Του Μιχάλη Πιτένη
Η πρόσφατη πολιτική κρίση με αφορμή την παράλογη και αυταρχική απόφαση για το κλείσιμο της ΕΡΤ που λίγο έλειψε να έχει ως κατάληξη τις πρόωρες, και καταστροφικές για τη χώρα, εκλογές, μες το κατακαλόκαιρο, άφησε πίσω της και ένα αισιόδοξο μήνυμα. Ότι ίσως το πολιτικό μας σύστημα να πήρε το μάθημα του, το οποίο λέει πως ειδικά στην φάση που βρισκόμαστε, και στην οποία θα βρισκόμαστε μάλλον για αρκετά χρόνια ακόμα, οι συνεργασίες, οι ουσιαστικές και ειλικρινείς συμφωνίες που μπορούν να προκύψουν μέσα από έντιμους συμβιβασμούς, δεν είναι απλώς μια λύση, αλλά ο μοναδικός δρόμος. Ο δρόμος τον οποίο οφείλουν να βαδίσουν όχι μόνο τα κόμματα που κυβερνούν αλλά και όσα βρίσκονται στην αντιπολίτευση. Ή για να το θέσουμε διαφορετικά, σήμερα έχουμε πολύ μεγάλη ανάγκη από λιγότερο κόμμα και περισσότερη πατρίδα.
Σε ό,τι αφορά τα κόμματα που κυβερνούν περιμέναμε πως θα έδειχναν ότι διάβασαν σωστά αυτό το μήνυμα από τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης. Με τη συμμετοχή σ΄ αυτή των ικανότερων εκ των στελεχών που διαθέτουν, όχι μόνο στα δύσκολα και τα κρίσιμα υπουργεία αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα, καθώς οι καταστάσεις που βιώνουμε είναι τέτοιες που δεν επιτρέπουν ούτε καν ως σκέψη τη λογική τοποθετούμε κάποιους σε ορισμένα μικρότερης βαρύτητας υπουργεία για να μην διαταραχθούν οι εσωκομματικές ισορροπίες και για να «κλείσουν στόματα».
Μια πρώτη ανάγνωση των ονομάτων που τοποθετήθηκαν τελικά, ακόμα και σε καίρια υπουργεία, δείχνουν, δυστυχώς, πως το μήνυμα δεν ελήφθη, ή δεν διαβάστηκε σωστά. Εκτός και αν ισχύει μια τρίτη εκδοχή. Το πολιτικό μας σύστημα δεν μπορεί να υπερβεί τον εαυτό του και ανεξάρτητα με τις συνθήκες στις οποίες καλείται να λειτουργήσει , θα κάνει πάντα τα ίδια. Γι΄ αυτό οδηγήθηκε και πάλι στο να επιλέξει όχι εκείνους που, ίσως, μπορούν να κάνουν καλύτερα τη δουλειά, αλλά σε εκείνους με τους οποίους διατηρούνται οι εσωκομματικές ισορροπίες και κλείνουν περισσότερα στόματα απ΄ όσα ανοίγουν.
Δεν έχει νόημα στο να αναφερθούμε στα ονόματα εκείνων που λογικά θα έπρεπε να είναι σε μια τέτοια κυβέρνηση και απ΄ τα δύο κόμματα. Τα γνωρίζουν καλύτερα από μας όσοι είχαν την ευθύνη γι΄ αυτό. Όπως γνωρίζουν ότι ορισμένα απ΄ αυτά που επέλεξαν «κραυγάζουν» τόσο πολύ πως προτιμήθηκαν για να διαφυλαχθούν οι πολύτιμες εσωκομματικές ισορροπίες, ή για να παίξουν κάποιο ειδικό ρόλο προκειμένου το ένα ή το άλλο κόμμα να βγει όσο το δυνατόν πιο κερδισμένο απ΄ αυτή την ιστορία.
Κοντολογίς, ενώ κάποιοι, αιθεροβάμονες μάλλον, περιμέναμε πως εξ αιτίας και των όσων βιώσαμε τελευταία, θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε επιτέλους σε μια κυβέρνηση που θα συνέθετε η λογική «περισσότερη πατρίδα και λιγότερο κόμμα», τελικά είδαμε να ισχύει και πάλι το αντίθετο, κάτι που δεν μας εκπλήσσει αλλά μας θλίβει και μας κάνει απαισιόδοξους.
Μακάρι βέβαια να πέσουμε έξω, αλλά δυστυχώς για το πολιτικό μας σύστημα ισχύει η λαϊκή παροιμία «ο λύκος την τρίχα αλλάζει, όχι το τομάρι». Και στην προκειμένη περίπτωση φαίνεται πως ο λύκος αντί να προσπαθήσει να ελέγξει την ίδια του τη φύση, περισσότερο νοιάστηκε στο να την υπηρετήσει…
Η παραπάνω παροιμία βέβαια φαίνεται να ισχύει για όλο το φάσμα του πολιτικού μας συστήματος γιατί αν κρίνουμε και σχολιάζουμε πάντοτε πρωτίστως την κυβέρνηση, καθώς οι δικές της αποφάσεις επηρεάζουν άμεσα τη ζωή μας, δεν είναι δυνατόν να μην βλέπουμε και τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται και η αντιπολίτευση, στο σύνολο της αλλά και το κάθε κόμμα χωριστά. Και αυτό που είδαμε και εκεί κατά τη διάρκεια της πρόσφατης κρίσης είναι που μας κάνει περισσότερο απαισιόδοξους. Λαϊκισμός, συνθήματα κενά περιεχομένου, φασαρία χωρίς λόγο και για το τίποτα, τακτικές και μέθοδοι που παραπέμπουν στο… ένδοξο παρελθόν μας, αλλά δεν απαντούν στα κρίσιμα ερωτήματα του παρόντος.
Όλα αυτά φυσικά συνηγορούν στο ότι είχαμε μια ακόμα ευκαιρία να κάνουμε ένα ουσιαστικό βήμα προς τα μπρος, αλλά τη χάσαμε και πάλι. Μια ευκαιρία να δείξουμε πως ξέρουμε να επιλέγουμε το άριστο για τους πολλούς απ΄ το ωφέλιμο για τους λίγους, ακόμα και όταν αυτοί οι λίγοι είμαστε εμείς. Αυτό εξάλλου απαιτούν και επιβάλλουν οι καιροί.
Βάσει της στατιστικής, οι ευκαιρίες μπορεί να μειώνονται αλλά δεν εκλείπουν εντελώς. Μ΄ αυτά τα μυαλά, όμως, και μ΄ αυτή τη νοοτροπία, ποιος μας εξασφαλίζει πως θα κερδίσουμε στο μέλλον ό,τι χάσαμε και πάλι στο παρόν;
