του παπαδάσκαλου
Κωνσταντίνου Ι. Κώστα
Στο Μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου στον Όλυμπο ταξίδεψε, (10-7-2012), η Ενορία του Αγίου Διονυσίου Βελβεντού (Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης), με Παράκληση στον Άγιο και Αρτοκλασία στο εξωτερικό Καθολικό της Μονής, υπογραμμίζοντας την αδιάπτωτη σχέση, κοινωνία αγάπης και σεβασμού, προς την Ιερά Μονή του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω, το όνομα του οποίου φέρει τιμητικά η Ενορία του, που παροικεί στο Βελβεντό.
Κι ακόμα: να επισκεφτεί, η Ενορία, τον Άγιο στον τόπο που ασκήθηκε και άθλησε, να τον ασπαστεί, να ζητήσει την ευλογία του στη ζωή της, να είναι αυξητική στα πρόσωπα σε βάθος και σε έκταση, η χωρητικότητά της να είναι ασύνορη και στοργική στις υπάρξεις όπου γης, στην κτίση όλη.
Να δει, η Ενορία, εκ του σύνεγγυς, τους εκεί ασκούμενους πατέρες της Μονής, μέσα στην αγιοπατερική κοινοκτημοσύνη της Εκκλησίας, τους καταδεχτικούς με άδολη την απλότητα για τον καθένα, τον Ηγούμενο και Αρχιμανδρίτη Γέροντα Μάξιμο, να ακούσει αυτόν τον άλλο λόγο, ως ξένον άκουσμα, έξω από την ξερή επιστημοσύνη της από καθέδρας θεολογίας, ή την άκαρπη ηθικολογία του πιετισμού, για την οικουμενική αγάπη των Αγίων, τον τρόπο με τον οποίο αγαπούν οι Άγιοι τους ανθρώπους και όλη την κτίση, χωρίς διάκριση, υψηλοφροσύνη, φυλετικές προτιμήσεις και απορρίψεις.
Να μάθει, η Ενορία, για το ανθρώπινο πρόσωπο, ποια η αυθεντικότητά του, πώς καταχτάται αυτή, ποιο ρόλο παίζει το πρόσωπο στη διαμόρφωση της κοινωνίας και της οικολογίας, αν ο ρόλος του είναι καθοριστικός ή δευτερογενής, πώς γίνεται η κάθαρση του νου και της καρδιάς από τους πονηρούς και ακάθαρτους λογισμούς και τα πάθη, το φωτισμό με το Άγιο Πνεύμα, για την οικειοποίηση του υμνογραφικού λόγου: ‘’τον νουν μου καθάρισον τον εσπιλωμένον, πάσαις αμαρτίαις, και καταγώγιον τερπνόν, της υπερθέου Τριάδος ποίησον’’, για τη μέθοδο πρόσκτησης της αγιοτριαδικής πραγματικότητας, που είναι εφικτή, όπως έδειξε η πείρα και η γνώση, που παρέδωκε σε εμάς ο Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Άγιος της θεολογίας του ‘’ακτίστου φωτός’’, που μπορεί να γίνει μεθεκτό, από το Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου Βέροιας, που ο Άγιος Διονύσιος (1524) το έκανε κοινόβιο.
Μοναστήρι και Ενορία (οφείλουν να) βρίσκονται σε διαρκή αλληλουχία πρόσληψης και αλληλο-μετάδοσης γνώσης, βιωμάτων και εμπειριών για την προσωπική και κοινωνικά οικουμενική μεταμόρφωση της κτίσης όλης.