Με αφορμή την επιτυχημένη συναυλία των σπουδαστών του Ωδείου Ματθαίου με την Αρετή Κετιμέ στην Πτολεμαίδα,μαθητές του 4ου και 10ου Δημοτικού Σχολείου της πόλης,πήραν
αποκλειστική συνέντευξη απο την καλλιτέχνιδα, λίγο πριν βγει στη σκηνή και μαγέψει με το σαντούρι και τη φωνή της τα πλήθη. Οι ερωτήσεις που της έκαναν ήταν αποτέλεσμα εργασίας τους στο μάθημα
της Μουσικής και στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα που δουλεύουν, “Ελληνική Παραδοσιακή Μουσική”, με υπεύθυνη μουσικό την κα Ολγα Κοτζαμανίδου. Στο τέλος της συνέντευξης οι μαθητές γοητευμένοι
από την προσωπικότητα και την απλότητα της Αρετής Κετιμέ,της έδωσαν ζωγραφιές και αφιερώσεις, βγήκαν μαζί φωτογραφίες και πήραν αυτόγραφα.Ακολουθεί αυτούσια η συνέντευξη.
ΜΑΘΗΤΕΣ: Αρετή, έχεις ξαναέρθει στην Πτολεμαίδα; Σε ικανοποιεί που θα παίξεις στην πόλη μας;
ΑΡΕΤΗ ΚΕΤΙΜΕ:Εχω παίξει στη Νάουσα και στη Βέροια, στην Κοζάνη, αλλά στην Πτολεμαίδα είναι η πρώτη φορά που έρχομαι εδώ και μ΄αρέσει πολύ. Είμαι πολύ ικανοποιημένη που ήρθα να παίξω.
ΜΑΘΗΤΕΣ:Τα κορίτσια της ηλικίας σου,προτιμούν γενικά το μοντέρνο στυλ. Εσένα τι σε τράβηξε στην παράδοση;
ΑΡΕΤΗ ΚΕΤΙΜΕ: Κυρίως ότι μυήθηκα από πολύ μικρή από τους γονείς μου σε ένα είδος μουσικής που για μας εθεωρείτο μοντέρνο,δηλαδή εμείς στην οικογένειά μας δε θα κοιτούσαμε ούτε αν είναι
καινούριο ή παλιό, απλώς ήταν αν θα μας άρεζε το τραγούδι. Κι ακόμα έτσι λειτουργώ και τώρα.
ΜΑΘΗΤΕΣ: Πότε είδες για πρώτη φορά σαντούρι; Τι σε ενέπνευσε να μάθεις αυτό το σπάνιο μουσικό όργανο;
ΑΡΕΤΗ ΚΕΤΙΜΕ: Πρώτη φορά είδα όταν ήμουν 6 χρονών στην τηλεόραση. Είχε βγει μιά μαθήτρια του Αριστείδη Μόσχου, η Ελένα Φιλίππα που ήταν και κατά κάποιο τρόπο η πρώτη μου δασκάλα,κι είδα
έτσι το σαντούρι κι αποφάσισα να πάω για να μάθω. Βέβαια ήμουνα πολύ μικρή,θυμάμαι στιγμιότυπα από αυτό που είχα ζητήσει να μάθω
Με ενέπνευσε κυρίως ότι είναι περίεργο όργανο. Δηλαδή το βλέπεις,είναι σαν τραπέζι, ξυλάκια, δεν είναι σαν κιθάρα,σαν πιάνο, σαν βιολί. Αυτά τα όργανα τα έβλεπα και μου φαινόντουσαν μάλλον ότι είναι κανονικά. Το σαντούρι επειδή μου φάνηκε περίεργο, μάλλον γι΄αυτό το αγάπησα.
ΜΑΘΗΤΕΣ: Είναι δύσκολο;
ΑΡΕΤΗ ΚΕΤΙΜΕ: Δεν είναι πάρα πολύ δύσκολο,απλώς επειδή στην Ελλάδα δεν παίζουν πλέον πολλοί σαντούρι,έχει κατεβεί το επίπεδο παικτών, δηλαδή με απλά ελληνικά:είναι σα να μην γνωρίζουμε όλες τις δυνατότητες του οργάνου, γνωρίζουμε μόνο κάποια στάνταρ πράγματα.Δεν είναι όμως δύσκολο,είναι πολύ ωραίο.
