Γράφει:
Η Χρυσάνθη Νικολαΐδου – Θραψανιωτάκη
Καθηγήτρια – Φιλόλογος
Είς ένα φυσικό κόσμο ομορφιάς, ανάμεσα στις χιονισμένες οροσειρές των Άνδεων και τον πλουτοπαραγωγό ποταμό Αμαζόνιο, ευρίσκεται το ιδιόρρυθμο αλλά και αξιόλογο Περού.
Μία χώρα είς το ωραιότερο σημείο της Λατινικής Αμερικής, με τεράστια έκταση που κατά την εποχή τους οι πρωτόγονοι Ίνκας την είχαν χωρίσει πολιτισμικά εις τέσσαρες διαφορετικούς τομείς:
* Είς τον κόσμο των βουνών, με τις πανύψηλες κορυφές που συναγωνίζονται σε ύψος τις κορυφές των Ιμαλαΐων.
* Κόσμος της ερήμου είναι ο συνεχώς γαλήνιος εκείνος κόσμος που ομοιάζει με το νεκρό Σεληνιακό τοπίο. Εδώ είς τα μέρη αυτά υπάρχουν «λείψανα» πολιτισμών από παλαιότερες εποχές.
* Κόσμος της παγωμένης θάλασσας ονομάζονται από παλαιά οι θαλάσσιες περιοχές του Περού όπου, όλως περίεργα, συγκεντρώνονται πολλά εκατομμύρια ψάρια, όλων των ειδών, που αποτελούν ένα ολόκληρο θησαυρό, μεταφερόμενα προς πώληση εις διεθνείς αγορές σήμερα.
* Υπάρχει επίσης ο κόσμος της ζούγκλας, όπου συναντά κανείς υπολείμματα Ινδιάνων, με τα πολύχρωμα στεφάνια στα κεφάλια τους, να κυνηγούν τα θηράματά τους με τόξα και βέλη.
Με την παρέλευση του χρόνου όμως έχει προστεθεί και ένας πέμπτος κόσμος. Εκείνος των πόλεων με τους πολυπληθείς κατοίκους. Πρωτεύουσα του Περού είναι η Λίμα. Μία παραθαλάσσια μεγαλούπολη περίπου 6 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Η Λίμα είναι η Καρδιά της χώρας. Το μεγάλο κέντρο.
Το σύμβολο της προόδου, που δημιούργησε την καινούργια γενιά των Περουβιανών.
Η πρωτεύουσα του Περού Λίμα ευρίσκεται κοντά εις τον Ισημερινό και θα είχε κλίμα τροπικό. Όμως επηρεάζεται από το ψυχρό «Ρεύμα του Περού». Έτσι η θερμοκρασία γίνεται υποφερτή. Η πόλη με τις τεράστιες και πανέμορφες παραλίες, καλύπτεται πολλές φορές από ομίχλες. Μόνο που οι βροχές είς αυτή την περιοχή του Περού είναι πολύ σπάνιες. Πολλές φορές κάνει και χρόνια να βρέξει.
Παρά την φοβερή ανομβρία, οι καλλιέργειες και τα ποικιλόχρωμα τριαντάφυλλα ανθίζουν όλο το χρόνο. Ποτίζονται από τα νερά του ποταμού Ρίμακ που έχει τις πηγές του στα ψηλά χιονισμένα βουνά, όχι σε πολύ μεγάλη απόσταση από την πόλη.
Πολλά πράγματα εις την σημερινή Λίμα, θυμίζουν τον Φρανθίσκο Πιζζάρο, τον Ισπανό κατακτητή που διέλυσε την αυτοκρατορία των Ίνκας. Το άγαλμά του βρίσκεται εις την Πλάθα δε Άρμας από το 1535 που έκτισε την Λίμα.
Ακόμη υπάρχει στην μεγάλη αυτή πόλη, μια υπεραιωνόβια συκιά που βλαστάνει ακόμα και σήμερα. Οι κάτοικοι λέγουν ότι την φύτεψε ο Πιζζάρο. Εις το Καθεδρικό Ναό της Λίμα βρίσκεται το λείψανο του Ισπανού κατακτητή.
Είναι γεγονός ότι η πρόοδος που έκανε την Λίμα μοντέρνα πόλη, παράλληλα κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος της αποικιακής κληρονομιάς από τα παλάτια των Ισπανών ευγενών με τις πανέμορφες εισόδους. Πολλά εξαιρετικής τέχνης και ασύλληπτης ομορφιάς κτίρια τα «Πάτιος» με τα υπέροχα σιντριβάνια, παρεχώρησαν την θέση τους εις τους πανύψηλους ουρανοξύστες από γυαλί και ατσάλι.
