Δεν υπάρχει κάτοικος αυτής της χώρας που να μην έχει διαπιστώσει ότι η Δημόσια Διοίκηση στη χώρα μας νοσεί, καθώς επίσης δεν υπάρχει πολίτης που να μην έχει ταλαιπωρηθεί από τη γραφειοκρατία της Δημόσιας Διοίκησης.
Όλες οι κυβερνήσεις που κυβέρνησαν τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες, είχαν σαν πρώτιστο στόχο την πάταξη της γραφειοκρατίας. Καμιά όμως δεν τόλμησε να βάλει το μαχαίρι, βαθιά στο κόκαλο, φοβούμενη το πολιτικό κόστος.
Το κακό όμως συνεχώς επιδεινώνεται και δεν εξορκίζεται με υποσχέσεις, αλλά από βαθιές τομές και μεταρρυθμίσεις. Εάν εξετάσει κανείς βαθύτερα το πρόβλημα θα διαπιστώσει ότι δεν φταίει μόνο η γραφειοκρατία αλλά και οι γραφειοκράτες υπάλληλοι που στηριζόμενοι στην μονιμότητα δεν αποδεικνύουν την απαιτούμενη ευσυνειδησία στην εξυπηρέτηση των πολιτών.
Είναι τόση η αγανάκτηση των πολλών ώστε να ακούγονται από κάθε μεριά οι απόψεις περί κατάργησης της μονιμότητας των Δημοσίων Υπαλλήλων. Μια τέτοια πρόταση είναι και ανιστόρητη και ύποπτη, γιατί οι νεότεροι δεν γνωρίζουν τι σήμαινε παλαιότερα η “Πλατεία Κλαυθμόνος” που σήμερα φέρει το όνομα “Πλατεία της Ελευθερίας”.
Χρειάσθηκαν σκληρές προσπάθειες, ώστε ο Χαρίλαος Τρικούπης να καθιερώσει την μονιμότητα και ο Βενιζέλος να την στερεώσει και να την ολοκληρώσει, για να σταματήσει το κακό.
Η Ελευθερία των κομματικών σχηματισμών να εκδιώκουν τους δημόσιους υπαλλήλους μόλις καταλάβουν την εξουσία και να προσλαμβάνουν δικούς τους, είχε σαν αποτέλεσμα το μαύρο κλάμα των απολυμένων στην πλατεία, που έμεινε έκτοτε γνωστή ως πλατεία Κλαυθμόνος και σαν επακόλουθο μια χειροτέρευση στη Δημόσια Διοίκηση.
Φαίνεται ότι τίποτε δεν διδαχθήκαμε απ’αυτό και συνέχισαν, οι εκάστοτε κυβερνήσεις τις ρουσφετολογικές προσλήψεις με αποτέλεσμα τη διόγκωση του Δημόσιου Τομέα, αφού αναλογικά έχουμε τους περισσότερους Δημοσίους υπαλλήλους απ’ όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι δε τέτοια η νοοτροπία του Έλληνα να επιδιώκει και σήμερα μια θέση στο Δημόσιο και παρατηρείται το φαινόμενο για 100 θέσεις να παρουσιάζονται χιλιάδες υποψήφιοι. Δεν γνωρίζω αν το φαινόμενο αυτό είναι εξαιτίας της ανεργίας που ταλανίζει τους νέους στην εποχή μας ή τους έλκει η μονιμότητα και η λίγη δουλειά.
Δεν κατορθώσαμε και κάτι άλλο που το πέτυχαν, άλλες κυβερνήσεις, η κρατική μηχανή να είναι ανεξάρτητη και να μην επιδέχεται τις επεμβάσεις της εκάστοτε κυβέρνησης, ούτε την αλλαγή προσώπων όποιας θέσης κι αν κατέχουν Διευθυντική ή μη.
Παράδειγμα η Ιταλία η οποία μεταπολεμικά κυβερνήθηκε με πάνω από 50 κυβερνήσεις, αλλά η κρατική μηχανή εξακολουθούσε να λειτουργεί ανεπηρέαστη.
