Κάθε χρόνο τις Άγιες μεγάλες και χρονιάρες ημέρες μας κυριεύει μια γλυκύτατη νοσταλγία. Η ανθρώπινη μορφή σμιλεμένη από τις δοκιμασίες της ζωής, αλλά και τη φθορά του χρόνου, αλλάζει για λίγο και η ψυχή του σκιρτά από συγκίνηση και ευτυχία.
Μια δυνατή δύναμη ζωής έρχεται στη γη, για να συνεχίσει την αιώνια πάλη με το γερασμένο κόσμο και το θάνατο.
Το Θείο Βρέφος που αποτελεί το φως, την ελπίδα και τη λύτρωση, γεννιέται μέσα στη ζοφερή νύχτα με τα πολλά κρύα και τα χιόνια για να χαρίσει στην ανθρωπότητα το αιώνιο φως της αγάπης, της ειρήνης, της αλήθειας. Κατεβαίνει από το θρόνο της παντοδυναμίας του για να ενώσει το σπήλαιο της Βηθλεέμ με τα ουράνια. Οι φτωχοί ποιμένες και οι ευλαβικοί μάγοι έκθαμβοι από το μυστήριο της θείας ευδοκίας γίνονται οι μεγαλόφωνοι κήρυκες που ξαναφέρνουν στις ψυχές μας το μεγαλείο του Χριστιανισμού.
Οι Άγιες αυτές ημέρες είναι γιορτές μνήμης και περισυλλογής, μας πλημμυρίζουν με συναισθηματικότητα και νοσταλγία των παιδικών χρόνων. Ένα ισχυρό συναίσθημα, σύνθετο και απροσδιόριστο γεμίζει ολόκληρο τον ψυχικό κόσμο μας και πιστοί στο χρέος της καρδιάς μας γυρίζουμε στα περασμένα.
Ο θείες αυτές ημέρες μοσχοβολούν από ευλογημένες αναμνήσεις. Μέρες γαλάζιες γεμάτες άσπρα και λαμπερά σύννεφα σαν εκείνη τη φωτεινή νεφέλη, που τύλιξε τον Κύριο στην κορυφή του βουνού – Μένουν βαθιά χαραγμένες στα βάθη της ψυχής μας και ξαναγυρίζουν με τα αιώνια φτερά τους στο νου μας, ενώ ακούεται να κρούει ένας υπέροχος αρμονικός ήχος που αναδίδουν οι ψυχικές χορδές.
Κρίσιμες και κοσμογονικές είναι οι σημερινές εποχές. Ορμητικοί γίνονται οι άνεμοι της υλοφροσύνης. Νέοι κοινωνικοί και πολιτιστικοί όροι διαμορφώνονται, νέα πνευματικά και κοινωνικά ρεύματα εκδηλώνονται και βαθιές μεταβολές επέρχονται στη ανθρώπινη ζωή. Προβληματική είναι σήμερα η ζωή μας, ανάμεσα σε αγώνες, θλίψεις, στεναγμούς και πόνους δοκιμασίες και αχαριστίες.
Οφείλουμε ν’ αντικρίσουμε την πραγματικότητα καταλύοντας την ύλη και δαμάζοντας τον εαυτό μας, για να ανακαλύψουμε τον αληθινό άνθρωπο, τη γνήσια εικόνα του θεού, ώστε όλα να πάρουν νόημα και χάρη. Η αιώνια αληθινή ψυχή διέτρεξε στη διαδρομή των αιώνων, τα σκοτάδια και τις ερημιές για να παρουσιάσει πι δύναμη της ζωής, που περικλείει ο νόμος της αγάπης. Οι χριστιανικοί ναοί του ελληνισμού χειραγώγησαν τον άνθρωπο και οδήγησαν την ψυχή του στους δρόμους της ζωής και της αλήθειας για να κρούσει τις πύλες του θείου και να ακούσει τις αρμονίες των αγγέλων.
Η κρισιμότητα των καιρών μας επιβάλλει το ιερό χρέος να διανοίξουμε τους μελλοντικούς δρόμους της νέας γενεάς, φωτίζοντάς τους με το φως της χριστιανικής αλήθειας. Στα Ελληνόπουλα ανήκει το μέλλον μιας εαρινής φυλής με τον όρθρο της δημιουργικότητας και τα φτερά της φαντασίας.
Η γέννηση του θείου βρέφους είναι μια νέα ελπίδα για τον χριστιανισμό και μια απολύτρωση για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Σημαίνει την αρχή μιας νέας ζωής κι ενός καινούριου κόσμου που δημιουργείται ζωντανός και όμορφος, ηθικός και ιδανικός, αιώνιος και άφθαρτος.
Κάθε βρέφος γεννιέται σε ταπεινό καλύβι ή σε αρχοντικό παλάτι, ανανεώνει τη ζωή και υπόσχεται ευτυχία στον βασανισμένο άνθρωπο.
