του Γιώργου Νούτσου
Δημάρχου Γρεβενών
Η ματιά ενός τρίτου, έξω από το τωρινό εκλογικό παιχνίδι, σίγουρα είναι πιο αξιόπιστη και πιο αντικειμενική. Το γεγονός, πως σ’ αυτές τις εκλογές, επέλεξα συνειδητά να απέχω, μη διεκδικώντας μια ακόμα Δημοτική θητεία, μου δίνει τη δυνατότητα να παρακολουθώ τα πράγματα σαφώς πιο ψύχραιμα, χωρίς υποκειμενισμούς και ιδιοτελή μεροληψία και με όση βέβαια αντικειμενικότητα μπορεί να έχει κάποιος, με καταγεγραμμένη πολιτική διαδρομή και συγκεκριμένη ιδεολογία, – αυτή του κοινωνικού φιλελευθερισμού – που χρόνια τώρα ασπάζομαι και καθοδηγεί τα πολιτικά μου βήματα.
Οι Αυτοδιοικητικές Εκλογές του Νοεμβρίου σίγουρα διαφέρουν πολύ απ΄ όλες τις προηγούμενες. Διαφέρουν, γιατί μέσα από αυτές επιχειρείται για πρώτη φορά μια μεγάλη διοικητική τομή, αυτή του Καλλικράτη, που θα αλλάξει συθέμελα, όλα όσα μέχρι τώρα ξέραμε για την Αυτοδιοίκηση. Διαφέρουν επίσης, επειδή διεξάγονται μέσα σ’ ένα πολιτικό περιβάλλον, πρωτόγνωρο, ιδιαίτερα δύσκολο και καταθλιπτικό, που όμοιό του, δεν γνώρισαν στη χώρα μας οι τελευταίες γενιές των Ελλήνων.
Είναι λογικό λοιπόν, τα παραπάνω χαρακτηριστικά, να διαφοροποιούν αισθητά το χαρακτήρα αυτών των εκλογών, να μεταλλάσσουν την αμιγώς αυτοδιοικητική τους δομή, προσθέτοντας έντονα πολιτικά στοιχεία και βέβαια να αποκτούν μια άλλη βαρύτητα, μια άλλη αξία, σε σχέση με τα εκλογικά τους αποτελέσματα, όπως αυτά θα καταγραφούν το βράδυ των εκλογών.
Η διοίκηση των τοπικών υποθέσεων δεν είναι λοιπόν το μόνο ζητούμενο. Εξίσου σημαντικό είναι να κριθεί η στόχευση που επιχειρείται με τον Καλλικράτη. Να κριθεί, αν η κυβέρνηση προχωρά στην εφαρμογή του, επειδή πραγματικά πιστεύει σ’ αυτόν και ανεπιφύλακτα τον στηρίζει ή επειδή απλώς, μέσα από τις χωροταξικές επιλογές της διευκολύνει την εκλογική της επικράτηση. Να κριθεί, με ποιόν τρόπο εκφράζει αυτή της τη στήριξη, όταν μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το μόνο που υπάρχει, είναι η θεωρητική πρόβλεψη για οικονομική στήριξή του κι απ την άλλη, η τραγική οικονομική αφαίμαξη των ΟΤΑ, που ήδη καθιστά οριακή τη λειτουργία τους. Να κριθεί τέλος, πώς θα προχωρήσει στην ολοκλήρωση της μεταρρύθμισης, που για να πετύχει, θα απαιτήσει περίπου 4,5 δις τα επόμενα χρόνια, ενώ αντίθετα η κυβέρνηση, έχει ήδη αποφασίσει με ειδική αναφορά στο Μνημόνιο, να της αφαιρέσει άλλα 3 δις, τα τρία χρόνια που ακολουθούν.
Απ’ την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως οι εκλογές της 7ης Νοεμβρίου διενεργούνται μέσα στη δίνη της μεγαλύτερης οικονομικής και δημοσιονομικής κρίσης των τελευταίων δεκαετιών. Οι εφαρμοζόμενες κυβερνητικές πολιτικές, που δήθεν μονοδρομικά επιβάλλονται από το Μνημόνιο, ανατρέπουν βίαια, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, συρρικνώνουν μισθούς και συντάξεις, εκτινάσσουν τον πληθωρισμό, πυροδοτούν την ανεργία και καθηλώνουν την ανάπτυξη σε ρυθμούς αρνητικούς.
Πώς είναι δυνατόν λοιπόν, για όλα αυτά, να μην εκφραστούν οι πολίτες στις επερχόμενες εκλογές; πώς είναι δυνατόν να μην εκφράσουν με την ψήφο τους το «ναι» ή το «όχι» σ όλα τα παραπάνω; πως είναι δυνατόν κατ επέκταση, να διαχωρίσουν τον αυτοδιοικητικό από τον κατεξοχήν πολιτικό τους χαρακτήρα;
Δεν πρόκειται, όπως εύλογα αποδεικνύεται, για εκλογές, που αφήνουν ανεπηρέαστο το πολιτικό σκηνικό. Είναι εκλογές, που τα αποτελέσματά τους θα επηρεάσουν καταλυτικά την επόμενη μέρα, σηματοδοτώντας έμμεσα, είτε την επικρότηση των Μνημονιακών πολιτικών και την από κει και πέρα συνέχιση της τωρινής ανεξέλεγκτης κυβερνητικής πολιτικής, είτε την απόρριψή τους και την αναζήτηση μιας άλλης πολιτικής, κοινωνικά πιο ευαίσθητης και οικονομικά πιο συγκροτημένης.
Αβίαστα λοιπόν προκύπτει το διακύβευμα αυτών των εκλογών. Διακύβευμα με σημαντικό αντίκτυπο στη χώρα ολόκληρη, κατ’ επέκταση και στην περιοχή μας. Προκύπτει ανάγλυφα, ξεκάθαρα και επιτακτικά και μας ωθεί θαρρετά να τοποθετηθούμε.
Σε μια κοινωνία, που έχει στερέψει, που βλέπει τα πάντα γύρω της να καταρρέουν μη μπορώντας να αντιδράσει, που η επόμενη μέρα φαντάζει εφιαλτική για την ίδια της την επιβίωση, η καταδίκη των εκλεκτών της κυβέρνησης και όσων σημειολογικά εκφράζουν, είναι έτσι κι αλλιώς, μονόδρομος.