Τα πρώτα χρόνια της αποικιοποίησης, οι γυναίκες, κλεισμένες στα σπίτια τους, έβλεπαν τον κόσμο, μόνο πίσω από τα όμορφα κλειστά μπαλκόνια τους. Απομεινάρια από εκείνα τα κλειστά μπαλκόνια περιέργου τέχνης και κάλους διατηρούνται και σήμερα αλλά μόνον ελάχιστα.
Τα περισσότερα βρίσκονται εις την Πλάθα δε Άρμας, την μεγαλύτερη πλατεία της Λίμα.
Φανταστικό είναι και ένα παλάτι, αποικιακού ρυθμού, που σήμερα είναι πολυτελές εστιατόριο. Είναι το «Λας Τρέθε Μονέδας».
Ένα άλλο πανέμορφο τριανταφυλλί Ροκοκό παλάτι είναι το «Κίντα δε Πρέσα» που σήμερα στεγάζει το Μουσείο.
Εις το Μουσείο αυτό μπορεί να θαυμάσει ο επισκέπτης το υπέροχο πορτραίτο μιάς ξακουσμένης Περουβιανής γυναίκας ηθοποιού, της Μικαέλα Βιλλέγας. Η πανέμορφη αυτή γυναίκα κατόρθωσε να γίνει το ίνδαλμα του λαού και να ενθουσιάσει με την ομορφιά της και την εξυπνάδα της, όχι μόνον τον αντιβασιλέα Αμάτ περίπου το 1760, αλλά και την χρυσή νεολαία της χώρας.
Οι κάτοικοι εκτός από το σύγχρονο και εντυπωσιακό ντύσιμό τους, αρέσκονται να ακούν πάντοτε τον νοσταλγικό παλμό της κιθάρας και να στροβιλίζονται στους ήχους του χορού «Λα Μαρινέρα».
Κατά τα άλλα η ζωή τους φαίνεται να είναι νωχελική, καθώς μιλούν ήρεμα και ποτέ δεν δείχνουν να βιάζονται.
Εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα με ευλάβεια και συμπεριφέρονται με πολύ σεβασμό προς τους εαυτούς τους και κυρίως προς τους ξένους επισκέπτες της χώρας τους.
Εκείνο που πραγματικά συναρπάζει τον επισκέπτη περισσότερο από όλα είναι οι Καθολικοί Ναοί τους που συγκεντρώνουν αναρίθμητους πιστούς, κατά τις εορταστικές ημέρες, και οι οποίοι προσέρχονται με ιδιαίτερη κατάνυξη.
Οι ναοί τους είναι παλαιού ρυθμού με επιβλητικό αρχαίο στυλ σαν μνημεία λεπτής και ευφυούς τέχνης.
Αξιόλογα είναι επίσης τα αριστοκρατικά προάστειά τους με τις κομψές βίλες και τους λουλουδιασμένους κήπους.
Οι περισσότεροι κάτοικοι αυτών των προαστείων είναι μορφωμένοι και πολυταξιδεμένοι. Μιλούν ξένες γλώσσες και ταξιδεύουν συχνά εις την Ευρώπη.
Άλλη παραδοσιακή πόλη των Περουβιανών είναι το Αγιακούτσο, κτισμένο κάπου μακριά, επάνω εις μία άλλη περιοχή πλαισιωμένη από βουνά και πολλά λείψανα ενός άλλου πολιτισμού από την φυλή των Ίνκας. Βλέπει κανείς εκεί αναρίθμητες Καθολικές Εκκλησίες στην περιοχή αυτή της αυστηρής ομορφιάς των βουνών.
Οι τελετές της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα θυμίζουν την Σεβίλλη της Ισπανίας. Την Κυριακή των Βαΐων, χιλιάδες κόσμου σχηματίζουν μία μεγάλη λιτανεία. Κρατούν εις τα χέρια τους κλαδιά από φοινικόδενδρα και Βάϊα. Κατευθύνονται με ευλάβεια και χαρά προς τις εκκλησίες. Επίσης, πολλές χιλιάδες Ινδιάνοι της φυλής Ίνκας έρχονται από μακρινές περιοχές διά να γιορτάσουν το Πάσχα στην πόλη. Οι γυναίκες τους είναι πολύ όμορφες. Έχουν ίσια μαλλιά και κατάμαυρα ηδυπαθή μάτια. Οι Περουβιανές, Ινδιάνες, Μιγάδες είναι σαν δυναμίτες.
Μπορούν να σαγηνεύσουν ακόμη και τον διάβολο…