Γι’ αυτό οι μεγάλες αυτές ημέρες δονούν πραγματικά την ψυχή του παιδιού με τις οπτασίες και τις προσδοκίες, τις συγκινήσεις και τα ωραία φτερουγίσματά της.
Οι χρονιάρες αυτές ημέρες είναι γιορτές της καρδιάς και των παιδιών. Από την παιδική ηλικία μας, έρχεται η γιορταστική συγκίνηση. Στα παιδικά χρόνια μας γυρίζουμε νοσταλγικά τότε που νιώθουμε μια ευλογημένη δύναμη να μας οδηγεί στη δημιουργία. Μπροστά μας ζωντανεύουν πάντα η εκκλησία και η καμπάνα μ’ όλες τις συγκινητικές εκδηλώσεις μιας μακρινής εποχής. Το υψηλό και θείο νόημα αυτών των ημερών πρέπει να μεταδώσουμε στα ελληνόπουλα με το υπερκόσμιο κάλλος και την υπερούσια δύναμη που ανανεώνουν τη ζωή και τον πνευματικά παλμό του έθνους. Να νιώσουν εορταστική ιερότητα και να συγκινηθούν από την αστραφτερή λαμπρότητα του θείου άστρου.
Να γεμίσουν τις ημέρες αυτές από την ουσία της ηλικίας. Να εξαρθούν και να πιστέψουν. Έτσι θα κρατήσουν μέσα τους με βαθιά έννοια την παιδιάτικη ψυχή που θα είναι ο καρπός της αγνότητας, η δικαίωση και η παρηγοριά σ’ όλη τη ζωή τους όταν θα σηκώσουν το σταυρό των πόνων, που άφθονα δωρίζει η βιοπάλη.
Γλυκύτατος ο ύμνος των αγγέλων θωπεύει τις καρδιές των πιστών σε ολόκληρη την οικουμένη. « δεύτε Ιδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός» αναφωνεί ο ιερός υμνωδός της εκκλησίας μας μπροστά στο μεγαλείο της θείας ταπείνωσης και την ακτινοβόλο λάμψη της απέραντης αγάπης του θείου και δια των Αγγέλων του, ευαγγελίζεται την επί γης Ειρήνη και προσκαλεί το ανθρώπινο γένος να δεχτεί τη δωρεά από τα απαλά χέρια του νεογέννητου βρέφους, χάρη του οποίου οι ουρανοί αγάλλονται και η γη πανηγυρίζει».
Ο σημερινός όμως άνθρωπος δεν είναι ούτε όπως τον ονειρεύτηκε ο Μένανδρος στην αρχαιότητα, ούτε όπως τον έπλασε ο γλυκύτατος Ναζωραίος.
Σκληρός και ανάλγητος, ψυχρός και αδιάφορος, εγωιστής και συμφεροντολόγος πορεύεται στη ζωή όχι από τη φωτισμένη λεωφόρο της διδασκαλίας του Ναζωραίου, αλλά ακολουθεί το δικό του δρόμο, που δεν οδηγεί πουθενά. Δε συγκινείται από το κλάμα του ορφανού, τον αναστεναγμό του φτωχού, τον πόνο του δυστυχισμένου, την αγωνία του κατατρεγμένου, τις οιμωγές του πληγωμένου. Νοιάζεται και ενδιαφέρεται μόνο γιο τον εαυτό του. Ξεχνά την παραβολή του άφρονος πλουσίου αλλά και το ότι η ζωή έχει ένα τέλος και τότε με τι κουράγιο θα ακούσει τη φωνή του Κυρίου μας. «Επείνασα και ουκ εδώκατε φαγείν» κ.τ.λ. Αδιαφορεί για τους πεινασμένους και δυστυχισμένους που υπάρχουν γύρω του. ‘Έχει σκληρύνει η καρδιά του. Μπορεί ο Τεχθείς εν Φάτνη Χριστός να ζεστάθηκε από τα χνώτα των αλόγων, οι παγωμένες καρδιές των σημερινών ανθρώπων για να ζεσταθούν έχουν ανάγκη από αγάπη και αλληλοβοήθεια δική μας.
Ας προσπαθήσουμε να τους ζεστάνουμε για να μπορέσουν και τα πονεμένα χείλη τους να γευθούν τη χαρά των ημερών. Τα χείλη τους αν και λυπημένα θα ψάλλουν το – Δόξα εν υψίστοις θεώ», ενώ τα δικά μας στόματα μπουκωμένα από τα πλούσια εδέσματα, θα το ξεχάσουν.
Στη μακρινή Λιθουανία υπάρχει ένα δημοτικό άσμα που τραγουδιέται και υποδεικνύει στους ανθρώπους το χρέος για το συνάνθρωπο.
Αυτό παραφρασμένο
λέγει τα ακόλουθα:
Άνθρωπε, άνθρωπε
γλύκανε τον πόνο
και τη δυστυχία
του συνανθρώπου σου.
Γιατί αυτός είναι ο ρόλος του ανθρώπου.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