Ζούμε στη χώρα του παραλόγου. Στη χώρα στην οποία κόμμα εξακολουθεί να σημαίνει ότι πρίν από 2 αιώνες περίπου σημείωνε σκωπτικά ο Ροίδης για τα πολιτικά κόμματα της εποχής του: ΄΄ Κόμμα είναι ομάς ανθρώπων, ειδότων να αναγιγνώσκουσιν και να ανορθογραφώσιν αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενωμένοι υπο έναν οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι να αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργό, να παράσχει αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι΄΄. Στη χώρα, η οικονομία της οποίας περιστρέφεται χρόνια τώρα νωχελικά γύρω από την τραγική διαπίστωση του κόμη Gobineau των τελών του 19ου αιώνα: ΄΄ δεν παρατηρείται πουθενά αλλού το φαινόμενο μιας ολόκληρης κοινωνίας που να λειτουργεί πάνω στη βάση του γεγονότος ότι μόνο το κράτος διαθέτει χρήματα, που πρέπει να του αποσπαστούν με την μορφή της παροχής υπηρεσιών΄΄. Στη χώρα του Σεφέρη των αρχών της δεκαετίας του 1900 όπου ΄΄ ένας όχλος χασομέρηδων, εξευτελισμένος από ανάξιους ή αδιάφορους άρχοντες, χαζεύει, χλευάζει, προπηλακίζει΄΄. Και επειδή ο κόσμος των Ορεστειακών και των Ευαγγελικών φαντάζει μακρινός για τους νωθρούς επιγόνους του μεγάλου μικρασιάτη ποιητή, θα τολμήσω παραφράζοντας τον να ολοκληρώσω τα παραπάνω λόγια του φωνάζοντας: ΄΄είναι ο κόσμος των συνδικαλιστών, των μεσαζόντων, των εμπόρων,των ηλιθίων, των μετρίων. Είναι ο ξεπεσμός΄΄.
Ζούμε όμως κυρίως στη χώρα της διαχρονικής αμνημοσύνης των ελλήνων πολιτών και του επαίσχυντου ερπυσμού των φυσικών τους ηγετών. Στη χώρα οπου η επιλησμοσύνη επιδιώκεται συνειδητά από τους άρχοντες και η άφεση αμαρτιών δωρίζεται με περισσή γαλαντομια από τους αρχόμενους. Και όλα αυτά στο όνομα ενός θολού μέλλοντος, προσφοράς ευγενικής επιτήδειων Λωτοφάγων. Όμοιους με αυτούς που τον τελευταίο καιρό περιφέρονται ξεδιάντροπα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δωρίζοντας στους ΄΄ιθαγενείς΄΄ ψηφοφόρους πολύχρωμες χαντρες και φανταχτερά καθρεφτάκια και υποσχόμενοι στους ΄΄αυτόχθονες΄΄ ένα καλύτερο μέλλον, προκειμένου να επιφέρουν τη βολική λησμονιά για τις πράξεις του παρελθόντος τους.
Το επιχείρημα του μέλλοντος όμως δεν μπορεί να αποτελεί την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για πράξεις και αποφάσεις ανθρώπων οι οποίοι πλήγωσαν την παράταξη και την οδήγησαν στα καβδιανά τα δίκρανα του εξευτελισμού κατά το παρελθόν. Η επίκκληση του μέλλοντα χρόνου δεν αποτελεί σε καμμία περίπτωση το πολιτικό καθαρτήριο για τα ανομήματα του παρελθόντα χρόνου. Όσοι επιθυμούν να διεκδικήσουν την αρχηγία της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης και να οικοδομήσουν μια βέβαιη προοπτική νίκης ας αφήσουν τα κροκοδείλια δάκρυα για το περίφημο δάκρυ του μεγάλου ηγέτη και ας μας πούν με παρρησία γιατί το φθινόπωρο του 1994 ζητούσαν ευθαρσώς και επιμόνως την απομάκρυνση του Καραμανλή από την Προεδρία. Ας σταματήσουν να κρύβονται πίσω από το θολό ιδεολογικό πρόταγμα της λαικής Δεξιάς και τις πομφόλυγες του κοινωνικού φιλελευθερισμού και ας μας πούν τι ακριβώς εννοούσαν ως αρχηγοί κομμάτων όταν δήλωναν: ‹‹η αφροσύνη των αλόγιστων αποκρατικοποιήσεων κλόνισε την οικονομία μας ›› και διερήγνυαν τα ιμματια τους για το ‹‹επαίσχυντο πωλητήριο›› του ιδιωτικοποιημένου σήμερα ΟΤΕ. Ας εγκαταλείψουν τον ολισθηρό δρόμο της συνομωσιολογίας και της αερολογίας και ας μας πούν τι πολιτικά χαρακτηριστικά είχε η εντυπωσιακή τους προσωπική κυβίστηση όταν από υπέρμαχοι του αντιευρωπαισμού και του απομονωτισμού στα μέσα της δεκαετίας του 1990 κατέληξαν λίγα χρόνια