Φαίνεται πως κάποια μαγικά πλάσματα δίνουν ραντεβού όταν έρχονται στον κόσμο αυτό. Φρέντυ Γερμανός, 1934-1999
Άμον τα ξύλα ‘ς σο καμίν, εδέκες με φωτίαν κι απάκρας συνδαυλίεις ατά, να καίεις με τεμελία.
Άμον τα ποταμόνερα θολών’νε ,γαλενίζνε, αϊκον έν το ταπιάτ σ’, σίτια γελώ κλαινίεις με.
Άμον τη ήλονος το φως, τη φέγγονος τ’ ασπρότας, παρλάεύς μερ’ μεσημερού, όντες εβγαίντς ‘ς σην πόρτα σ’.
Άμον τη ήλονος το φως, φωτάζνε τ’ ομματόπα σ’, ατός τον κόσμον έκαψεν κ’ εσύ τ’ εμά τα ψόπα.
Άμον το φως τη χαραής, πουλί μ’, φωτάζ’ τ’ απάν ισ’, τ’ αναλλαγάδια οντες φορείς , όσον τ’ αγγέλτς εξιάζεις.
Άμον τον ήλεν φωταχτέρ έν η φανία σ’ ,ψόπο μ’, π’ ελέπ’ σεν κατακαίεται, άμον το τσιλιδόπον.
Άμον τον μαύρον, ντο φορεί χαμούτια και δουκάλια, αέτς κ’ εμέναν έζεψες κ’ έκοψες τ’ εχτιπάρια μ’.
Αν αγαπάς ‘μεν ‘πέ μ’ ατό, την κάρδια μ’ μη ματώνω, κι αν ‘κ’αγαπάς ‘μεν μη πονείς και με τ’εμόν τον πόνον.
Αν έεις καρδίαν ‘πη πονεί, ντο τεΐ τυριαννίεις ‘μεν, εγώ σκοτούμαι για τ’ εσέν κ’ εσύ πάντα κλαινίεις ‘μεν.
Αν έεις καρδίαν θ’ αγαπάς, εγάπ’ θ’ αναστενάζεις, αν έεις ομμάτια θα τερείς, την κάλη σ’ θα ωριάζεις.
