«Επαχθής Δημοκρατία»

Λένε, πως ‘πρέπει να γνωρίζεις τις ρίζες σου, για να ξέρεις ποιος είσαι’. Διαβάζοντας λοιπόν το βιβλίο ‘Αθηναίων Πολιτεία’ του ‘Αριστοτέλη’, προσπάθησα να γνωρίσω την ‘δημοκρατία’. Το καλλίτερο ανά τον κόσμο πολίτευμα, που και αυτό μαζί με τόσα άλλα πολλά, χρεώνεται στους αρχαίους Έλληνες! Στις ρίζες μας!
Δημοκρατία λοιπόν στην αρχαία Αθήνα, ήταν το πολίτευμα, στο οποίο ο ‘δήμος’ (λαός) ‘κρατούσε’ (είχε το κράτος, ασκούσε την εξουσία), ‘άμεσα’ και όχι ‘δι΄ αντιπροσώπων’, όπως συμβαίνει εξ ανάγκης, σήμερα! Και ένα πολίτευμα για να χαρακτηρίζεται ‘δημοκρατικό’, θα πρέπει να διατηρεί τα τρία κύρια χαρακτηριστικά και στοιχεία, την ‘ισοπολιτεία- την ισονομία- και την ισηγορία’!
Και στις σκέψεις αυτές, δεν κατάφερα να αποφύγω τον προβληματισμό, «άραγε, ποιο πολιτικό σύστημα σήμερα στον κόσμο, δεν επικαλείται σαν βάση του την δημοκρατία»; Θαρρώ, κανένα! Ακόμα και τα απολυταρχικά, μηδέ εξαιρουμένων και των στρατιωτικών καθεστώτων! Όλα, ισχυρίζονται πως ενεργούν επ΄ ωφελεία της χώρας τους, για την εδραίωση της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας! Ακόμα και αν αυτό το κάμνουν με το στανιό και ενάντια στην βούληση του λαού τους!
Και αναπόφευκτα, γεννάται ένα άλλο ερώτημα. Τούτο, ίσως πιο καίριο. «Παρότι όλοι την επικαλούνται, ποιος στ΄ αλήθεια λαός σήμερα, έχει την χάρη να βιώνει την ουσία της δημοκρατίας»; Της δημοκρατίας φυσικά, στην οποία αναφέρεται ο Αριστοτέλης και επινόησαν οι πρόγονοί μας Αθηναίοι. Της ουσιαστικής και όχι της κατ΄ ευφημισμό δημοκρατίας.
Ακόμα και στην γενέτειρα της, την Ελλάδα, η δημοκρατία τείνει να γίνει το ζητούμενο! Μιας και ο λαός της, έδωσε την ετυμηγορία του στις τελευταίες εκλογές, βασιζόμενος στα προγράμματα που κατέθεσαν τα κόμματα. Κι όμως, από την επόμενη κιόλας μέρα, τα ακριβώς αντίθετα είδε να συμβαίνουν, ενάντια στην θέληση και απόφασή του! Και όμως, με δημόσια εκφρασμένη αυτή την αντίθεση και εναντίωση του, εδώ και δύο μήνες κοντά, η δημοκρατία μας, με το στανιό, καλά κρατεί και πορεύεται, κόντρα στο λαϊκό αίσθημα και στην βούληση του κυρίαρχου(!) λαού της!! Και αποδεικνύεται ότι στην σημερινή δημοκρατία, δεν είναι ο ‘δήμος’ που ‘κρατεί’ και πως εν τέλει η ‘Σημερινή Ελληνική Δημοκρατία’, ντροπιάζει την ‘Αρχαία Ελληνική Δημοκρατία’!
Και γι’ αυτό, σήμερα, μόνο οι πολιτικοί ακατάσχετα ομιλούν για αυτήν, θέλοντας προφανώς να πείσουν τους εαυτούς τους πρώτιστα, ενώ θα έπρεπε, να είναι φειδωλοί, αν όχι σιωπούντες! Έχασαν πια, σε μεγάλο βαθμό, την αξιοπιστία τους σαν πρόσωπα, κύρια όμως σαν θεσμός! Και τούτος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος της δημοκρατίας! Η αναξιοπιστία των θεσμών και των λειτουργών τους, που καθημερινά γεννά, τρέφει και γιγαντώνει, την έλλειψη εμπιστοσύνης του λαού, προς αυτούς!
Αν λοιπόν οι ίδιοι οι πολιτικοί, κινδυνολογώντας, υποστηρίζουν πως κινδυνεύει η δημοκρατία και αν εξ ορισμού, ο λαός δεν είναι δυνατόν να εχθρεύεται ούτε να εναντιώνεται σε αυτήν, τότε από ποιους η τελευταία κινδυνεύει; Μήπως τελικά από τους ίδιους τους υπηρέτες της, στην σημερινή ‘αντιπροσωπευτική και όχι άμεση πλέον δημοκρατία’;
Γιατί, ποιοι ευθύνονται, που αναμφίβολα, ακόμα και τα χαρακτηριστικά αυτής της ίδιας της δημοκρατίας, η ισοπολιτεία, η ισονομία και η ισηγορία, έγιναν σήμερα, ζητούμενα από δεδομένα; Αν η δημοκρατία μας παραπαίει; Αν τα δικαιώματα του υποτιθέμενου κρατούντος λαού, συνεχώς συρρικνώνονται; Αν οι φυσικές και οι κατά τον νόμο ελευθερίες του, εγκλωβίζονται και αμφισβητούνται στην καθημερινή πρακτική; Αν τελικώς και εν κατακλείδι, η δημοκρατία μας στην μήτρα της δημιουργίας της, κατάντησε μια ‘επαχθής εν τη πράξει δημοκρατία’;   
 
Ρουσσάκης Σαρ.
Πολυχρόνης