Με εξαιρετικό τρόπο παρουσίασε τα γεγονότα της ημέρας ο Πάνος Μιχαήλ στο ποστ του Karma_Police*. Δεν ξεγύμνωσε μόνο την χυδαιότητα του Αντώνη Ρέμου και των πλούσιων ακροατών του αλλά μια ολόκληρη νοοτροπία:
Την (μεταφορική, και όχι κλινική φυσικά) σχιζοφρένεια των πλούσιων επαναστατών – που με το ένα χέρι πίνουν την σαμπάνια και με το άλλο σηκώνουν το λάβαρο της Επανάστασης.
Χλευασμό και πάλι θα προκαλούσε η στάση του Ρέμου αν όλα αυτά τα έκανε και τα έλεγε σε μια ανοιχτή, δωρεάν συναυλία, πχ. στο Λαύριο. Όμως εκεί θα το καταλαβαίναμε ίσως. Θα έβριζε την Μέρκελ (κατηγορώντας την για τα πάντα) με σκοπό να εμψυχώσει τους καψερούς, αδικημένους που τον ακούν και για να τους δώσει την ευκαιρία να εκτονωθούν. Θα ήταν σα να έλεγε “Τη βρίζω για χάρη σας, σας υποστηρίζω, τη βρίζω για όλα αυτά που σας έκανε”.
Το να την βρίζει όμως μπροστά στο κοινό των πλουσίων, που έπιναν σαμπάνιες έξι λίτρων των 25.000 ευρώ και πλήρωναν χιλιάδες ευρώ για το φαγητό (πράγμα που σημαίνει ότι ΕΧΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ) είναι πραγματικά ανεξήγητο.
Το να μη ντρέπεσαι να τρως χιλιόευρους αστακούς στη Μύκονο πίνοντας σαμπάνια των 3.000 ευρώ (ή και των 25.000) είναι απόλυτο δικαίωμά σου. [Αποδείξεις κόπηκαν, ή όχι πάλι;] Το να μην ντρέπεσαι να πληρώνεσαι αδρά τραγουδώντας καψουροτράγουδα για την κακομαθημένη ελίτ της χώρας είναι πάλι δικαίωμά σου.
Το να θέλεις όμως να βγεις και από πάνω, είναι καθαρή χαζομάρα. Ξόδεψε τα λεφτά σου όπως θέλεις, ή κάνε τις αρπαχτές σου όπου μπορείς. Το να ακκίζεσαι με περηφάνεια λέγοντας ότι αν δει τη σπατάλη και την πολυτέλεια ο Σόιμπλε θα “σηκωθεί και θα περπατήσει ο πούστης” είναι το λιγότερο προκλητικό. Και η “κουφάλα η Μέρκελ” σε τι έφταιξε στον Ρέμο και στους παρευρισκόμενους; Κανονικά εξαιτίας της οι μέρες των προκλητικών πάρτι, των αστακομαχιών και των πεταμένων εκατομμυρίων στα σκυλάδικα θα είχαν περάσει ανεπιστρεπτί.
Κι όμως, απ’ ό,τι φαίνεται δεν πέρασαν. Πολυτελέστατα μαγαζιά που δεν κόβουν ούτε μία απόδειξη, τραγουδιστές που κάνουν κόλπα με τις φορολογικές τους δηλώσεις, ο Ρέμος συνεχίζει την καριέρα του κανονικά, οι πλούσιοι της Μυκόνου έχουν ακόμα χρήματα να σπαταλήσουν για χάρη του. Μοιάζει όντως να μην πέρασε μια μέρα, οπότε γιατί η γκρίνια για τη Μέρκελ;
Έχω ξαναγράψει ότι δυστυχώς αυτοί που έχουν τη λιγότερη ανάγκη είναι συχνά και οι πιο φωνακλάδες. Σήμερα κατάλαβα κάτι άλλο, για όλους τους Πάμπλουτους Επαναστάτες, τύπου Τράγκα, Ρέμου κλπ.