αργότερα να ηγούνται του ευρωψηφοδελτίου του κόμματος που μεχρι πρότινος κατηγορούσαν για ενδοτισμό και ραγιαδισμό. Ας πάψουν να κρύβονται πίσω από τις άναρθρες κραυγές και τους τηλεοπτικούς θεατρινισμούς όψιμων υποστηρικτών της Νέας Δημοκρατίας ,οι οποίοι το 1993 βάδιζαν στα ίδια αντιπολιτευτικά μονοπάτια με ημιμαθείς ηλουργούς ( Κακαουνάκης) και φαιδρούς κομιστές ( Αναστασιάδης) και συνέβαλαν με τα κοάσματά τους στην πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη και ας δηλώσουν ξεκάθαρα ποιο είναι το πρόγραμμα κυβερνησιμότητας που διαθέτουν και με ποιους σκοπεύουν να το εφαρμόσουν. Καλές και εύπεπτες ,από το πάντα ευεπίφορο στους ενθουσιασμούς εκλογικό σώμα, οι αιτίασεις περι μηχανισμών – κριτική που υιοθετείται αβασάνιστα και από δήθεν πολιτικές ΄΄προσωπικότητες΄΄ του νομού μας– αλλά επιτέλους ας κατονομάσουν τους μηχανισμούς αυτούς και ας πληροφορήσουν την κοινή γνώμη για τους ηλυγαίους μηχανισμούς που τους οδήγησαν στην αποστασία του 1993 και στήριξαν τις θνησιγενείς απόπειρες τους για τη συγκρότηση ενός τρίτου κυβερνητικού κόμματος προκειμένου να διεμβολίσουν τον ενοχλητικό για τα συμφέροντά τους δικομματισμό της εποχής. Ας σταματήσουν τέλος να επικαλούνται την μισερή οικογενειοκρατία παρουσιάζοντας την ως το διαχρονικό όνειδος της πολιτικής μας ζωής αλλά και ως το βασικό επιχείρημα ανάδειξης της υποψηφιότητάς τους και ας μας απαγγείλουν λίγες αράδες από τη δική τους γενεαλογική ιστορία η οποία αν και παρουσιάζεται από πολλούς ως ένα ρομαντικό ΄΄παραμύθι χωρίς όνομα΄΄, στην πραγματικότητα και όνομα έχει και συγκεριμένες αναφορές σε επιφανή πολιτικά τζάκια του παρελθόντος έχει. Κωμικό πράγματι να είσαι τρισέγγονος του Εμ.Μπενάκη (ηθικού αυτουργού της δολοφονίας του μεγάλου πολιτικού άντρα της Δεξιάς Ιωνα Δραγούμη), δισέγγονος της Π.Δελτα, , ανηψιός του Γ.Σαμαρα ( βουλευτή της ΕΡΕ) και εγγονός του Αλ.Ζάννα ( παλιού βενιζελικού βουλευτή της Θεσσαλονίκης) και να παρουσιάζεσαι στο εκλογικό σώμα ως αυτοδημιουργητος πολιτικός που ορθώνει το ανάστημά του μπροστά στον ενοχλητικό νεποτισμό της παρηκμασμένης πολιτικής μας ζωής. Αιδώς Αργείοι.
Η πολιτική αντιπαραθεση φυσικά και επιβάλλεται να διεξαχθεί με όρους μέλλοντος , με την μόνη προυπόθεση όμως ότι το μέλλον αυτό θα είναι ξεκάθαρο και διαυγές. Το όραμα για την πραγμάτωση του θα πρέπει να κατατεθεί στο τραπέζι του εσωκομματικού διαλόγου χωρίς περιστροφές ενώ οι υποψήφιοι αρχηγοί θα πρέπει να μιλήσουν επιτέλους για τις πολιτικές στοχεύσεις της επόμενης μέρας καθώς και για τα ζητήματα που θα επιδιώξουν να ενσωματώσουν στην ημερήσια πολιτική διάταξη της χώρας. Όσοι επιδιώκουν να μετατρέψουν την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση σε μια πεζοδρομιακού τύπου αντιπαράθεση μεταξύ του Κ.Μητσοτάκη και των υποτιθέμενων μηχανισμών του από την μία και τα δήθεν γηγενή καραμανλικά στοιχεία της παράταξης από την άλλη, αντλούν εις τον τετρημένον πίθον των Δαναίδων και το μόνο που κατορθώνουν είναι να αυτογελοιοποιούνται και να επιτείνουν την μετεκλογική απαξίωση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σε τελική ανάλυση η ποιότητα της υποψηφιότητας κάποιου αντανακλάται σε όσους τον στηρίζουν. Και αυτοί είναι γνωστοί σε όλους αναδεικνύοντας εμφανώς με τον λόγο και τις πράξεις τους τον παρασκηνιακό ρόλο που διαδραματίζουν οι Λωτοφάγοι της παράταξης. Αυτοί που με στυφούς λωτούς επιδιώκουν να επιφέρουν την γλυκιά επιλησμοσύνη.
ΦΟΥΝΤΟΓΛΟΥ Χ.ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ
Ιατρός- Φοιτητής
του τμήματος Πολιτικών
Επιστημών του ΑΠΘ
