«Νέο Πολυτεχνείο», ο Παύλος και ο Αλέξης…
του Αριστοτέλη Βασιλάκη
Σαν σήμερα πριν από ένα χρόνο δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας στο Κερατσίνι. Η δολοφονία του Παύλου, μαζί μ’ αυτή του Αλέξη Γρηγορόπουλου, αποτέλεσαν το «νέο Πολυτεχνείο» για μια ολόκληρη γενιά, η οποία διψά για ναδημιουργήσει τους δικούς της ήρωες…
Δυστυχώς όμως η γενιά του Πολυτεχνείου, αποδείχτηκε κατώτερη των περιστάσεων δημιουργώντας ένα κλίμα επιτηδευμένης αθωότητας, στο οποίο όλοι οι πραγματικοί «δολοφόνοι χιλιάδων Παύλων», το παίζουν «μωρές παρθένες» και τιμητές. Με το «δεδικασμένο» μιας γενιάς, η οποία με την «τρελάρα της, γέμισε την κοιλάρα της», τρομάζω στη σκέψη, κάποιοι «νέοι επιτήδειοι» στο όνομα του Παύλου και του Αλέξη, να χτίσουν καριέρες και περιουσίες…
Έχουν μιλήσει για τον Παύλο Φύσσα ΑΠΑΝΤΕΣ, σχετικοί και άσχετοι (κυρίως αυτοί). Εκμεταλλεύτηκαν τη θυσία του ΟΛΟΙ εκείνοι, τους οποίους ο Παύλος του Κερατσινίου της διαχρονικά αδικημένης φτωχομάνας του Δυτικού Πειραιά, είχε βάλει κριτικά απέναντι του με τα τραγούδια του. Κι επειδή το hip hop και το metal είναι οι μουσικές του δρόμου, ο Παύλος δεν τους τα έχωνε στη «δήθεν» και στην καθομιλουμένη. Τους τα έχωνε χοντρά. Μαγκιόρικα… Κερατσινιώτικα…
Μόνο που τα καθυστερημένα μυαλά δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν, πως δεν τους έβριζε επειδή τους μισούσε. Ο Παύλος ακόμα και τον δολοφόνο του θα αγαπούσε. Βρίζοντας τον… Τους έβριζε για να τους ξυπνήσει. Να φύγουν από τον αδιέξοδο δρόμο του μίσους και της μισαλλοδοξίας… Όχι της βίας του πεζοδρομίου, του σχισμένου τζιν και του καρό πουκάμισου… Την βία της γραβάτας, της ευυπόληπτης vip απατεωνιάς και της εθνικής μειοδοσίας…
Ο Παύλος πλέον δεν ΖΕΙ ανάμεσα μας… ΖΕΙ μέσα μας. Το «δικό μας» Παύλο Φύσσα δεν κατάφεραν να τον σκοτώσουν οι «εντολοδόχοι» του σαθρού και φαύλου κατεστημένου. Τα παιδιά της φτώχιας έχουν πληρώσει πολλές φορές με το αίμα τους τον φασισμό. Μα κανείς κρυφός ή φανερός φασίστας δεν κατάφερε να τους κλείσει το στόμα.
Η γενιά των 500 ευρώ είναι εδώ. Αντιστέκεται ειρηνικά και μας δείχνει το δρόμο. Αγαπάει… Δεν μισεί…
Ο Παύλος, ο μάγκας Κερατσινιώτης ΖΕΙ, χαμογελά και τραγουδάει στις ψυχές μας. Το πνεύμα του και η ψυχή του, μας δείχνει το ΔΡΟΜΟ. Μακριά από το μίσος του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Ανεξαρτήτως χρώματος και καταγωγής…
Το αίμα το Παύλου Φύσσα δεν είναι το πρώτο, αλλά θα χρειαστεί μεγάλος αγώνας για να είναι το τελευταίο.
Τα «σταγονίδια» του νεοφασισμού δεν έχουν θέση στην μεγάλη Ελλάδα της Δημοκρατίας και του Πολιτισμού. Και όταν μιλάω για «νεοφασισμό», δεν αναφέρομαι ΜΟΝΟ στην Χρυσή Αυγή… Αναφέρομαι ΚΥΡΙΩΣ στον κουστουμάτο φασισμό των γιάπηδων, των βολεμένων και των μανδαρίνων της εκάστοτε εξουσίας…
Η γενιά που δήθεν κλαίει τον Παύλο Φύσσα, είναι η ίδια που χορεύει στο τσίρκο της «παραλογίας» για να φτιάξει το κέφι, σ’ εκείνους που της βαράν το ντέφι… Στους αργυρώνητους αδικητές της. Αυτή η νεκρή γενιά δεν πρέπει να αγανακτεί και να δακρύζει για τον Παύλο. Για τον εαυτό της θα πρέπει να θρηνεί!
Ούτε εμείς κλαίμε τον Παύλο Φύσσα. Έχουμε μάθει να κλαίμε τους νεκρούς, όχι τους αθάνατους! Και νεκροί είναι όσοι αγνοούν τα λόγια του ποιητή P. Neruda: «Αποφεύγουμε το θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός / χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.»
