Του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα
Η Ενορία Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω Βελβεντού πραγματοποιήσαμε εκδρομή-προσκύνημα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αιανής, στο Μουσείο του Μακεδονικού Αγώνα Μπούρινου και στην Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδας Λαριούς, την Τρίτη, 15 Μαΐου 2012. Στη μνήμη μας σχηματίσαμε μια αλυσιδωτή γραμμή ιστορικής συνέχειας ενός λαού και ενός κοινού τρόπου του συλλογικού του βίου με στοιχεία πολιτισμικά, της εργασίας και της καθημερινής του ζωής, της μεταφυσικής διάστασης και του νοήματος του βίου, μέσα από τις αφηγήσεις της κ. Αναγνωστοπούλου Κατερίνας αρχαιολόγου, από τα εκθέματα του Αρχ. Μουσείου, το φυσικό ανοιξιάτικο τοπίο στο Μπούρινο με τα αγάλματα, τις επιγραφές, την ιστορία, το ιστορικό εκκλησάκι του Αη-Νικόλα, με την είσοδό μας στο Μοναστήρι της Λαριούς, την Παράκληση, την Αρτοκλασία, με τη θέα του ασκητικού Ηγουμένου Γέροντα Ιλαρίωνα με το εντελώς απέριττο ήθος και ύφος και τον αυθόρμητο, παιδικό, απονήρευτο λόγο του, με όλα αυτά.
Μα από πού τελοσπάντων ερχόμαστε και δεν το καταλαβαίνουμε; Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ποιανού πολιτισμού αποδέκτες είμαστε και γι’ αυτό παραμένουμε μοιραίοι, ανάλλαχτοι, αμεταμόρφωτοι, ακοινώνητοι, σπρωγμένοι, φτωχοί και καθημαγμένοι. Ένας λαός, που μας ξεγελά το ‘’πινάκιο φακής’’ στο βωμό της ατομικής ευμάρειας, της μικροτοπικής εμβέλειας, της ταξικής κατοχύρωσης προνομίων οικονομικών μεγεθών με επικάλυμμα πολιτιστικού φολκλόρ για την αποτίναξη της άνοιας….
Διότι αν ήμασταν αποδέκτες συνειδητά αυτής της πλατειάς ενότητας πολιτισμού, θα είχαμε τώρα και από πριν να δώσουμε πόλεις ανθρώπινες, με πράσινο, με οξυγόνο, θα είχαμε νοηματοδοτήσει και την πορεία του κοινού κοινωνικού βίου στη βάση των ερωτημάτων και του σεβασμού των απλοϊκών υπάρξεων, θα φτιάχναμε σπίτια ανθρώπινα και όχι τσιμεντένια κλειστά κιβώτια στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο, που απανθρωποποιούν τον άνθρωπο, που τον συντηρούν σε χρήσιμο εργαλείο του συστήματος, σε ‘’ζώο που φκιάχνει εργαλεία’’, σε δυστυχισμένο σκυφτό άτομο-αριθμό, που ‘’ζει’’ για να παράγει, να υπερ-καταναλώνει και εν τέλει να πεθαίνει στην απόγνωση, ένα κρύο νεκρό κορμί έτοιμο για καύση για την άρον-άρον δηλαδή εξαφάνιση: αφού πλέον δεν παράγει, τι χρειάζεται; Ο Χριστός αναστήθηκε, ναι. Καιρός να αναστηθούμε κι εμείς.
