6η Απριλίου 1941. Το δεύτερο «ΟΧΙ» των Ελλήνων και η μάχη της Κρήτης
Υπάρχουν ορισμένα ιστορικά γεγονότα γεμάτα ηρωισμούς, ανδραγαθίες και αυτοθυσίες των πολεμιστών μας που κοσμούν τις λαμπρές σελίδες τη νεότερης ιστορίας της Πατρίδας μας. Κι όμως πολλά απ’ αυτά είναι άγνωστα στους περισσότερους έλληνες, γιατί οι ιστορικοί που προσπάθησαν να γράψουν αυτή την ιστορία την υποβάθμισαν και πολλές φορές τα διαστρέβλωσαν ή τα ανέφεραν μερικώς, με αποτέλεσμα να μην τα γνωρίζουμε στην ολότητα τους, παρόλο που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορική διαδρομή της φυλής μας. Ένα απ’ αυτά είναι το δεύτερο ΟΧΙ της πατρίδας μας όταν την 6η Απριλίου 1941, οι Έλληνες το αντέταξαν στην κραταιά τότε δύναμη του Χιτλερικού φασισμού αυτή τη φορά.
Στην επιχείρηση των Γερμανών συμμετείχαν 24 μεραρχίες πεζικού και 9 τεθωρακισμένες, υποστηριζόμενες από 1500 αεροπλάνα. Ολόκληρο το Μπέλες φλέγεται κυριολεκτικά από τις 5,15΄ το πρωϊ, δηλαδή πριν ο πρεσβευτής Έρμπαχ επιδώσει τη διακοίνωση στη χώρα μας.
Οι Γερμανοί κτύπησαν με μανία και σφοδρότητα τα πιο αδύναμα σημεία των οχυρών μας της γραμμής Μεταξά, ανάμεσα στο τριεθνές και το πρώτο από τα αριστερά οχυρό της γραμμής το οχυρό Ποπολίβιτσα που η κατασκευή του δεν είχε προλάβει να ολοκληρωθεί.
Σε λίγο η επίθεση γενικεύθηκε και έφθασε σ’ όλη τη γραμμή Μεταξά μέχρι τον Εχίνο τριάντα χιλιόμετρα βόρεια της Κομοτηνής. Τα αεροπλάνα σφυρίζοντας δαιμονισμένα κατέβαιναν σε χαμηλό ύψος και έριχναν τις βόμβες τους στις θυρίδες τω οχυρών. Τα δάση πάνω στο Μπέλες είχαν πιάσει φωτιά, ο τηλεφωνικές επικοινωνίες είχαν κοπεί. Τα φυλάκια στην προκάλυψη έκαναν απεγνωσμένο αγώνα. Στο 162 που αντιστάθηκε ως το μεσημέρι σκοτώθηκαν όλοι οι άνδρες και ο υπολοχαγός διοικητής.
Αλλά η υπεροχή των Γερμανών ήταν εξουθενωτική. Το τυφλό πάθος του Χιτλερισμού μηδένισε την ανθρώπινη λεβεντιά.
Σε όλα τα οχυρά η μάχη μαινόταν, στο Ιστίμπεη γινόταν μάχες επικές. Αυτό αντιστεκόταν ηρωϊκά και θέρισε αρκετές μονάδες του Γερμανικού πεζικού. Στις 8 το βράδυ οι Γερμανοί πάτησαν στην επιφάνεια των οχυρών, επειδή και πάλι δε μπορούσαν να τα εξουδετερώσουν, έκλεισαν τα ανοίγματα των οχυρών για να αναγκάσουν τη φρουρά να παραδοθεί. Όπως στο βορειοηπειρωτικό μας αγώνα είχαμε τις μάχες της Πίνδου για να τονίσουμε τον ηρωϊσμό του Έλληνα φαντάρου έτσι και στην μάχη των οχυρών της γραμμής Μεταξά δύο κύριοι αγώνες κυριαρχούν που θα πρέπει να έχουν συμβολοποιηθεί με τη μεγάλη ψυχή και την παλικαριά του Έλληνα φαντάρου. Είναι η μάχη του οχυρού ΡΟΥΠΕΛ μια από τις μεγάλες στιγμές του πολέμου 1940-41 που έμπαινε στο τελευταίο στάδιο. Όπως η Πίνδος είναι η εισαγωγή του πολέμου, το ΡΟΥΠΕΛ και η ΔΟΙΡΑΝΗ είναι ο επίλογος.
Η ΕΛΛΑΔΑ είχε εξευτελίσει δύο πανίσχυρες αυτοκρατορίες με τον ηρωϊσμό των παιδιών της, είχε γράψει την πιο χρυσή σελίδα στην ιστορία της, άσχετα αν έχασε τον πόλεμο. Οι Γερμανοί είχαν ρίξει πάνω στο ΡΟΥΠΕΛ όλο το βάρος τους με βομβαρδισμούς πυροβολικού από τις 5,15΄ το πρωϊ και στη συνέχεια αεροπλάνα βομβάρδιζαν συνεχώς το οχυρό. Θα πρέπει να τονισθεί ο ηρωϊκός αγώνας όλων των οχυρών και ιδιαίτερα του ΡΟΥΠΕΛ που πήρε τη μεγάλη μπόρα της γερμανικής επίθεσης κα κράτησε απαρασάλευτα την αποστολή του.
