ΤΟΥ ΑΘΗΝΟΔΩΡΟΥ
ΤΑΝΙΔΗ
Μέρος δεύτερο-τελευταίο.
• Ο ελληνικός ατομικισμός:
Η συνθηματολογία και η εν γένει πολιτική συμπεριφορά του ΠΑΣΟΚ, όσον αφορά την τήρηση των θεσμών και αξιών, συνετέλεσε στην χαλάρωση τους και στην προώθηση ενός αχαλίνωτου ατομικισμού, ο οποίος δεν δέχεται καμία κοινωνική υποχρέωση, αλλά μόνο δικαιώματα. Και το κακό είναι ότι η νοοτροπία αυτή διαπέρασε όλα τα κοινωνικά στρώματα και όλες τις πολιτικές παρατάξεις. Διαμόρφωσε ένα είδος «ταυτότητας», που αντικατοπτρίζει το χυδαίο ιδεολογικό μεταταπρατισμό και το δημόσιο ραχάτι, τις ζωώδεις προτεραιότητες του χρήματος και της εξουσίας, του βολέματος και της ανομίας, μάλιστα, υπό τα έντρομα βλέμματα του κράτους. Τα χαρακτηριστικά του είναι «πάντων χρημάτων….», ο εαυτός μας, είναι το ασύδοτο περιβάλλον και το τέλος των ιδεολογιών, που μας οδηγεί την παθητικότητα και την α-προσωπεία, είναι η κατάρρευση του ελληνικού νεωτερικού ατόμου, η αποσάθρωση της ελληνο-χριστιανικής και εθνο-φυλετικής ταυτότητας.
Η ανάπτυξη του ελληνικού ατομικισμού αρχίζει με την μετατροπή του δημόσιου τομέα σε «βαλσαμοποιείο», σε κολυμβήθρα βαφτίσεως των «δικών μας παιδιών», σε μετατροπή του κράτους, σ` ένα μαφιόζικο και κλεπτοκρατικό καθεστώς, που ολοκληρώνεται με την προσπάθεια εκλογίκευσης και «εκσυγχρονισμού» του συστήματος.
Η λέξη «Βαλσαμοποιείο», δεν είναι δική μου, την πήρα από την πολιτική ιστορία. Χρησιμοποιήθηκε το πρώτον από το νεό-ελληνικό μας κοινοβούλιο πριν πολλά χρόνια. Στο δημοψήφισμα του 1844, που διενήργησε ο υπουργός Παλαμήδης είπε: «Ας τραβηχθούν όλιγον οι ετερόχθονες από την εξουσία, για να μπορέσωμεν και ημείς να ρίψωμεν βάλσαμον εις τας πληγάς μας» και ακόμη οι δηλώσεις Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1993: «….να βολέψουμε κι` εμείς τα δικά μας παιδιά».
Όταν ο άγιος τροπαιούχος των «μη προνομιούχων» άνοιξε τις πύλες του κράτους στους…. «αποκλεισμένους από την δεξιά», το δημόσιο λειτούργησε ως «βαλσαμοποιείο». Φυσικά, το πρόσθετο οικονομικό κόστος καλύφτηκε από δανεικά του εξωτερικού. Έτσι έκρινε σωστό ο σοφός οικονομολόγος του «μετασχηματισμού» και του μετά-μοντερνισμού. Αξιοποίησε την θετική πιστοληπτική ικανότητα, που κληρονόμησε και ενεχυρίασε την γεωπολιτική υπεραξία που τότε είχε το «οικόπεδο Ελλάς» για την Δύση, ένεκα του ανταγωνισμού των υπερδυνάμεων. «Ανδρέα, μπορείς να δανειστείς από το εξωτερικό, μέσα στα πλαίσια των οικονομικών δυνατοτήτων της χώρας και υπό την προϋπόθεση ότι τα δάνεια θα αξιοποιηθούν για έργα υποδομής και ανάπτυξης και όχι για την αύξηση μισθών και συντάξεων. Και φυσικά, με απαραίτητο προγραμματισμό αποπληρωμής των τοκοχρεολυσίων εγκαίρως» συμβούλευε το 1982 ο πρόεδρος της δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής. Αλλά ποιος τον άκουσε, προείχε η εξαγορά των πολιτικών συνειδήσεων του λαού και η εδραίωση του ΠΑΣΟΚ στην ελληνική κοινωνία. Και προχωρώντας ακόμη περισσότερο, αξιοποίησε στο έπακρο το «βαλσαμοποιείο». Κατάργησε τις ιεραρχικές δομές του δημοσίου(κανονισμούς πειθαρχίας και προαγωγών διευθυντών, επιθεωρητών κ.λ.π.), θέσπισε ειδικά μισθολόγια και επιδόματα στους πρασινοφρουρούς, ακύρωσε την εργασιακή πειθαρχία και μία σειρά άλλων βασικών θεσμών, αφήνοντας τον έλεγχο δήθεν στον λαό (διάβαζε στο κόμμα). Έτσι λοιπόν, ισοπεδώθηκαν και παρέλυσαν τα πάντα στο κράτος.
