Στη δεκαετία του 1950 οι κάτοικοι της Εορδαίας βλέποντας τους πυλώνες της ΔΕΗ να περνούν μέσα από τα χωράφια τους απαιτούσαν από τους πολιτικούς να συνδεθούν με την πολυπόθητη ηλεκτρική ενέργεια.
Χρειάστηκε να περάσουν είκοσι χρόνια για να έρθει επιτέλους το 1970 το ρεύμα στα σπίτια τους.
Τώρα βλέπουν τους αγωγούς της τηλεθέρμανσης να περνούν έξω από τα χωριά τους και διερωτώνται πότε άραγε θα απολαύσουν και αυτοί τη φθηνή και οικολογική θέρμανση, που χάνεται ανεκμετάλλευτη στο περιβάλλον.
Είναι τα αδικημένα χωριά της Δυτικής Μακεδονίας που κανείς μέχρι τώρα δεν ενδιαφέρθηκε να συνδεθούν με την ευεργετική τηλεθέρμανση.
Οι καποδιστριακοί δήμαρχοι έδωσαν, δυστυχώς γι αυτούς, προτεραιότητα σε καλλιμάρμαρα κτήρια και εξωραϊσμένα πάρκα αδιαφορώντας προκλητικά για την διασύνδεση των κοινοτήτων με τη ζωή και την καθημερινότητα.
Το πρόβλημα διαφάνηκε και διογκώθηκε αμέσως μετά την οικονομική κρίση ως κύριο αίτιο, που αύξησε ακόμα περισσότερο την αστυφιλία προς τα τηλεθερμενόμενα αστικά κέντρα της Πτολεμαΐδας και Κοζάνης.
Η έλλειψη ενδιαφέροντος των τοπικών αρχόντων του δεύτερου και τρίτου βαθμού αυτοδιοίκησης οφείλονταν καθαρά στην πελατειακή σχέση των κοινοταρχών με τους δημάρχους και των δημάρχων με τους νομάρχες και περιφερειάρχες.
Ο κύριος όμως λόγος είναι η στρατηγική πολιτική στάση του αθηναϊκού κράτους, που μέσα από την κατανάλωση του πετρελαίου εισέπραττε τεράστιους δημόσιους φόρους και ταυτόχρονα έδινε προσόδους στους μεγαλοεισαγωγείς φίλους της εκάστοτε εξουσίας.
Η μοναδική ευκαιρία για την τηλεθερμαντική κάλυψη ολόκληρου του εορδαϊκού λεκανοπεδίου, που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τους ατμοηλεκτρικούς σταθμούς, χάθηκε από την μη αξιοποίηση του τοπικού πόρου, που καταμερίστηκε και κατασπαταλήθηκε αφ’ ενός μεν σε έργα χαμηλών προτεραιοτήτων αφ’ ετέρου δε στην προσπάθεια ενίσχυσης και ενδυνάμωσης των πελατειακών σχέσεων των κομματικών υποψηφίων με το εκλογικό σώμα.
Η δεύτερη ευκαιρία χάθηκε από την αδυναμία χρηματοδότησης από την τραπεζική αγορά , ενός αντισταθμιστικού και ανταποδοτικού έργου, που εύκολα θα αποτελούσε επενδυτικό δέλεαρ για κάθε πιστωτικό οργανισμό.
Σήμερα τα χωριά της Εορδαίας με το ακριβοτίμητο πετρέλαιο νιώθουν την αυτοδιοικητική περιφρόνηση και την αστοργία για την ασκούμενη σε βάρος τους τηλεθερμαντική πολιτική.
Το αίτημα των δημοτών για γρήγορη τηλεθέρμανση το έχουν τεχνηέντως μεταθέσει στο απόμακρο μέλλον λέγοντας, ότι τα χωριά θα τροφοδοτηθούν από τη νέα μονάδα, η οποία, όταν κατασκευασθεί…! θα γίνουν οι αγωγοί ..! και θα πάρουν τηλεθέρμανση..!
Η απάντηση αυτή σε περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης μεταθέτει το δίκαιο αίτημα των κοινοτήτων στις ΄΄καλένδες,΄΄ θυμίζοντας αυτό που λέει πάνσοφα ο λαός μας
΄΄ ζήσε μουλάρι να φας κριθάρι..΄΄
