Το χάσμα π’ άνοιξε ο σεισμός
κ’ ευθύς εγιόμισ’ άνθη…
Δ.ΣΟΛΟΜΟΣ
Πρόσφυγας είμαι ‘κ’ επορώ
να κρούω ξένα πόρτας,
λύραν να παίζω ‘κ’ επορώ,
εκόπανε τα κόρδας.
Πρόσφυγας έμνε αροψέ,
πρόσφυγας είμ’ ατώρα,
πρόσφυγας ‘ς σον παράδεισον,
‘ς σ’ ουρανού την ευώραν.
Πρόσφυγας έρθα ‘ς ση ζωήν
και πρόσφυγας θα πάω,
άντσαχ ο ήλεν έν τ’ εμόν
‘ς σ’ ατόν πα ομούτ’ ‘κ’ εφτάω.
Πρόσφυγας είμαι για τ’ ανθρώπς
πρόσφυγας για το κράτος
‘ς σ’ αβού τον κόσμον πη ‘κ’ εξέρ’
΄΄η πάσα γη, έν τάφος.΄΄
Πατρίδαν μίαν π’ έχασεν
και πρόσφυγας εγέντον,
μοθοπωρί φυλλόπον έν’,
τ’ αγρανεμί το φτέλτον.
‘Σ σ’ είναν θα λέγω τέρτοπα,
‘ς σ’ είναν θα λέγω πόνια;
‘Σ σα στράτας ιμ’, τα δίστρατα,
αχάντια και τριβόλια.
Ολίγον τόπον δώστε ‘μεν
ν’ εβρήκω έναν στερέαν
τη πρόσφυγα το μεκατύρ’
έναν τσατάλ’ φωλαίαν.
‘Σ σα κόσμια επερίσσεψεν
τ’ άδικον και η κλαίη,
τη προσφυγίας ο καημόν
απυστερνέας καίει…