Μάταια οι Κασσάνδρες περίμεναν και περιμένουν την κατάρρευση του παπανδρεϊκού συστήματος και την επαναφορά του ελληνικού λαού στις ηθικές αρχές και αξίες. Το τυχοδιωκτικό και κλεπτοκρατικό αυτό σύστημα, μοιάζει με την Λερναία Ύδρα. Στην κυριολεξία δεν είναι κράτος, αλλά….μη κράτος, που η βαθιά του οργάνωση ετοιμάζει την ύλη και την πλασάρει στον ελληνικό λαό, χωρίς καμία αντίσταση. Πράγμα που αποδεικνύεται ακόμη και σήμερα.
Η άτυπη λειτουργία του εξωθεσμικού αυτού συστήματος, είναι άρτια οργανωμένη και η μεθοδολογία της έχει παρεισφρήσει εδώ και πολλά χρόνια, σ` όλα τα πολιτικά κόμματα και σ` ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό. Έχει διαβρώσει όλες τις ανεξάρτητες εξουσίες (δώρα, ποσοστά προμηθειών επί δημοσίων έργων, παρά-δικαστικό κύκλωμα, μεταμεσονύκτιες τροπολογίες, φακελάκια, κ.λ.π.) και τις έχει καταστήσει υποχείριά της. Μόλυνε όλους τους εξω-κρατικούς θεσμούς (ιατρούς, δικηγόρους, Μ.Μ.Ε. κ.λ.π.), την ελληνική κοινωνία ολοκληρωτικά και αθεράπευτα. Αποκλειστικό στόχο έχει την απομύζηση των πόρων του έθνους και την καλλιέργεια του κατάλληλου κλίματος ανοχής στην διαφθορά. Έχει την χαλάρωση του εθνικού φρονήματος και την μετατροπή του πολίτη σε ζωάνθρωπο. Έτσι λοιπόν, το αρχικό «βαλσαμοποιείο», μετεξελίχθηκε σε άτυπη αλλά άριστα οργανωμένη κομματοκρατία και κλεπτοκρατία, την οποία ο πολίτης βλέπει και ανέχεται, προσβληθείς –κι` αυτός προφανώς- από τον θανατηφόρο αμοραλισμό και μιθριδατισμό.
• Το ελληνικό βαμπίρ:
Στην Ελλάδα σήμερα, κυριαρχεί ο τύπος του καταναλωτικού παρασίτου και του κοινωνικού αμοραλισμού. Στο κέντρο της συμπεριφοράς αυτής βρίσκεται η πολιτική εξουσία και ο πελατειακός κοινοβουλευτισμός, που εκποιούν το κράτος στους δανειστές του, στους κατοχικούς στρατούς (συνδικαλιστικές μαφίες, κομματικές νομενκλατούρες) και στα διαπλεκόμενα. Όλοι αυτοί αποτελούν έναν ιδιόμορφο οργανισμό, αχαλίνωτου ατομικισμού και μηδενισμού, που προέκυψε από τον «παπανδρεϊκό μετασχηματισμό». Αποτελούν μία λοιμική ανθρωπολογική βάση του κοινωνικού παρασιτισμού, του εθνικού γραικυλισμού και του πελατειακού συστήματος, στην κρατική λειτουργία και την οικονομία.