ΜΑΘΗΤΕΣ: Πώς ήταν τα μαθητικά σου χρόνια στο Δημοτικό Σχολείο; Οι συμμαθητές σου σε θαύμαζαν;
ΑΡΕΤΗ ΚΕΤΙΜΕ: Οι συμμαθητές μου δε με θαύμαζαν, στο Δημοτικό Σχολείο είχα τραβήξει πάρα πολλές δυσκολίες που καλύτερα να μην τις θυμάμαι. Δεν ήταν πολύ εύκολο γιατί έπαιζα ένα όργανο το οποίο ήταν παραδοσιακό και θεωρούσε ο περισσότερος κόσμος ότι είναι λίγο υποτιμητικό αυτό για ένα παιδάκι. Πολλές φορές με λέγανε “βιολιτζού” και εγώ ήμουνα βέβαια μικρούλα και δεν καταλάβαινα ότι το λέγανε ειρωνικά. Η ειρωνεία είναι άσχημο πράγμα.Τους απαντούσα ότι εγώ δεν παίζω βιολί, παίζω σαντούρι. Αλλά αυτοί μου το λέγανε υποτιμητικά.
ΜΑΘΗΤΕΣ: Επαιξες σαντούρι σε κάποια γιορτή;
ΑΡΕΤΗ ΚΕΤΙΜΕ: Επαιξα σαντούρι όταν ήμουν σχεδόν 12 χρονών,μόνο στην τελευταία γιορτή του Δημοτικού Σχολείου. Δεν έπαιξα άλλη φορα και οι λόγοι ήταν αυτό που είπα πριν.
ΜΑΘΗΤΕΣ: Ο πρώτος σου δάσκαλος στο σαντούρι ήταν ο Αριστείδης Μόσχος.Πώς αισθάνθηκες όταν έμαθες για το θάνατό του,το 2001;
ΑΡΕΤΗ ΚΕΤΙΜΕ: Ητανε πολύ δύσκολο γιατί ήμουνα 12 χρονών και ήμουνα πολύ δεμένη με τον Αριστείδη Μόσχο. Ημουνα μία νομίζω από τις τελευταίες του μαθήτριες. Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να
το ξεπεράσω αλλά νομίζω από κει που είναι,για όλους τους μαθητές του θα είναι περήφανος,αυτό αισθάνομαι.
ΜΑΘΗΤΕΣ: Από τα τραγούδια που ερμηνεύεις, ποιά σε εκφράζουν περισσότερο; Πώς νιώθεις όταν τραγουδάς;
ΑΡΕΤΗ ΚΕΤΙΜΕ:
Ομορφα,πολύ όμορφα. Νομίζω ότι αν και στην αρχή δεν είχα ξεκινήσει το τραγούδι,είχα μόνο το σαντούρι, τώρα πλέον το τραγούδι έχει πάρει μέρος και στο δικό μου χαρακτήρα. Παλιότερα με εξέφραζαν τα τραγούδια τα παραδοσιακά,κυρίως τα καθιστικά,όπως είναι το “Τώρα τα πουλιά”, το ¨Μιά Παρασκευή”,αλλά τώρα πλέον μου αρέσουν και τα υπόλοιπα τραγούδια που είναι πιο ρυθμικά.
MAΘΗΤΕΣ:Εχεις συνεργαστεί με πολλούς δημιουργούς και καλλιτέχνες. Ποιά συνεργασία σου ξεχωρίζεις;
ΑΡΕΤΗ ΚΕΤΙΜΕ: Εχω συνεργαστεί όπως είπες με πάρα πολλούς, τους οποίους πάντα θεωρούσα δασκάλους μου. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες που έπαιξα,για μένα ήταν πρώτα δάσκαλοι. Επίσης ήμουνα και μικρή σε ηλικία. Οταν παίζεις 14 χρονών, 15 ή ακόμα 17 και 18 με έναν άνθρωπο ο οποίος είναι φτασμένος μουσικά, γνωρίζει πολλά πράγματα μέσα από τη μουσική,γνωρίζει πράγματα από τις ζωντανές εμφανίσεις, τότε βοηθάει πάρα πολύ το να μάθεις και να γίνεις ως ένα βαθμό “επαγγελματίας” μουσικός και να αποκτήσεις τη δεοντολογία που απαιτείται σ΄αυτή τη δουλειά που λέμε μουσική-αν κι εγώ δε το βλέπω σαν δουλειά.