Μπροστά σ’ αυτή τη λαίλαπα των διαμαρτυριών αλλά και την παράλογη πολλές φορές απαίτηση των πολιτών για τη γραφειοκρατία της Δημοσίας Διοίκησης, αλλά και για να μπορέσουμε να αποφύγουμε τον εναγκαλισμό της, πρέπει να ληφθούν τα ακόλουθα μέτρα.
Πρώτιστα χρειάζεται αναβάθμιση της Παιδείας. Είναι το επιτακτικό αίτημα των καιρών μας, ένα αίτημα ζωτικής σημασίας για το μέλλον του Ελληνικού Έθνους, που σαν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πρέπει αν θέλει να επιβιώσει και να ανταποκριθεί στην αποστολή του. Η επιβίωση της Ελλάδας εξαρτάται από το αν τα καταφέρει να γίνει ανταγωνιστική στη Παιδεία.
“ΔΡΑΞΑΣΘΕ ΠΑΙΔΕΙΑΣ” λοιπόν και επειγόντως πρέπει το Έθνος να αντιμετωπίσει το μέγα, το πολύπλευρα το δύσκολο θέμα της Παιδείας των παιδιών του Ελληνικού λαού. Να της δώσει, πνοή, προσανατολισμό, ιδανικά, να την κάνει δραστική και αποδοτική.
Να καθοριστούν, αξιολογικά κριτήρια, στην πρόσληψη των Υπαλλήλων. Πολλές προσπάθειες έγιναν ως τώρα, πολλές εξαγγελίες ακούστηκαν, ιδρύθηκε μάλιστα και αρμόδιο όργανο το ΑΣΕΠ, για να αποφεύγονται τυχόν παρατυπίες. Έχει μερικά χρόνια που λειτουργεί ο θεσμός αυτός, αλλά για να αποδώσει έργο θα πρέπει είτε υπερκομματικά να είναι τα μέλη του, η να υπάρχουν μέσα στο ΑΣΕΠ και εκπρόσωποι των κομμάτων, για να εντοπίζουν τυχόν παραλείψεις.
Ένα άλλο νοσηρό φαινόμενο της Δημόσιας Διοίκησης, είναι ότι η στελέχωση του είναι αποτέλεσμα του κόμματος που Κυβερνά, με αποτέλεσμα να μην έχει ούτε τα προσόντα, αλλά ούτε και τα εχέγγυα μιας σωστής Διοίκησης. Και εδώ θα πρέπει να καθοριστούν αξιολογικά κριτήρια τόσο στις προαγωγές, όσο και στη στελέχωση της Διοίκησης.
Παράλληλα όμως με αυτό θα πρέπει τα άτομα που λαμβάνουν υπεύθυνες θέσεις, να μετεκπαιδεύονται, όχι απλώς με σεμινάρια, αλλά σε ειδική σχολή που πρέπει να ιδρυθεί για τα στελέχη της Δημόσιας Διοίκησης.
Και τελευταίο που χρειάζεται η Δημόσια Διοίκηση, για να απαλλαγεί από τις αμαρτίες που κουβαλά χρειάζεται ένας συγχρονισμένος και άτεγκτος “Δημοσιοϋπαλληλικός Κώδικας” ο οποίος θα είναι σεβαστός από τα κόμματα, να ανταποκρίνεται στις σχετικές διατάξεις του Συντάγματος και απόκομματοποιημένος από το Συνδικαλισμό.
Αυτό ιδίως το τελευταίο θα αποτρέψει τα συμπτώματα διαφθοράς, διαπλοκής και κάθε άλλης μορφής και θα χειραγωγεί τον γινόμενος άνθρωπον “προς αρετήν” και θα του εμπνέει, να του καλλιεργεί την επιθυμία “πολίτην γένεσθαι τέλειον άρχειν τε και άρχεσθαι επιστάμενον μετά δίκης”. Έτσι θα μετέχουν στη Διοίκηση “τέλειοι” και “σπουδαίοι” πολίτες, άνθρωποι της αρετής την οποία κατά τον Αριστοτέλη συναπαρτίζουν η δικαιοσύνη, η ανδρεία, η σωφροσύνη, η φρόνηση, η μεγαλοψυχία και η σοφία.
Για να γίνουν αυτά, χρειάζεται τόλμη και αρετή και προπαντός μη υπολογισμός του κομματικού κόστους.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ
