σένα διαρρηγνύεις τα ιμάτια σου και γεμίζεις τον αέρα με οιμωγές και κραυγές απόγνωσης.
Γύρνα λοιπόν το βλέμμα σου στα περασμένα. Πήγαινε πίσω στους καιρούς της Εθνικής Παλιγγενεσίας και άκου ευλαβικά τον πρώτο Κυβερνήτη να ανακοινώνει στο επαναστατημένο πόπολο:
«Σκοπός της αποφάσεως μου είναι να καταταχθήτε υπο την αιγίδα των νόμων και να διαφυλαχθήτε από τας ολεθρίας συνεπείας κυβερνήσεως αυθαιρέτου». Φευ! Ολόκληρη η νεοελληνική μας ιστορία είναι γεμάτη από γενικευμένη ανομία και περιφρόνηση των νόμων και αυθαιρεσίες αιρετών και δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων. Κάνε μια στάση στις ημέρες του Ιουνίου του 1863 και αφουγκράσου τις αγανακτισμένες «σκηνές του λουφέ». Τότε που η πολιτική τάξη αύξανε μυστικά τις απολαβές της και ο πεινασμένος λαός περικύκλωνε τα σπίτια των πολιτικών και πετούσε πέτρες. Προχώρα λίγο και πιάσε τον Θεοτούμπη από το γιακά – ναι μωρέ και ο Ροίδης ΠΑΟΚτσής ήτανε χωρίς να το γνωρίζει- και βάλτον να σου πεί τι πάει να πεί κόμμα: «κόμμα είναι ομάδα ανθρώπων, ειδότων να αναγιγνώσκουσιν και να ανορθογραφώσιν αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενωμένοι υπο έναν οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι να αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, να παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι».Και αν σου βαστάει ρίξε και μια μάτια στο τελευταίο του άρθρο στον Ασμοδαίο και διάβασε για τις βδέλες του προυπολογισμού, τον ιερό λόχο των κηφήνων και τους ημετέρους κομματάρχες που έφτιαξαν τις ληστρικές συμμορίες ( βλ. συντεχνίες) και αυτές με τη σειρά τους έμαθαν να διαπραγματεύονται με τον κο Προυπολογισμό για τα καταβληθέντα κάθε φόρα λύτρα! Κάτσε στα θεωρεία της Βουλής του 1893 και άκου τον Τρικούπη να αναγγέλει το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και τον αλλοπρόσαλλο Δηλιγιάννη να φωνάζει «κάτω οι φόροι». Οι φόροι βέβαια δεν έπεσαν ποτέ τους κάτω και ο λαός για σπάσιμο εστειλε τον Τρικούπη σπίτι του και εξέλεξε «ανθ΄ ημών» τον Γουλιμή. Και κάτι μου λέει φίλτατε πως στο ίδιο έργο θεατές θα στρογγυλοκαθήσουμε και πάλι. Με νέους Γουλιμήδες και νέες υπεσχημένες φοροελαφρύνσεις να σκιάζουν το λιοπύρι του μνημονίου που έρχεται. Για πόσο όμως;
Αυτή δυστυχώς είναι η κουλτούρα μας. Η ειμαρμένη μας. Γιατί έτσι μάθαμε. Γιατί έτσι μας έμαθαν. Το Ρωμέικο φταίει. Δεν φταίει η πολιτική. Αλλού να ψάξουμε τους φταίχτες.
Και όλα αυτά τα ιστορώ γιατί δεν μπορώ να παρακολουθώ άλλο αυτή τη χυδαία απαξίωση της πολιτικής, και μάλιστα σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση. Δε δέχομαι να καθυβρίζεται η πολιτική γενικά και αόριστα με μπροστάρηδες αυτούς, που δεν καταδέχτηκαν ποτέ τους να την αφουγκραστούν, είτε γιατί προτιμούσαν να χαβαλεδιάζουν την Κυριακή των εκλογών πίνοντας φραπόγαλα και καταθέτοντας με τιμή και καμάρι το συνειδητό της αποχής τους στις επευφημίες της παρέας είτε γιατί δεν μπορούσαν, λόγω φυσικής ανεπάρκειας, να την παρακολουθήσουν. Δεν επιτρέπω τον λιθοβολισμό της «κυριωτάτης επιστήμης» από τον κάθε άσχετο και τον κάθε πικραμένο επειδή κάποια λαμόγια – δημοκρατικά εκλεγμένα από εξακολουθητικές πλειοψηφίες χιλιάδων ψηφοφόρων- λεηλάτησαν τα δημόσια ταμεία και λαφυραγώγησαν το δημόσιο βίο. Γιατί εμένα προσωπικά με φοβίζει αυτή η ισοπεδωτική απαξίωση της πολιτικής και των φορέων της. Αυτή η διαρκής απονομιμοποίηση των δημοκρατικών θεσμών και των λειτουργών τους. Με φοβίζει το γεγονός πως ανάμεσα στους φωνασκούντες και