Του Μιχάλη Πιτένη
Μέλημα και προτεραιότητα της Κυβέρνησης είναι να μη χαθεί το εξάμηνο στα πανεπιστήμια εξ αιτίας των κινητοποιήσεων των εργαζομένων σ΄ αυτά, τονίζεται και επαναλαμβάνεται μονότονα μέσω των δελτίων ειδήσεων. Ε, και; Πρώτη φορά θα είναι;
Ποιος φοιτητής ελληνικού πανεπιστημίου τα τελευταία χρόνια κατάφερε να ολοκληρώσει τις σπουδές του στην ώρα του, ακόμα και αν δεν έχασε ώρα μαθήματος και αρίστευε σε όλες τις εξετάσεις;
Η παιδεία μας καρκινοβατεί εδώ και δεκαετίες, αλλά εκεί που η κατάσταση έμοιαζε σε πολλές περιπτώσεις απερίγραπτη ήταν στα πανεπιστήμια. Η κορυφή του εκπαιδευτικού μας συστήματος που αντί να είναι τύποις και ουσία υπόδειγμα και παράδειγμα, έγινε το αντίθετο.
Σήμερα βεβαίως είναι οι διοικητικοί υπάλληλοι που απεργούν, πασχίζοντας να αναχαιτίσουν τον κίνδυνο της απόλυσης τους. Χθες ήταν οι καθηγητές, προχθές οι φοιτητές και πάει λέγοντας. Ανεξάρτητα απ΄ το δίκιο ή το άδικο όσων δραστηριοποιούνται και κινητοποιούνται στους χώρους των πανεπιστημίων, το αποτέλεσμα είναι πως ο χώρος αυτός αποτελεί σταθερά πεδίο επίλυσης διαφορών. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν απαραίτητα κακό, το αντίθετο μάλιστα, αν βεβαίως ήταν ευδιάκριτη η αρχή και το τέλος. Δυστυχώς όμως δεν είναι και το ελληνικό πανεπιστήμιο απαξιώνεται χρόνο με το χρόνο, στερώντας μας κάτι που ως κοινωνία το έχουμε απόλυτη ανάγκη, ειδικά στις μέρες που ζούμε. Ένα πανεπιστήμιο πραγματικό οδηγό για το μέλλον.
Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά όχι μόνο στο πανεπιστήμιο, αλλά και σ΄ όλο το φάσμα της εκπαίδευσης, με έναν πολύ απλό αλλά δύσκολο, τελικά, για μας τρόπο. Συμφωνώντας πως η εκπαίδευση δεν θα πρέπει να είναι πεδίο στείρας πολιτικής αντιπαράθεσης, αλλά συναίνεσης και ρητής και απαράβατης συμφωνίας.
Όποιο εκπαιδευτικό σύστημα του κόσμου και αν επιλέγαμε να αντιγράψουμε ή να μεταγράψουμε ή να προσαρμόσουμε στα δικά μας δεδομένα, θα πετύχαινε μόνο εφόσον αντιλαμβανόμασταν και αποδεχόμασταν την απλή λογική πως στην εκπαίδευση δεν θα έπρεπε να μεταφέρουμε όσα μας χωρίζουν, αλλά όσα μας ενώνουν, έστω και αν αυτά είναι λίγα, ελάχιστα. Η εκπαίδευση θα μπορούσε να τα ισχυροποιήσει και να τα πολλαπλασιάσει.
Μια τέτοια επιλογή ναι μεν θα έπρεπε να ξεκινήσει απ΄ τους εκπροσώπους του πολιτικού μας συστήματος, αλλά το έναυσμα και η προσταγή έπρεπε να έρθει απ΄ την κοινωνία. Διότι η κοινωνία είναι τελικά αυτή που υποφέρει απ΄ το έλλειμμα παιδείας στη χώρα, καθώς εξ αιτίας της έχουμε τους πολιτικούς και τους πολίτες που έχουμε.
Με την κρίση χάνουμε πολλά και κατά πώς φαίνεται θα χάσουμε περισσότερα. Αν κερδίζαμε όμως στον τομέα της εκπαίδευσης, στήνοντας με την ευκαιρία αυτή ένα σοβαρό και θεσμικά θωρακισμένο εκπαιδευτικό σύστημα, απ΄ τη βάση μέχρι την κορυφή, το κέρδος αυτό θα διαχέονταν σχεδόν σε όλους τους τομείς και θα πολλαπλασιάζονταν.
