«Ξανά τα ίδια με τα πολιτικά μας δρώμενα» – Γράφει η Συρματένια (Τούλα) Καλογήρου Φιλόλογος – Παιδαγωγός

-Τι ’χες Γιάννη; – Τι ’χα πάντα, λέει μια ελληνική παροιμία. Το ίδιο λέμε και μεις με όσα συμβαίνουν στην πολιτική σκηνή. Συνεχώς οι πολιτικοί μας ακούμε – ιδιαίτερα προεκλογικά – να διατυμπανίζουν πως θα δημιουργήσουν «μια Ελλάδα νέα».
Αυτοί το ’χουν καραμέλα στο στόμα τους και μεις κουδούνι στ’ αυτιά μας. Για ποια νέα Ελλάδα μας μιλούν; Αυτήν που βυθίζεται ολοένα και περισσότερο και μαζί της συμπαρασύρει στον βυθό της και εμάς; Μια νέα Ελλάδα που παντού χρωστά και κανείς δεν της χρωστά; Και τώρα – πάλι σε δυο μήνες – εκλογές για να αναδείξουμε τους τοπικούς μας άρχοντες. Τα μεγάφωνα σε χωριά και πόλεις θα ηχορυπάνουν το περιβάλλον προβάλλοντάς τους ηχηρά με τους πολιτικούς τους λόγους και τα επιχειρήματά τους, να μας πείσουν, ο καθένας ξεχωριστά πως είναι ο καλύτερος για τον τόπο και πως πρέπει να τους προτιμήσουμε.
Ευτυχώς ο κόσμος πλέον άλλαξε τακτικές. Δεν ξεχύνεται με τα πανώ και τις σημαίες πίσω απ’ τους υποψηφίους στους δρόμους, περιμένοντας να βάλουν τα παιδιά του στη δουλειά, γιατί απλά δουλειά δεν υπάρχει. Και όταν δεν υπάρχει δουλειά επαληθεύεται το ρητό: «Αργία μήτηρ πάσης κακίας».
Εφόσον το Δ.Ν.Τ. και η Τρόικα δεν μπορούν να κάνουν κάτι καλό στην Ελλάδα μας, ας σταματήσουν να παίζουν το ρόλο του ελεγκτή και να πηγαινοέρχονται ως φοροεισπράκτορες.
Η ανεργία έφτασε στα ύψη. Οι νέοι μας, κυρίως οι μορφωμένοι, αναζητούν θέσεις στο εξωτερικό και δικαιώνονται στα καλύτερα πόστα. Ενώ η Ελλάδα ουσιαστικά διώχνει τα παιδιά της, που γι’ αυτά δαπάνησε πολλά κονδύλια, για να τα αναδείξει επιστήμονες και τα εκμεταλλεύονται οι ξένες χώρες. Κατάντημα!
Και εμείς αγωνιζόμαστε για ανάδειξη τοπικών, περιφερειακών ή πανελλαδικών εκλεγμένων, που δεν έχουν δύναμη διεκδίκησης για δουλειά, παιδεία, κατοχύρωση μισθού σταθερού, που καθημερινά κατολισθαίνει και κανείς εργαζόμενος ή συνταξιούχος δεν γνωρίζει τί θα εισπράξει αύριο, με τις συνεχείς περικοπές που του γίνονται. Είμαι συνταξιούχος πλέον και δεν γνωρίζω ποιος είναι ο μισθός μου. Κάθε μήνα νέες αναίτιες μειώσεις. Επιτέλους! Τα δώρα, τα επιδόματα, τα μισά σχεδόν εφάπαξ κόπηκαν. Τουλάχιστον ας γνωρίζουμε, (έχουμε δικαίωμα) τι παίρνουμε για να προγραμματίσουμε τη ζωή μας.
Κάποιοι συμπολίτες μου με ρωτούν, γιατί δεν ανακατεύομαι με την πολιτική. Για πρώτη φορά δημόσια αποκαλύπτω πως από τοπικούς άρχοντες κατ’ επανάληψη μου έγινε πρόταση να συμμετέχω στα ψηφοδέλτιά τους ως υποψήφια σύμβουλος. Αρνήθηκα.
Εξηγώ έτσι απλά και καθόλου εγωιστικά τις απόψεις μου περί των υποψηφίων γενικά:
Βλέπουμε πως τίθενται υποψηφιότητες διάφορες. Και πολύ ικανών ατόμων και με ιδιαίτερα προσόντα, και εκλέγονται. Ποιό είναι όμως τελικά το αποτέλεσμα; Βλέπουμε ειδικά τα τελευταία χρόνια η ζωή μας, το βιοτικό μας επίπεδο να χειροτερεύει. Κανένας πολιτικός μας δεν μπορεί να φρενάρει στην κατηφοριά μας. Ούτε με τις «ΕΛΙΕΣ» ούτε με τους «ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ ΗΛΙΟΥΣ» ούτε με τα «ΠΟΤΑΜΙΑ» που τώρα πάνε ορμητικά να ξεχυθούν.
Τι πρέπει να κάνουμε; Να συνεχίσουμε την ίδια τακτική, όπως μια ζωή κάνουμε; Υποψηφιότητες, εκλογές – εκλογείς – αποτελέσματα – πανηγυρισμοί για μια – δυο μέρες και πάλι απ’ την αρχή;
Ε! Όχι! Φτάνει πια! Μας πήραν χαμπάρι και μας δουλεύουν! Είμαστε τα πιόνια τους! Μας χειραγωγούν! Μια φορά να τους πούμε ΟΧΙ. Να καταλάβουν πως έχουμε μυαλό και κάνουμε κουμάντο εμείς! ΠΡΟΤΑΣΗ. ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΥΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ – ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ (ΟΥΤΕ ΤΟΠΙΚΕΣ – ΟΥΤΕ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ).
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.