Έπεσε η νύχτα, μαύρη σκοτεινιά,
τρέμει η γη, βροντάει ο τόπος, τον πατεί Τουρκιά,
Έλληνες που ζούνε, χρόνια στην σκλαβιά,
αγωνίζονται πεθαίνουν, για την λευτεριά.
Θέλουν ν΄ ανασάνουν, θέλουν την ζωή,
ήλιο να χαρούνε στην δική τους γη,
πατρίδα προδομένη δακρύβρεχτη πολύ,
σαν οι Κομιτατζήδες, φάνηκαν μιαν αυγή.
Βούλγαροι, Ρουμάνοι και άλλοι πολλοί,
όλοι τους σκυλεύουν, την γη την Μακεδονική,
θέλουν να πατήσουν στα χώματα αυτά
και να τα μοιραστούνε, μαζί με την Τουρκιά.
Ο Παύλος ο Μελάς, ο Μακεδονομάχος,
ο Μίκης Ζέζας ο γνωστός, ο Βουλγαροτουρκοφάγος,
μαζί με παλικάρια, με πάθος μπαίνει στον χορό,
τον τιμημένο τον αγώνα, τον απελευθερωτικό.
Στο κάλεσμα του έθνους, πατριώτες τρέξανε πολλοί,
λεβέντες, που με το αίμα τους, ποτίζουν την γωνιά αυτή,
της λευτεριάς τον σπόρο, σπέρνουν όπου περνούν,
κλώνους, καρπούς να βγάλει, τ΄ αδέλφια μας, να λυτρωθούν.
Όπλα στα χέρια τους κρατούν, δάσκαλοι, παπάδες και γονιοί,
τους καταπατητές να διώξουνε, από την πατρογονική τους γη,
την χώρα του στρατηλάτη, του κόσμου αναμορφωτή,
του Μεγάλου Αλεξάνδρου, της Μακεδονίας γέννημα παιδί.
Και ήρθε το μαντάτο, μεγάλο μας βρήκε το κακό,
έχασε η Ελλάδα μας, τον τρανό τον οπλαρχηγό,
περικύκλωσαν οι Τούρκοι τον Παύλο τον Μελά,
τον σκότωσαν στην Στάτιστα, μια σκοτεινή βραδιά.
Μα ο θάνατος του φλόγα, πυρώνει τις καρδιές,
την θέληση για αγώνες, για θυσίες πιο πολλές,
τον χάρο δεν φοβούνται και βγαίνουν στο βουνό,
τον Τούρκο για να διώξουνε και κάθε άλλο εχθρό.
Πολλοί οι καπεταναίοι, με ανδρειωμένους νιους,
ζωσμένους στα φυσεκλίκια, πολεμούνε τους εχθρούς,
τίποτα δεν τους σκιάζει, τ΄ άρματα σαν κρατούν,
ορκίσθηκαν πως άλλο, σκλαβωμένοι αυτοί δεν ζουν.
Μακεδονία, χρόνων Ελλήνων πατρική γη,
ξάφνου σε αγαπήσανε κατακτητές πολλοί,
μα ότι και να κάνανε, κατόρθωσαν απλά,
ξένοι για πάντα να μείνουνε, στα χώματα αυτά.
Γιατί από την αρχαιότητα και από τα πολύ παλιά,
ξεκάθαρα ο ‘Στράβωνας’, το είπε με λόγια απλά,
«Ἔστιν οὖν Ἑλλὰς καὶ ἡ Μακεδονία»,
χώματα Ελλήνων γη, αιώνια πατρική περιουσία.
Ρουσσάκης Σαρ. Πολυχρόνης
Έλλην το γένος
Πατριώτης κατά το ήθος
Σκεπτόμενος κατά το έθος