τους μουτζα-χεντίν του όχλου κρύβονται παράνομες αναπηρικές συντάξεις, συνταξιούχοι με τα δυο πόδια στον κάτω κόσμο και το ένα χέρι στα ασφαλιστικά μας ταμεία, κουλοί μικροεπαγγελματίες που δεν μπορούν να χτυπήσουν μια απόδειξη, σαλιάρηδες που διοριστηκαν σε δημόσιες θέσεις, αφισοκολητές που προωθήθηκαν στις ιεραρχίες, μπάστακες του τριτογενή τομέα που αρνούνται πεισματικά να μετακομίσουν στην πραγματική παραγωγή των από κάτω «ορόφων» και κάθε καρυδιάς καρύδι που πάσχει από μόνιμη επαναστατική ονείρωξη. Και κυρίως με φοβίζει και μου προκαλεί αηδία αυτή η μανταμσουσούδικη , νεοπλούτιστικη και γκροτέσκα πολιτεία που έχουμε φτιάξει και η οποία ντρέπεται να βγει θαρετά και να πεί στην παρασιτική δημοσιουπαλληλία και στην εξίσου παρασιτική υπαλληλία ενός μέρους του ιδιωτικού τομέα να επιστρέψει πάραυτα στον πρωτογενή και το δευτερογενή τομέα. Είναι τόσο ξιπασμένη, βλέπεις, που θεωρεί ντροπή την αγροτιά και τα ποιμνιοστάσια. Είναι τόσο μη μου άπτου που προτιμάει να αποκαταστήσει την κοράκλα της με έναν μέτριο γιατρουδάκο που δεν σκαμπάζει μία από ιατρική και διάγει υποφερτό βίο συνταγογραφόντας φάρμακα φασόν από το να επιλέξει έναν κτηνοτρόφο για γαμπρό της. Είναι τόσο ξεφτιλισμένη που καταδέχεται να μυξοκλαίει στα κανάλια για τα 600 ευρώ που παίρνει από τον Δήμο της πόλης της – για να στρογυλοκάθεται σε κάποιο γραφείο πίνοντας καφέδες- ή από κάποιο ντελίβερι και όταν της λές έλα στο χωράφι να δουλέψεις και να βγάλεις τα διπλάσια σε κοιτάει απορημένη και ξεσπάει: «τι λές μωρε; Αγρότης εσύ να γίνεις !!» Το επαναλαμβάνω. Ξεφτιλισμένη χώρα…
Και οι ξεφτιλισμένες χώρες επανακτούν την τιμή και την αξιοπρέπειά τους μέσα από εκλογές. Είτε το θέλουν οι χαβαλετζήδες και ανεπάγγελτοι των άκρων είτε όχι. Εκλογές που θα αποτυπώσουν τη πραγματική βούληση του λαού, ενδεχομένως θα οδηγήσουν σε ριζικές ανακατατάξεις το πολιτικό μας σύστημα, σίγουρα όμως θα μας ενημερώσουν για την ροτα που επιλέγει ο λαός. Για να πάψουν οι περιφερόμενες μούτζες, οι ενοχλητικές τσιρίδες και τα ακαλαίσθητα μαλλιοτραβήγματα να μας ενημερωνουν κάθε φορά για τις πραγματικές διαθέσεις του ελληνικού λαού!
Και ερωτώ. Ποιος θα επιβάλλει τις εκλογές στο σημερινό πολιτικό σύστημα; Και απαντώ. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και ξαναρωτώ και ας γίνομαι κουραστικός και γραφικός και ας με κατηγορήσουν ορισμένοι για αναιδή ξερόλα . Τι πάει να πεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Μακριά από συντάγματα και νόμους. Έξω από ρηχούς νομικισμούς και καινοφανείς θεωρίες περι δικαίου. Και ξανααπαντώ με το δικαίωμα που μου δίνει του λόγου η παρρησία- λογαριασμό δεν δίνω σε κανέναν. Πρόεδρος Δημοκρατίας πάει να πεί κεφαλή ενός συστήματος. Μπροστάρης, καπετάνιος, ηγήτορας, στρατηγός, διοικητής, ξεσηκώστε όποια λέξη θέλετε από τα σοφά τα λεξικά σας, λέξη πλασμένη για τους πρώτους, και έχετε μπροστά σας απλωμένο το θεσμό και το ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Εμένα δεν με νοιάζει ως πολίτη μιας χώρας υπο κατάρρευση αν τα συνταγματικά κιτάπια προβλέπουν ή δεν προβλέπουν την εμπλοκή του ΠτΔ στα πολιτικά πράγματα. Τα συνταγματικά ξεκατινιάσματα σας ,για το γράμμα του νόμου, ποσώς με ενδιαφέρουν όταν το πνεύμα του νόμου σε αυτή τη ρημαγμένη Πολιτεία έχει προ πολλού παραδοθεί αμαχητί. Το Σύνταγμα των 120 άρθρων το καταντήσατε με τις υποσημειώσεις και τις αντικρουόμενες ερμηνείες σας τα 120 ενωμένα εργοστάσια επίπλων. Όπου όλοι οι καλοί χωράνε και σταδιοδρομούν.
