Έμεινε στην ομάδα 3 χρόνια αλλά αν και δεν ήταν από την πόλη πρόλαβε και αγάπησε την ομάδα όπως και αυτή αυτόν. Αθλητής με το Α κεφαλαίο, άψογος χαρακτήρας που έδινε τα πάντα για την ομάδα και στεναχωριόταν όταν αυτή δεν τα κατάφερνε. Φέτος ήταν μάλλον η τελευταία του χρονιά στην ομάδα, σίγουρα πικράθηκε όπως τελείωσε και αν μπορούσε και υπήρχε ομάδα σίγουρα θα κατέβαινε και πάλι.
Ο λόγος για το Χάρη Ματσαρίδη ο οποίος ήρθε από την Βέροια και έγινε περισσότερο Πτολεμαϊδιώτης από πολλούς άλλους.
Έζησε από κοντά και πανηγύρισε την άνοδο της γυναικείας ομάδας, ένα ακόμα δείγμα ότι δεν ήταν ένας απλός «μισθοφόρος» και σίγουρα η παρακάτω συνέντευξη είναι ένα πολύ μικρό δείγμα αναγνώρισης της προσφοράς του.
Ερ.:Χάρη κάνε μας ένα απολογισμό της φετινής χρονιάς.
Χ.Μ.: Σίγουρα ήταν μια απρόβλεπτη χρονιά για μας με αρκετά προβλήματα και πολλές αυξομειώσεις στη ψυχολογία. Βρεθήκαμε πολύ κοντά στην άνοδο στην Α2, από εκεί που με βάση τα δεδομένα, κανένας δεν περίμενε να φτάσουμε σ αυτό το σημείο. Δυστυχώς δεν τα καταφέραμε αλλά μας έδωσαν χαρά οι γυναίκες του τμήματος.
Ερ:Πόσο άδικος ήταν ο υποβιβασμός της ανδρικής ομάδας ;
Χ.Μ.: Δεν ξέρω αν μπορούμε να το θέσουμε στη βάση του «δίκαιο-άδικοο». Σίγουρα η ομάδα μας είχε δυνατότητες να πετύχει την άνοδο, ήταν ανταγωνιστική σε πολλά παιχνίδια αλλά με μια προπόνηση λόγο συνθηκών δεν γίνεται να κάνεις πρωταθλητισμό. Σκεφτείτε ότι οι ομάδες της Θεσσαλονίκης είχαν τη δυνατότητα να κάνουν 5 προπονήσεις την εβδομάδα με 12 τουλάχιστον παίχτες. Εμείς δυστυχώς δεν μπορούσαμε να έχουμε αυτό το προνόμιο εξαιτίας των αποστάσεων. Για παράδειγμα υπήρχε στιγμή που η ομάδα ήταν 1 μήνα χωρίς προπόνηση λόγο των κακών καιρικών συνθηκών και της δυσκολίας στη μετακίνηση (χιόνια κτλ ). Παρ όλα αυτά φτάσαμε πολύ κοντά στο στόχο.
Ερ.: Η άνοδος της γυναικείας ομάδας ήταν δίκαιη;
Χ.Μ. : Είχα την δυνατότητα να παρακολουθήσω σχεδόν όλη τη φάση των play-off. Νομίζω ότι η ομάδα μας ήταν η πιο σταθερή και με τη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση σε σχέση με τις υπόλοιπες. Αυτό φαίνεται κι από το γεγονός ότι δεν χάσαμε κανένα από τα παιχνίδια που πήγαν στα 5 σετ. Φυσικά αυτό είναι αποτέλεσμα της πολύ καλής δουλειάς που έκανε ο κ. Μέμτσας τόσα χρόνια με τα τμήματα υποδομής και το πολύ καλό δέσιμο τόσο σε αγωνιστικό όσο και προσωπικό επίπεδο στην ομάδα. Είναι πολύ σημαντικό η ομάδα να είναι παρέα και αυτή τη παρέα να τη καθοδηγεί ένας πολύ έμπειρος προπονητής.
Ερ: Πόσο θα βοηθήσει ότι η ομάδα είναι νεανική. Αυτό είναι υπέρ ή κατά για τη νέα περίοδο;
Χ.Μ.: Σίγουρα το επίπεδο θα είναι διαφορετικό τη νέα χρονιά. Αλλά το κίνητρο υπάρχει. Οι εμπειρίες είναι πολύ σημαντικό πράγμα για την εξέλιξη του αθλητή. Είναι ευκαιρία για τις νεότερες παίχτριες να αποκομίσουν περισσότερες εμπειρίες. Στο μέλλον σίγουρα θα χρειαστούν.
