Έρημον και μαύρον πατρίδα, εσύ τον κόσμον εγάπεσες κι ο κόσμον εσέν ερέχτεν.
Ας σ’ Αργοναυτίων τον καιρόν εσταλίες κ’ εγουρεύτες… κ’ έρθες ους τη Κεμάλ Πασά τα ημέρας.
Φωτίαν κι άψιμον έκσεν απές ‘ς σην ψή σ’ να καίει και μανίει ‘σεν.
Πολιτείας και χωρία αοίκωσαν κ’ ερημώθαν ,ας σην βίαν και την απανθρωπίαν.
Π’ εγλύτωσαν ας σο μαχαίρ’ τα στράτας και τα θαλασάκρια εγόμωσαν ατά λαλίας και δάκρυα.
Ντ’ επέμνεν ας σην δόξα σ’ και τα μεγαλεία σ’, εγέντον κουρπάν ‘ς ση Τουρκίας τα χέρια.
Ανθρώπ’, π’ εγλύτωσαν κ’ εγουρταρεύταν, εγένταν πρόσφυγες και μωατσίρ’ ‘ς σα τράμερα και τ’ απιδεβασέας τη κοσμί.
Πρόσφυγοι( μωαντσίρ’) επέραν τα κιφάλια τουν κ’ επηγαν ‘ς σα φάμπρικας και τα ορυχεία τ’ Ευρώπς και τη Αμερικής.
Εδέβαν ολίγα χρόνια κι ούμπαν επήαν, ετσαϊρωσεν κ’ εκουρούμπωσεν ο τόπον.
Με το κάμν’ και την δουλείαν εμπροπέραν κ’ εγένταν με το έχ’ και τ’ ευλοϊας…
Τ’ ομάλια όλια εσπάρθαν κι οσπίτια εναύλωτα εστέθαν κ’ εγουρεύταν.
Ο Πόντον εγέντον τη κοσμί ο κύρτς και οι πόντιοι άμον τα μελεσσίδια εγόμωσαν μέλ’ και βάλσαμον τα τόπια και τα στερέας ατουν.
‘Σ σα καρδίας ατούν το γέλος και η χαρά, όυμπαν εσυνορτάγαν, σχολεία κ’ εγκλεσίας , σύλλογοι κι ομοσμονδίας.
Έναν μιλέτ’, είνας άρθωπος , ‘ς σ’ όλια τικές χαράντας και τραγωδίας εθαρρείς κ’ εσύ έναν ρωμαίϊκον πανοϊρ’ ΄ς ση γης τα διαβασέας.
Κι η κεμεντζέ ,γουρπάν αθε, άμον βασίλισσα εμουρδούλίζεν κ’ εκελάρίζεν ,εχαρεντέρίζεν κ’ εδροσέρευεν τα ψήα τη κοσμί. Γερμανοί ,Εγγλέζ’ και Γιαπονέζ’ χορεύνε ‘σ έναν ποδάρ, και παλαλούνταν με την κεμεντζέν.
Τα δάκρυα και τα μοιρολοϊας εκλώσταν ‘ς σην χαράν και ‘ς σο γέλος.
τ’ απλέρωτα μουράτια επλερώθαν , τα τάματα εταμάμεψαν και τ’ ορόματα εγένταν τσιτσιάκια και πλουμία.
Οι νέοι και τα κορτσόπα ελαφροπέτατα χορεύνε και τραγωδούν εντάμαν σ’ έναν χέρ’ ,‘ς σ’ έναν ποδάρ’, εθαρρείς είνας μάνα εγένεσεν κ’ έπλασεν ατα.
Η Ρωμανία ανθίζ’ και φλουγγίζ’ ‘ς σ’ όλα τα τόπια τη γης κι άντσαχ πλερούται το τάμαν τη τραγωδί.
Ατώρα ανηβαίν’ το προζύμ’ τη Ρωμανίας και σκουντουλίζνε τα λαβάσια και τα πεϊνιρλία τη πατρίδας εμουν…
Άρ’ αέτς ,γουρπάν εσουν, κρατέστεν τ’ ετέτια μουν … Επάρτεν προζύμ’ ας σοι παλαιούς και ζουμώστεν.
Το προζύμ’ τη Ρωμανίας να μη χάται..!
Άμον ατό ‘ς σον κόσμον ‘κ’ ευρίεται..!
Ελλάδα ,αγένετος μάνα έν κι άμον θυμίαμαν σκουντουλίζ’ ‘ς ση γης τα δεβασέας.
Ο κόσμον πα ,άμον άναλον χαβίτσ’ ,χωρίς τη Ρωμανίας το τάτ’ τιδέν ‘κι γιαραεύ’….