Ο ΠτΔ είναι υποχρεωμένος από τις εξελίξεις- υποχρέωση, λέξη βαριά για ώμους χτικιάρικους και κουρασμένους- να παρέμβει και να δρομολογήσει τις εξελίξεις. Και αν οι τροχονόμοι του Συνταγματικού Δικαίου τον απειλήσουν με κλήση για παράβαση του κόκκινου σηματοδότη, που κρέμεται όλο καμάρι μπροστά από τις θύρες του δημόσιου βίου μας, ας σταθεί θαρετά εμπρός τους και ας τους πεί: «παραιτούμαι». Και με την παραίτησή του να προκαλέσει εκλογές και να καταστήσει τον λαό υπεύθυνο για τις επιλογές του. Ας αποφασίσει αυτός για το τι μέλλει γενέσθαι. Ας επιλέξει αυτός κατά πού θα στρίψει το τιμόνι.
Η ιστορία αγαπητέ Πρόεδρε δεν πρόκειται να ασχοληθεί και πολύ μαζί σας καθώς θα καταγράφει τις ηρωικές στιγμές και θα αποδίδει φόρο τιμής σε όσους τάχτηκαν να φυλάνε Θερμοπύλες. Και μην ανησυχείτε. Το ίδιο ισχύει και για πολλούς ακόμα της γενιάς σας. Μια τελευταία ευκαιρία σας δίνεται. Με μια σας λέξη να δηλώσετε απλά παρών στις αυριανές ετυμηγορίες μιας εξορισμού απαιτητικής και αδέκαστης Ιστορίας. Με μια σας λέξη να σεβαστείτε- σεβασμός, λέξη πολύτιμη για τις φτηνιάρικές μας σχέσεις – τον όρκο που δώσατε πρίν από λίγα χρόνια: «Ορκίζομαι στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας να φυλάσσω το Σύνταγμα και τους νόμους, να μεριμνώ για την πιστή τους τήρηση, να υπερασπίζω την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της Χώρας, να προστατεύω τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του Ελληνικού Λαού». Αγαπητέ Πρόεδρε, η Αγία Τριάδα μετουσιώθηκε σε αμαρτωλή τροικανή, το Σύνταγμα και οι νόμοι έπαψαν από καιρό να μνημονεύονται στις καθημερινές μας συζητήσεις , η εθνική ανεξαρτησία μεταλλάχτηκε και αυτή σε εξαρτηση από δάνεια και δόσεις, η ακεραιότητα της Χώρας μου αμφισβητείται- όχι η εδαφική, αναφέρομαι στην ηθική- τα δικαιώματα και οι ελευθεριες μου πήγαν για τον συνηθισμένο τους περίπατο , το γενικό συμφέρον πάλι ερμηνεύτηκε κατά το δοκούν από τις γνωστές παρέες των ΔΕΚΟ και των αγορών και για την πρόοδο μου τι νας σας πώ; Θα σας ενημερώσουν ωσονούπω οι τροικανοί στο τέλος του τριμήνου κατά την παράδοση του καθιερωμένου ελέγχου. Αλλά τι τα θές. Με διαγωγή κοσμία, αποβολή από όλα τα χρηματιστήρια της οικουμένης και αντιμέτωπος μέρες τώρα με τις συνέπειες του νόμου περι χρηματοπιστωτικού ντεντιμποισμού- γουλί με κούρεψαν αφου με περιέφεραν μες στη χλεύη του περαστικού του κόσμου- τη βάση να πιάσουμε και έχει ο θεός για μετά. Γιαυτό σας λέω. Μονάχα ο όρκος του Προέδρου έχει μείνει στέρεος μεσα σε αυτόν τον συρφετό των κούφιων λέξεων. Τιμήστε τον μήπως και τιμηθείτε…..
ΥΓ . Οι δημοκρατίες λύνουν τα προβλήματά τους με εκλογές. Οι ολοκληρωτισμοί, αντίθετα, που ονειρεύονται κάποιοι λύνουν τα προβλήματά τους με οχλαγωγίες, πραξικοπήματα της μπιραρίας, αντεπαναστάσεις, εμφυλίους πολέμους, πογκρόμ, κρυστάλλινες νύχτες και τα τάνκς του ορθόδοξου δόγματος στους δρόμους της Πράγας. Σταματήστε λοιπόν να ασχημονείται απέναντι σε θεσμούς που στηρίζονται από τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας. Έστω και αυτού του θυμωμένου και προδομένου λαού. Τιμητές είχε η Ρώμη του Καλιγούλα και του Τιβέριου. Λαικούς κομισάριους, εκφραστές του λαικού αισθήματος, η ΕΣΣΔ του Λένιν και του Στάλιν. Η δημοκρατία έχει πολίτες. Που ψηφίζουν και επιβάλλουν τις αποφάσεις τους μέσα από ανοικτές εκλογικές διαδικασίες. Είτε το θέλουν ορισμένοι είτε όχι.
Ο Τάσος Φούντογλου ειναι ειδικεύομενος
νεφρολόγος στο Μποδοσάκειο Νοσοκομείο Πτολεμαϊδας