Φωνάζουν δυνατότερα κι απ’ τον μέσο άνθρωπο -που ξέρει να διαμαρτύρεται έντονα και μαχητικά εκεί που (και όταν) πραγματικά πρέπει- γιατί θέλουν και να είναι αρεστοί, αλλά και να τους τους επιτραπεί να κρατήσουν το πολυτελές τους lifestyle. Φωνάζουν για να καλύψουν την ευμάρειά τους – ελπίζουν ότι οι επαναστατικές φωνές θα αποσπάσουν την προσοχή του κόσμου για να ξεχάσει τα υπόλοιπα, με τον ίδιο τρόπο που λέμε “δες! ένα ελικόπτερο” δείχνοντας πίσω απ’ τον συνομιλητή μας για να τον κάνουμε να γυρίσει να δει.
Τι θα ήταν ο Τράγκας αν δεν ξελαρυγγιζόταν εναντίον των Ναζί Κατακτητών (ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζει τους εγχώριους χρυσαυγίτες); Ένας πάμπλουτος δημοσιογράφος με περιουσιακά στοιχεία εδώ και στο εξωτερικό, που θα συγκέντρωνε το μίσος που συγκεντρώνουν άλλοι πλούσιοι δημοσιογράφοι που δεν κάνουν επαναστατική γυμναστική.
Τι θα ήταν ο Ρέμος χωρίς τα χτεσινά ξεσπάσματα εναντίον των κακών Γερμανών; Ένας ξεδιάντροπος εκπρόσωπος της Ελλάδας του χρηματιστηρίου και του αμφιλεγόμενου κέρδους, ένας πάμπλουτος και αναξιοπρεπής σελέμπριτι.
Κι όμως, με τις “φιλολαϊκές κορώνες” του, και αυτός και όλοι οι παρόμοιοι, καταφέρνει κάτι ιδιοφυές: έρχεται (ή νομίζει ότι έρχεται) κοντά στον λαό, και ταυτόχρονα συνεχίζει να κάνει ξεδιάντροπα αυτά ακριβώς που θέλει – αστακομαχίες των εκατομμυρίων ευρώ κάθε χρόνο στη Μύκονο, εμφανίσεις για τους πλούσιους – ενίοτε σε μαγαζιά που δεν κόβουν αποδείξεις.
Είναι σα να λέμε, θα αμαρτάνω μεν, αλλά την ώρα που θα αμαρτάνω θα φωνάζω δυνατά το Πάτερ Ημών. Και αύριο θα το ξανακάνω. Και μεθαύριο.
Έχουν βρει τη λύση μερικοί πλούσιοι (όχι οι αξιοπρεπείς, οι άλλοι), και συνεχίζουν το lifestyle τους – επειδή όμως πετούν δημοσίως τις αντιμνημονιακές τους κορώνες, θεωρούν ότι συγχωρούνται, στα μάτια “του λαουτζίκου”. Και έτσι, ανακουφισμένοι, συνεχίζουν με ακόμα μεγαλύτερη ένταση το μεθυσμένο φαγοπότι τους.
Αυτό συμβολίζουν, κατά τη γνώμη μου, οι χτεσινές κατάρες κατά της Μέρκελ απ’ όλους αυτούς που την ίδια στιγμή ξόδευαν τα πεντακοσάευρα σα να ήταν πετσετάκια. Μια προσευχή την ώρα της αμαρτίας.
Μόνο που δεν είναι αμαρτία να ξοδεύεις τα λεφτά σου όπως επιθυμείς. Μερικοί όμως θέλουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Και να πετούν τα λεφτά τους στον αέρα σα γιάχμα, και να είναι λαϊκοί ήρωες και δήθεν επαναστάτες.
Καλώς ή κακώς όμως, δεν χρειάζεται να είναι όλοι απ’ όλα…
