Του παπαδάσκαλου
Κωνσταντίνου Ι. Κώστα
Τελέσαμε την Παρασκευή, 11 Μαΐου 2012, τη Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ενοριακό Ναό του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω Βελβεντού, στη μνήμη των ‘’Αγίων ενδόξων Ισαποστόλων και αυταδέλφων Κυρίλλου και Μεθοδίου, των Θεσσαλονικέων, φωτιστών των Σλάβων και απάσης Ευρώπης’’, που μας παρέδωσαν το σεβασμό στο ανθρώπινο πρόσωπο.
Ενημερώσαμε από τα πριν τον κόσμο για τη Θεία Λειτουργία, για τις προσωπικότητες των Ισαποστόλων Αγίων, για τη μεγάλη προσφορά τους στους πληθυσμούς του Βορά και στην Εκκλησία εν γένει, αλλά και για την ελπίδα που κυοφορείται λειτουργικά, αθόρυβα και μυστικά στο άνοιγμα για τον αδελφικό-κοινωνικό τρόπο ύπαρξης της πολύπαθης οικογένειας των ορθόδοξων λαών, που συνθέτουν την ‘’καλλιέλαιο της Ορθοδοξίας’’.
Πριν από μερικά χρόνια η σημερινή γιορτή είχε καθιερωθεί και ως ημέρα γιορτής των Σχολείων με συμμετοχή των σχολικών μονάδων στη Θεία Λειτουργία και με εκφώνηση πανηγυρικού (κηρύγματος). Δυστυχώς, συν τω χρόνω, η γιορτή και η συμμετοχή ατόνησε – μερίδιο ευθύνης αναλογεί σε όλους μας – και τώρα πια έχει σχεδόν ξεχαστεί.
Ήταν μια καλή αρχή στην Παιδεία που θα μπορούσε να συνεχιστεί και να αποδώσει πολλούς και γόνιμους προβληματισμούς, όσον αφορά την ποιότητα, την αξία και τη θέση της Οικουμενικής Ορθοδοξίας στο σύγχρονο διαιρεμένο και αλληλοϋποβλεπόμενο κόσμο, την καχυποψία του ενός προς τον άλλον, της μιας κοινωνίας απέναντι στην άλλη, του ενός έθνους απέναντι του άλλου, πάνω στην οποία χτίζονται πολιτικές που εντείνουν τη διαίρεση, για τη θέση της απέναντι στον εγωισμό και το ναρκισσισμό, όταν αποκτούν συλλογικά-εθνικά χαρακτηριστικά, για τη διαφθορά που παγιώνεται στο σύστημα και τροφοδοτεί τα πρόσωπα, για την απρόσκοπτη προέλαση του ‘’καπιταλισμού της καταστροφής’’ στην άγρια ή ηπιότερη εκδοχή του, και κυρίως για τον τρόπο υπέρβασης όλων αυτών των διχαστικών καταστημένων συστημικών ανομημάτων.
Εμείς, με όσες δυνάμεις διαθέτουμε, επιμένουμε και ελπίζουμε στην αναθέρμανση και τη συνεχή βίωση του εκκλησιαστικού γεγονότος και στο χώρο της Παιδείας, που είναι ο αυθεντικός χώρος της ελευθερίας, του σεβασμού, της ανοιχτής προαίρεσης, της συνθετικής δημιουργικότητας στην κατεύθυνση του ‘’αληθώς κοινωνείν’’ μακριά από κάθε κλειστότητα, που συντηρεί την (προς τα μέσα και προς τα έξω) αυτάρεσκη οίηση.