Είναι το γνωστό από άλλες εποχές ελληνικό βαμπίρ, το οποίο έχει εγκαταβιώσει –εδώ και τριάντα χρόνια- μέσα στα σπλάχνα του κράτους και σαν σαράκι καλλιεργεί και διατηρεί την παραλυτική αυτή κατάσταση. Είναι το καρκίνωμα, που έχει διαβρώσει και τις τέσσερες «ανεξάρτητες» αρχές και έχει αποσαρθρώσει τα «τρία πόδια» της ελληνικής δημοκρατίας, τον κοινοβουλευτισμό, τα συνδικάτα και τον συνεταιρισμό. Σήμερα, αυτό το αφανές παρασιτικό μπλοκ, προσπαθεί να δημιουργήσει ευρύτερες συναινέσεις, όχι για να άρει την παραλυσία του κράτους, αλλά για να μειώσει απλώς το κόστος του.
• Το αποτέλεσμα:
Όλο αυτό το δυσκαταγώνιστο σύστημα, ξεκίνησε το 1981 και κεφαλαιοποιήθηκε σταδιακά σε εθνικό επίπεδο, δημιουργώντας τον περίφημο ατομικισμό, αμοραλισμό και επικίνδυνο γραικυλισμό. Το σύστημα, που αποτελεί την σημερινή λοιμική κατάσταση των επιτηδείων. Τους πάτρωνες με τις ύποπτες διαπροσωπικές σχέσεις, τις εκμαυλίστηκες εκδουλεύσεις και τις προσδόκιμες εξυπηρετήσεις. Τα πολιτικά εγκλήματα εις βάρος των εθνικών συμφερόντων. Τους δημοσίους υπαλλήλους, που λουφάρουν κανονικά και λαδώνονται για ψύλλου πήδημα. Τους πολίτες, που απονοηματοδότησαν τελείως τους κανόνες της συντεταγμένης συμβίωσης και του νεωτερικού ατόμου από την εθνικιστική-σεβαστική, αλλά και διεθνιστική λειτουργούσα τακτική.
Το ελληνικό άτομο, δεν μπορεί ν` αποτελέσει σήμερα αυτό-ρυθμιστική αρχή και στο σημείο αυτό βρίσκεται η αιθεροβασία και το ασύγγνωστο λάθος του «κοινωνικού μετασχηματισμού». Δυστυχώς, σήμερα το ελληνικό άτομο δεν είναι «λογικό», γιατί διέπεται από ατομικισμό, γιατί έχει πίσω του πολλές ανθρωπολογικές διαδρομές ποικίλης ερμηνείας. Για παράδειγμα: η ελληνική πλειονότητα πιστεύει σήμερα ότι «η λογική είναι υποδεέστερη της ρητορικής», ότι το Εγώ είναι επάνω από την λογική. Ξέρει καλά, ότι τα κίνητρα και οι σκοποί του πρέπει να προηγούνται της λογικής, την οποία και επικαλείται, αλλά, ωστόσο, πολλάκις δεν την εφαρμόζει. Και ακόμη, απορρίπτει τους συλλογικούς κανόνες, εφ` όσον αυτοί δεν επιφέρουν άμεσο ατομικό όφελος, τους θεωρεί τα «κατά συνθήκη ψεύδη». Η διακήρυξη της σοσιαλιστικής νομενκλατούρας, που διατυπώθηκε στην ελλαδική Βουλή μπροστά από είκοσι χρόνια: «ο ζημιών το έθνος ουδένα ζημιοί», είναι η κατευθυντήρια γραμμή της «χειραφετημένης ιδεολογίας» και της ελληνικής ατομικότητας. Η εδραίωση της ελληνικής ατομικότητας, μαζί με το «τέλος των ιδεολογιών» και το μετά-μοντέρνο μηδενισμό, είναι άκρως επικίνδυνα και προμηνύουν την λείανση της εθνικής συνειδήσεως.
Και το ερώτημα που τίθεται και παραμένει εδώ και πολλά χρόνια αναπάντητο είναι, αν μπορεί να συνεχίσει λειτουργώντας το δημιούργημα αυτό του μετά-μοντερνισμού της σοσιαλιστικής νομενκλατούρας. Ασφαλώς η απάντηση είναι αρνητική. Αλλά, ο λαός βολεύτηκε με την ήσσονα προσπάθεια και το «βαλσαμοποιείο» που λειτουργεί με δανεικά. Εξοικειώθηκε με την κομματοκρατία και την κλεπτοκρατία, γι` αυτό και νομίζω πως δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας.-