Νομίζω σημαντικότερη συνεργασία που είχα,αυτή με τον Γιώργο Νταλάρα. Αν και δεν είναι συγγενής μου,δεν έχουμε κάποια συγγένεια,εγώ συνηθίζω να τον αποκαλώ “θείο”, γιατί
πολύ απλά,μου φέρθηκε σαν να ήταν συγγενής μου, πολύ στοργικά και ως ένα βαθμό πολύ πολύ τρυφερά. Πράγματα που μου έχει μάθει ο συγκεκριμένος άνθρωπος, αν δεν ήμουν στη
συγκεκριμένη ηλικία, στις συγκεκριμένες συνθήκες, δε θα τα μάθαινα.Νομίζω λοιπόν ότι ο Γιώργος Νταλάρας είναι η σημαντικότερη συνεργασία μέχρι τώρα και νομίζω ότι θα ισχύει αυτό για πάντα.
ΜΑΘΗΤΕΣ: Αν δεν ήσουν μουσικός, τι επάγγελμα θα ήθελες να κάνεις;
ΑΡΕΤΗ ΚΕΤΙΜΕ: Θα ήθελα να ήμουν φιλόλογος, γιατί μου αρέσει πάρα πολύ η ελληνική γλώσσα και θεωρώ ότι η ελληνική γλώσσα είναι ίσως μία από τις πιο σημαντικές γλώσσες του κόσμου. Είμαστε
πολύ τυχεροί που έχουμε αυτή τη γλώσσα ως μητρική μας,γιατί μας κάνει πιο έξυπνους. Γι΄αυτό λοιπόν θα ήθελα να ήμουν φιλόλογος ή αν όχι φιλόλογος,δασκάλα σε παιδάκια όπως εσείς! Κι ίσως κάποια
στιγμή μπορέσω να τα συνδυάσω, μιας και είμαι μουσικός, και αργότερα μπορεί να μάθω μουσική σε παιδάκια.
ΜΑΘΗΤΕΣ: Πιστεύεις ότι η παραδοσιακή μουσική και το τραγούδι μπορούν να μας βοηθήσουν ως Ελληνες στους δύσκολους καιρούς που περνάμε;
ΑΡΕΤΗ ΚΕΤΙΜΕ:Πιστεύω ότι πάντα η λέξη “παράδοση”, όχι με τη στενή έννοια του όρου, δηλαδή αυτό που λέμε μόνο χορευτικά (τσολιάδες, μπούλες κλπ) αλλά ως γενικότερη έννοια,μπορεί να βοηθήσει οποιοδήποτε λαό που έχει σχέση με τις ρίζες του. Πόσο μάλλον όταν η δική μας παράδοση είναι τόσο πλούσια και τόσο σημαντική και νομίζω ότι εξελίσσεται. Δηλαδή πολλές φορές για μένα, παράδοση θεωρείται και ο Στέλιος Καζαντζίδης πλέον,ενώ στις παλιότερες εποχές,μπορεί να μη το θεωρούσαν έτσι. Εγώ βλέπω ότι ισχύει αυτό κι ότι κάθε λαός μπορεί μέσα από την παράδοσή του να μάθει πολλά πράγματα και να βοηθηθεί στο μέλλον.
ΜΑΘΗΤΕΣ
Σ΄ευχαριστούμε πολύ, Αρετή!
ΑΡΕΤΗ ΚΕΤΙΜΕ: Κι εγώ σας ευχαριστώ,ήταν πολύ ωραίες οι ερωτησεις σας.
Καταγραφή και επιμέλεια,
Ολγα Κοτζαμανίδου-Πάσχου.