Ο ρόλος των οχυρών της γραμμής Μεταξά εκτελέσθηκε στο ακέραιο. Δε πέρασε μετωπικά και δεν παραδόθηκαν παρά μόνο όταν από άλλη μη οργανωμένη τοποθεσία υπερκεράστηκαν. Τα οχυρά της γραμμής Μεταξά κράτησαν τον εχθρό στις 6,7 και 8 Απριλίου.
Το μεγάλο πλήγμα των οχυρών της τοποθεσίας ήταν η διείσδυση των Γερμανών στα δυτικά της κορυφογραμμής ΜΠΕΛΕΣ προς την κοιλάδα τα ΡΟΔΟΠΟΛΗΣ. Εξάλλου οι Γιουγκοσλαβικές δυνάμεις στην κοιλάδα της Στρωμνίτσας είχαν συμπτυχθεί και ο εχθρός κατόρθωσε να παραβιάσει τα ορεινά περάσματα και έφθασε στη σιδηροδρομική γραμμή, ώστε να βρεθεί στα νώτα της γραμμής ΜΕΤΑΞΑ. Ο ηρωϊσμός των παιδιών της ΕΛΛΑΔΑΣ απόσπασε ακόμα και το θαυμασμό αυτών των αντιπάλων.
Τη δόξα, την τιμή και την αξία των αγώνων εκείνων των υπερασπιστών της γραμμής Μεταξά, αλλά και όλης της ΕΛΛΑΔΑΣ γενικά την καταλαβαίνει εκείνος που θα διαβάσει με προσοχή το λόγο του ΧΙΤΛΕΡ στις 4 Μαίου 1941 στον οποίο υπογραμμίζει.
«Η ιστορική δικαιοσύνη επιβάλλει την υποχρέωση να διαπιστωθεί ότι από όλους τους αντιπάλους τους οποίους αντιμετωπίσαμε, ο Ελληνικός στρατός ιδιαίτερα πολέμησε με ύψιστο ηρωϊσμό και αυτοθυσία». Ο ίδιος αργότερα αναγνώρισε και τις συνέπειες του πολέμου αυτού στην έκβαση τω πολεμικών σχεδίων.
Και ο επίλογος γράφτηκε με την εποποιϊα της Κρήτης της οποίας η αυλαία άνοιξε στις 20 Μαϊου 1941 με την ορμητική επίθεση την οποία εξαπέλυσε ο εχθρός με τα αεροπλάνα εναντίων της Μεγαλονήσου και έκλεισε με τους καπνούς της Κανδάνου στις 3 Ιουνίου 1941 την οποία οι Γερανοί κατέστρεψαν ολοσχερώς για αντίποινα της θρυλικής αντίστασης των κατοίκων της. Ήταν μια μάχη Θερμοπυλών. Οι Γερμανοί τοποθέτησαν μια πινακίδα που έγραφε «ΕΔΩ ΗΤΑΝ Η ΚΑΝΔΑΝΟΣ».
Στην αναμέτρηση αυτή ολίγοι Έλληνες στρατιώτες 12.000 με 16.000 περίπου, ο λαός της Κρήτης, άνδρες, γυναίκες, παιδιά και περίπου 30.000 Άγγλοι, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί του Βρετανικού εκστρατευτικού σώματος αντιμετώπισαν τη φοβερή αεροπορική δύναμη του εχθρού, το επίλεκτο σώμα των Γερμανών αλεξιπτωτιστών του οποίου οι άνδρες μάχονταν με πείσμα, σκληρότητα και φανατισμό για να καταλάβουν το νησί. Οι Γερμανοί νίκησαν στο τέλος αλλά η νίκη τους ήταν «Πύρρειος» και οι απώλειες τεράστιες.
Το σώμα των αλεξιπτωτιστών, το καύχημα της πολεμικής μηχανής του Χίτλερ δε χρησιμοποιήθηκε ποτέ πια. Η αντίσταση αυτή των Ελλήνων έδωσε καιρό στους Ρώσους να οργανώσουν τον αγώνα τους και να αντιμετωπίσουν αργότερα το Χιτλερισμό. Οι τότε ηγήτορες της Ρωσίας εξέφρασαν το θαυμασμό τους και τις ευχαριστίες στην Ελλάδα για τον ηρωϊκό αγώνα των παιδιών της.
Τέτοια ιστορικά γεγονότα που κοσμούν τη νεότερη ιστορία δεν πρέπει να ξεχνιούνται και να διδάσκονται σωστά στα σχολεία της Πατρίδας μας, για να αισθάνονται Εθνική υπερηφάνεια για τους προγόνους τους, γιατί λαοί που δεν διδάσκονται από το ιστορικό τους παρελθόν δεν είναι σε θέση ούτε αντάξιο παρόν να δημιουργήσουν, πολύ δε περισσότερο δεν μπορούν να θέσουν τις βάσεις για ένα ευτυχισμένο και ένδοξο μέλλον.
ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