Ο Ζαμανίδης έβγωσεν με το σπαθίν ΄ς σα χέρια,
ατός εξέρ’, ντο έσυρεν, ‘ς ση Καϊλαρί τα μέρια.
Την Βίκην επολέμεσεν με τ’ αγλαθέρ’ τη γλώσσαν,
αφορισμέν’ οι ψηφοφόρ’ την Κερεκήν εκλώσταν!
Την Βίκην επροσκάλεσεν: έλα, ‘ς σ’ αλών’ ας κρούμε
κι αν έν, κόρ’, και νικίουμαι, εγώ φαρμάκια πίνω.
Κι αν εν και νικισκάσαι εσύ, κόρη, νασάν εμένα.
Εντούναν κ’ εν επάλευαν είκοσ’, σαράντα ημέρας
και ‘ς ση μεγάλ’ την Κερεκήν η Βίκη ενικέθεν.
Καλώς, καλώς το πρόγεμα μ’ ,καλώς το δειλινάρ’ιμ’.
Άφ’ς με ,Σάββα, ας χαίρουμαι καν’ δύο, τρία μήνας,
ας ελέπω τοι ψηφοφόρτς κ’ έρχουμαι Σάββα, φά’ ‘με..
Καλώς, καλώς το πρόγεμα μ’, καλώς το δειλινάρ’ ιμ’..
Άφ’ς με ,Σάββα, ας χαίρουμαι καν’ δύο, τρία μήνας,
να παίρω τα χαβάσια μου κ’ έρχουμαι, Σάββα, φά’ ‘με.
Η Βίκη ολίγον έργεψεν κι ο Σάββας εθερέθεν.
Όντες τερεί το πέραν ‘κειάν, η Βίκη σκίζ’ και έρται
‘ Σ σο γιάν ατς παραστέκ’ν ατεν όλεν η δωδεκάδα.
Εκλίστεν κ’ εν εφίλεσεν τη Σάββα τα ποδάρια ,
άμον καλέσα οικοκυρά και προκομέντσα νύφε.
Κι ο Σάββας, άμον άρχοντας, εποίκεν ατεν τόπον
και ‘ς σο σκαμνίν σκαμνίζ’ ατεν με όλια τα κουρφίας,
αέτς αμόν ντο πρέπ’ ν’ εφτάν ‘ς σ’ έναν καλόν κορτσόπον..
Ατός, τη σκύλ’ ο Πόντιον, έν ας σοι Ζαμανάντας
και το ταράφ’ ατ’ πα κρατεί ας σοι Παλαιολογάντας..!
Αέτς αν έν ,νασάν εμάς! Έβγαλαμ’ εμπρολάτεν,
τ’ άσκεμα να γουρεύ’ και χτίζ’ κι ανθούνε τα τσακάτια…
