Αυτός ήταν ο τίτλος που κοσμούσε την πρόσκληση του συλλόγου Μικρασιατών Πτολεμαϊδας, στο 2ο Συμπόσιο τους. Συγχαρητήρια θερμά και πολλά, γιατί από μόνος του, είναι η κεντρική ιδέα μιας πράξης, που κοντά 90 χρόνια πριν, γράφτηκε με αίμα, άφησε τα αποτυπώματα της στην ιστορία της ανθρωπότητας και μέχρι σήμερα, σιωπηλά βροντοφωνάζει και μας κατηγορεί, για μια ακόμη «εθνική ανοχή μας, που μας καθιστά σαν χώρα ένοχους, από την μια, απέναντι στην ηθική δικαίωση εκείνων που αδικοχάθηκαν και από την άλλη, έναντι της ιστορίας της υφηλίου κι όχι μόνο της ελληνικής. Γιατί μια γενοκτονία, δεν αμαυρώνει μόνο τις σελίδες της ιστορίας του γενοκτόνου, μα και εκείνες της ανθρωπότητας. Κι ευτυχώς, σε τούτο το συμπόσιο, την ανοχή ετούτη, τόλμησαν κάποιοι από τους εισηγητές, χωρίς δισταγμούς και ενδοιασμούς και να την αναδείξουν και να την χρεώσουν, όπου δει!! Ακούστηκαν προτάσεις, για καθιέρωση στην Ελλάδα, ημέρα προσφυγικής (ιστορικής) μνήμης και να ορθωθούν, με μέριμνα της πολιτείας, ανάλογα ‘εθνικά μνημεία προσφυγικού ελληνισμού’. Μπράβο σας! Κάποτε, πρέπει σε τούτη την χώρα να μιλήσουν και οι Έλληνες, παραμερίζοντας τους φιλέλληνες!!
Τολμώ να αποκαλέσω το συμπόσιο ‘μικρό Πανεπιστήμιο’, με βάση την πνευματική διάσταση και την ακαδημαϊκή εμβέλεια των εισηγητών, αλλά και του περιεχομένου των εισηγήσεων τους. Πολλά λοιπόν τα θετικά. Σημαντική η προσπάθεια υπέρβασης του «εγώ» και ανάδειξης αντίστοιχα του «εμείς». Όχι ξέχωρα, Πόντιοι, Θρακιώτες και Μικρασιάτες, μα ενωμένος «ο προσφυγικός Ελληνισμός, ο προερχόμενος από τις πατρώες γαίες της καθ΄ ημάς ανατολής». Όχι στάχυ, μα θημωνιά. Όχι δέντρο, μα δάσος. Όχι δάκτυλα, μα γροθιά! Γιατί, μια η μοίρα μας, ίδιος ο γενοκτόνος μας, κοινός ο πόνος και στις πλάτες όλων μας, η υποχρέωση ανάδειξης, μιας ειδεχθούς πράξης!
Ανάγλυφος η περιγραφή της Γαλανού Χαράς (Νομικός εγκληματολόγος), σαν σχημάτιζε το παζλ του εγκλήματος της γενοκτονίας του Μικρασιατικού Ελληνισμού, ενώ ο Λυγερός Νικόλαος (Στρατηγικός αναλυτής), με υπερβατικότητα, ανέδειξε τεχνικές ‘ελιγμού της λογικής’ και εφαρμοσμένες πρακτικές της ‘λογικής των ελιγμών’ στην διεκδίκηση της αναγνώρισης της γενοκτονίας. Ο Μαλκίδης Θεοφάνης (Δρ. Κονωνικών Επιστημών), δεν δίστασε να χρωματίσει τον λόγο του με το ανάλογο ύφος, τόνο και χροιά, μιλώντας έξω από τα δόντια, για αλήθειες που πονάνε, όταν και όποτε ακούγονται. Η Μπουμπουγιατσή Ευαγγελία (Δρ. Ιστορίας Πανεπ. Δυτ. Μακεδ.), έφερε στο προσκήνιο, την οικονομική γενοκτονία, που προηγήθηκε εκείνης της εθνολογικής. Ο Παυλίδης Αντώνης (Δρ. Κοινωνικών Επιστημών), αναζήτησε τις ρίζες του κακού, κάμνοντας ιστορική αναδρομική στο 1850, δίνοντας χρονικό βάθος στην υπόθεση, αναδεικνύοντας έτσι την επιβεβαίωση ενός από χρόνια προμελετημένου εγκλήματος. Η Τσακόγλου Βασιλική (Φιλόλογος ερευνήτρια), με λόγο μεστό, αναφέρθηκε στην γενοκτονία των Ελλήνων της Θράκης, θυμίζοντας ότι οι Νεότουρκοι, μετά την επικράτηση τους, καθ΄ υπόδειξη των Γερμανών, επεδίωξαν από το 1915, τον διωγμό των Χριστιανών, ιδιαίτερα από την Ανατολική Θράκη, προκειμένου να ορθώσουν πέριξ της Κωνσταντινούπολης, πρωτεύουσας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ένα αμιγώς θρησκευτικό (ισλαμικό) και εθνικό (τουρκικό) ανάχωμα προστασίας. Ο Τσίρκας Ευάγγελος (Αντιστράτηγος ε.α), με την βαρύτητα και την ειδική γνώση λόγω της ιδιότητας του, απαριθμώντας αριθμό λαθών από τα πολλά που συντελέστηκαν, μίλησε για το πώς καταφέραμε (!) στην Μικρά Ασία, ενώ «κερδίζαμε μάχες, να χάσουμε τελικά τον πόλεμο(!)».