Ερ: Θα μπορούσε ο σύλλογος να αντέξει 2 ομάδες στην Α2
Χ.Μ. : Σε θεωρητικό επίπεδο πιστεύω πως με ένα καλό προγραμματισμό, ναι, θα μπορούσε. Το θέμα είναι αν θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί και στις 2 ομάδες. Εδώ η απάντηση μου είναι όχι. Μοιραία το βάρος κάποια στιγμή θα έπεφτε σε μία από τις 2 ομάδες. Εδώ λοιπόν κοιτάς τα δεδομένα που έχεις και το μέλλον. Και το μέλλον αυτή τη στιγμή στη Πτολεμαΐδα δείχνει τις γυναίκες. Σ αυτό το τμήμα υπάρχει μεγαλύτερη υποδομή και εκεί φυσικά υπάρχει και το μέλλον-συνέχεια. Θα ήταν άδικο αυτή τη χρονική στιγμή για το γυναικείο τμήμα να δοθεί έμφαση στο αντρικό το οποίο δυστυχώς δεν κατάφερε μετά από σοβαρές προσπάθειες να δημιουργήσει υποδομή στις μικρές ηλικίες.
Ερ.:Που οφείλεται η έλλειψη υποδομών στα αγόρια σε σχέση με τα κορίτσια
Χ.Μ.: Όσον αφορά τα αγόρια νομίζω ότι έχει να κάνει καθαρά με τη προβολή του αθλήματος και τις επιτυχίες που αυτό προσφέρει. Κάποτε η χώρα συμμετείχε σε μεγάλες διοργανώσεις τύπου World League με τηλεοπτική μετάδοση και πολύ καλές ομάδες. Υπήρχαν περισσότερες περιφερειακές ομάδες σε εθνικά πρωταθλήματα και μάλιστα σε πολύ πιο ανταγωνιστικά πρωταθλήματα από αυτά που διοργανώνονται τα τελευταία χρόνια. Για την περιοχή μας θυμάμαι υπήρχαν ομάδες που πρωταγωνιστούσαν. Ζαφειράκης Νάουσας στην Α1 και Α2, Αριστοτέλης Σκύδρας στην Α2 και συμμετοχή στο final-4 του κυπέλλου, Γρεβενά στην Α2, Κοζάνη και Φίλιππος Βέροιας με πολύ ανταγωνιστικές ομάδες στη Β Εθνική των 24 αγώνων και όχι των 14ων όπως είναι αυτή τη στιγμή. Είχαμε παραστάσεις τότε. Θέλαμε να παίξουμε σ αυτό το επίπεδο. Τώρα δυστυχώς υπάρχει πρόβλημα. Ελπίζω η άνοδος του Αιγινίου στην Α1 και του Πιερικού στην Α2 να « ξαναζωντανέψει» την όρεξη των παραγόντων του βόλεϊ της περιοχής μας να ασχοληθούν και με τις υποδομές στα αγόρια.
Ερ: Πως βλέπετε την πορεία του βόλεϊ
Χ.Μ.: Σίγουρα τη στιγμή που μιλάμε το άθλημα μας χρειάζεται επανεκκίνηση. Τα τελευταία γεγονότα στο πρωτάθλημα της Volley League σίγουρα δεν κολακεύουν κανέναν. Η Β εθνική των 8 ομάδων και των 3ων ομίλων επίσης. Η γενικότερη οικονομική κατάσταση δεν βοηθάει ιδιαίτερα αλλά ας μην γελιόμαστε. Έχουμε ένα προϊόν που δεν πουλάει. Και δεν φτάσαμε τώρα σ ΄αυτό το σημείο. Πρέπει να ανανεωθεί το άθλημα τόσο σε φιλοσοφία κεντρικής διοίκησης, όσο και στο τρόπο σκέψης και προώθησής του. Κάποτε θυμάμαι οι άνθρωποι που ασχολούμαστε με το βόλεϊ νιώθαμε ότι ανήκουμε σε μια μεγάλη οικογένεια. Ήμασταν μια διαφορετική «τάξη» στον αθλητισμό. Τώρα πλέον έχω την εντύπωση ότι τα πράγματα έχουν γίνει πιο «επαγγελματικά».
Ίσως στη δεδομένη χρονική στιγμή μια επιστροφή στον «επαγγελματικό ερασιτεχνισμό» με έμφαση στις Εθνικές ομάδες να μας έκανε να δούμε και πάλι αλλιώς το άθλημα.
Κλείνοντας θα ήθελα να σ ευχαριστήσω πολύ γιατί όλα αυτά τα χρόνια είσαι δίπλα στις ομάδες μας και ενημερώνεις τον κόσμο για τις προσπάθειές τους.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες θέλω να εκφράσω στον κ. Πέτκο που όσα χρόνια βρίσκομαι στην ομάδα ήταν πάντα δίπλα μου λύνοντας άμεσα οποιοδήποτε πρόβλημα προέκυπτε.
Τους προπονητές μου Τρύφωνα Γιόντη και Γιώργο Μέμτσα,
Τους συναθλητές μου όλα αυτά τα χρόνια για το υπέροχο οικογενειακό κλίμα που είχαμε δημιουργήσει.