Το πόσο αγαπήθηκαν αλλά και το πόσο πολεμήθηκαν οι δύο αυτοί άγιοι – κυρίως ο Κωνσταντίνος – δύσκολο να περιγραφεί. Είναι γιατί δύο, πρώτοι αυτοί, από την αυτοκρατορική ρωμαϊκή εξουσία προσχώρησαν και εντάχθηκαν με όλες τις συνέπειες μιας ολοκληρωτικής ένταξης στην καινούρια πίστη και ζωή, που κόμισε στους ανθρώπους ο από τη Ναζαρέτ γιος της Παρθένου Μαρίας σταυρωμένος και νεκρός στο Γολγοθά και αναστημένος μέσα από τον Πανάγιο Τάφο Ιησούς Χριστός; Μπορεί.
Είναι γιατί η καινούργια επαναστατική πίστη, που εμφανίστηκε από την αρχή ως Εκκλησία, ως θεανθρώπινη κοινωνία με οικουμενικά χαρακτηριστικά, δεν μετακυλίστηκε, παρ’ όλες τις παγίδες, σε ιδεολόγημα περιθωριακών καταστάσεων διαμαρτυρόμενης εξέγερσης, ή σε ατομική θρησκευτική δικαίωση, αλλά αποτόλμησε και απλώθηκε στο σύνολο της κοινωνικής ζωής των ανθρώπων, μη αποκλειόμενης και της πολιτικής εξουσίας, όχι για να την υποτάξει ή να υποταχτεί, να αλλοτριωθεί ή να πολιτικοποιηθεί από αυτήν και να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας της, αλλά για να την αλλάξει συθέμελα και δομικά, παρ’ όλες τις μεταγενέστερες και επαναλαμβανόμενες αστοχίες και ιστορικά λάθη, και να την θέσει στην υπηρεσία του ανθρώπου και της κοινωνίας του, πραγματοποιώντας διαρκώς το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη, ειρήνη και ισότητα σε μια πολυφυλετική και πολυεθνική οικουμενική κοινωνία – απορρίπτοντας εθνικισμούς, φυλετισμούς, ρατσισμούς και εγωλατρικούς τοπικισμούς – στην οικουμενική κοινότητα των λαών της γης; Μπορεί.
Είναι το γεγονός ότι η αγία Ελένη, διαβλέποντας στο πολύ μακρινό μέλλον, φρόντισε έγκαιρα και έχτισε Ναούς στην αγία γη της Παλαιστίνης, που μέσα σ’ αυτούς, στον Πανάγιο Τάφο, στη Φάτνη στη Βηθλεέμ και στα τόσα άλλα προσκυνήματα διασώθηκαν όλα τα απτά σημεία όπου συντελέστηκαν τα πανανθρώπινα γεγονότα της ζωής του Χριστού; Μπορεί. Είναι αυτοί οι λόγοι, ίσως και πολλοί άλλοι.
Πάντως το θρησκευτικό-πολιτικό κατεστημένο, που ευθύς αμέσως με την αμφισβήτηση και την πολεμική ενάντια στο πρόσωπο και το έργο του Χριστού, επεδίωξε την πλήρη εξαφάνιση καθετί γήινης, έστω, υπενθύμισής του, με σκοπό την ολοτελή διαγραφή του Χριστού και της πίστης στο πρόσωπό Του, δεν ήθελε μια τέτοια κτιριακή οικοδόμηση.
Το πόσο, οι δύο άγιοι, αγαπήθηκαν στην Ανατολή φαίνεται από την αποδοχή των δύο αγίων στην καρδιά των λαών της, από τα ονόματα Κωνσταντίνος και Ελένη με τα οποία κοσμούνται, από τους Ναούς που χτίζονται στη μνήμη τους, ως ευχαριστία για το θεάρεστο και κοινωνικό έργο τους και ως υπόμνηση για την προσωπική ένταξη καθ’ ολοκληρίαν στο κοινωνικό σώμα της Εκκλησίας με τις ανάλογες συνέπειες και προεκτάσεις που εμπεριέχει μια τέτοια ένταξη, αλλά και για την διαρκή υπόμνηση στην εξουσία, ότι μπορεί και οφείλει να υπηρετήσει τον άνθρωπο και όχι το καταδυναστευτικό ‘’Σάββατο’’ – σύστημα.
π. Κωνσταντίνος
Ι. Κώστας,
παπαδάσκαλος
(21-5-2011)