Ο Φωτιάδης Κωνσταντίνος (Καθηγ. ιστορίας Πανεπ. Δυτ. Μακεδ.), με παράπονο, πόνο και πικρία, έκαμε αναφορά στις διαχρονικές ολιγωρίες και αδυναμίες του ελληνικού πολιτικού συστήματος, αλλά και αυτών των ίδιων των πολιτικών της χώρας μας, πάνω στο θέμα της γενοκτονίας των Ελλήνων της ανατολής. Και σαν ιστορικός ερευνητής και συγγραφέας, προς επίρρωση του λόγου του, παρουσίασε έγγραφα ντοκουμέντα, λαλίστατους μάρτυρες μιας «χρόνιας ελληνικής ένοχης ανοχής». Εγκατέλειψε το βήμα, με την φράση, «σήμερα δεν σας μίλησα για Ελλαδική ιστορία, μα για Ελληνική», υπονοώντας σαφέστατα, ότι στην ιστορία που διδάσκεται στην Ελλάδα(!), λείπουν σελίδες και αλήθειες από την ιστορία των Ελλήνων του Πόντου, της Θράκης και της Μικράς Ασίας, που με προσχηματικά προσχώματα, αποφεύγουμε έντεχνα και ενοχικά, να κάνουμε αναφορά σε αυτήν, με πρώτη βεβαίως, την γενοκτονία! Μεγάλη σίγουρα η απουσία του Ομότιμου καθηγ. του Παντείου Πανεπ. Σαρρή Νεοκλή, λόγω προβλημάτων υγείας του. Ευχές απ΄ όλους μας, για γρήγορη ανάρρωση!
Προσωπικά, αισθάνομαι ικανοποίηση και εκφράζω τις ολόθερμες ευχαριστίες μου στο Δ.Σ του συλλόγου των Μικρασιατών για τούτη την πρωτοβουλία τους, μιας και στις 08 Νοεμβρίου 2006, στον Εορδαϊκό Παλμό (αρ. φύλ. 1036), δημοσιεύτηκε το ‘τελευταίο’ επί του κατά την πρόσκληση ζητουμένου του Συμποσίου άρθρο μου, με τίτλο, «Ημέρα Εθνικού Ιστορικού Μνημόσυνου, στην μνήμη της γενοκτονίας του προσφυγικού Ελληνισμού». Μίλησα για το ‘εμείς’, για το ‘εθνικό χρέος’ και την μια κοινή ημερομηνία μνημόσυνου, με τα παρακάτω λόγια (μεταφέρω αυτούσιο μέρος του άρθρου μου)::
-«Και η καθιέρωση από την Ελληνική Συντεταγμένη Πολιτεία, μιας τέτοιας ημερομηνίας, σαν ημέρας μνήμης της γενοκτονίας του προσφυγικού Ελληνισμού, δεν θα εμπεριέχει φυσικά στοιχεία διεκδίκησης χαμένων εδαφών, ούτε και θα υποκρύπτει στοιχεία ρεβανσισμού. Δεν μπορεί επίσης να υποθάλπει κανέναν αλυτρωτισμό, μιας και ο ίδιος αυτός ο όρος, αξιώνει από μόνος του την απελευθέρωση υπόδουλων ομοεθνών, που ως γνωστόν, σε εκείνες τις αλησμόνητες πατρίδες, δυστυχώς δεν υφίσταται πλέον. Θα τιμά απλά, απλοϊκά και σεμνά τους γνωστούς και αγνώστους χαμένους προγόνους του χθες και θα θυμίζει σε εμάς, στο σήμερα και στο αύριο, την ιστορική αλήθεια των ανιστόρητων παθών τους. Θα έχει ως ορμητήριο την Εθνική και ιστορική επιταγή και το ελάχιστο χρέος των επίγονων προς τους προγόνους τους. Και σήμερα εμείς, οι επίγονοι όλων εκείνων των εκ Πόντου, Θράκης και Μικράς Ασίας καταγόμενων προγόνων μας, ας μην κάνουμε το τραγικό λάθος, να επιδιώκουμε μεμονωμένα και μονομερώς ως Πόντιοι, ως Θρακιώτες ή ως Μικρασιάτες, την οικειοποίηση της ιστορίας. Γιατί τούτο, όχι μόνον δεν προσδίδει τιμή, μα μεγίστη προσβολή είναι κατά της ιστορικής αλήθειας και της εθνικής μνήμης και νέο αδίκημα κατά της πατρίδος και του γένους συνιστά. Θα τολμούσα να πω, πως ίσως έτσι να είναι, η δική μας δεύτερη ‘γενοκτονία’ της φυλής και εμείς οι ‘σύγχρονοι γενοκτόνοι-πατροκτόνοι’ του έθνους.
Γιατί η ιστορική γνώση, εκτός από βασική υποχρέωση της πολιτείας είναι και στοιχειώδες καθήκον του καθενός μας. Μα συνάμα, συνιστά και ιστορική αυτοάμυνα στην λήθη. Γιατί οι χαμένες πατρίδες διατηρούνται ζωντανές, μόνο όταν και εφόσον η μνήμη, δεν μεταβληθεί σε ανάμνηση. Γιατί στην ιστορία, σαν μιλούμε για το χθες, μόνο το βλέμμα μας γυρίζουμε πίσω, όχι τα βήματά μας!»-
Ρουσσάκης Σαρ. Πολυχρόνης
Αξιωματικός ε.α
Παθιασμένος Ιδεαλιστής
(Απρίλιος 2011)
