19 χρόνια πρίν, γυρνώντας από την άδεια τοκετού στο πρώτο μου παιδί, σε βρήκα στο γραφείο μου ακριβώς απέναντί μου. Ήσουν μια νέα συνάδελφος προερχόμενη από τις προσλήψεις που έκανε η ΔΕΗ λόγω του κλεισίματος της ΑΕΒΑΛ.
19 χρόνια μετά με αφορμή τη συνταξιοδότησή σου νοιώθω ότι το κενό από την απουσία σου στο γραφείο θα είναι δυσαναπλήρωτο. Όχι μόνο σε ό,τι αφορά στη δουλειά αλλά κυρίως σε ό,τι αφορά στην καθημερινότητά μου που την γέμιζες με χαμόγελο – χρώμα – ζεστασιά – σιγουριά – ανακούφιση – ανθρωπιά!!!
19 ολόκληρα χρόνια σε είχα απέναντί μου για οκτώ ολόκληρες ώρες και ούτε μία φορά δεν αντιγυρίσαμε μια κουβέντα.
19 ολόκληρα χρόνια μοιραστήκαμε εργασιακές αλλά και προσωπικές χαρές και λύπες, απογοητεύσεις και επιβραβεύσεις, επιτυχίες μα και αποτυχίες.
19 ολόκληρα χρόνια αδελφοποιηθήκαμε σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και οι αδελφές μας, μπέρδευαν τις φωνές μας στο τηλέφωνο.
Μεγαλώσαμε οι ίδιες, αλλά μεγαλώσαμε και τα παιδιά μας καθώς η καθημερινή ζεστή επαφή μας έκανε να νοιώθουμε οικεία πολύ οικεία μεταξύ μας και η οικογένεια της μιας έγινε και οικογένεια της άλλης.
Ακούγαμε την ίδια μουσική, λυπηθήκαμε το ίδιο και οι δύο για το κλείσιμο της ΕΡΤ, είχαμε σχεδόν το ίδιο γούστο, τα ίδια ενδιαφέροντα, τις ίδιες αξίες….
Η σχέση που οικοδομήσαμε μεταξύ μας είναι μια σχέση βαθιάς – ζεστής και αληθινής φιλίας που βέβαια δεν ήταν ο πολύς χρόνος της συναναστροφής που την έκτισε αλλά οι χαρακτήρες μας και η χημεία που υπάρχει μεταξύ μας.
Αυτή λοιπόν η σχέση δεν συνταξιοδοτείται. Παραμένει εν ενεργεία όσα χρόνια κι αν θα περάσουν.
Εύχομαι από καρδιάς να έχεις υγεία και να γεμίσεις την ζωή σου με πολλές – πάρα πολλές στιγμές ευτυχίας από το σύζυγό σου από τα υπέροχα παιδιά σου, από τους φίλους σου αλλά και από τις δικιές σου προσωπικές ενασχολήσεις.
Σου θυμίζω πως απλά μια σελίδα γύρισες στην ιστορία της ζωής σου. Είμαι σίγουρη ότι κι αυτή με πολύχρωμα γράμματα θα την γράψεις όπως και όλες τις προηγούμενες……..
ΦΑΝΗ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΙΔΟΥ