Πρόκειται για πάθηση του ποδός που έχει δυο χαρακτηριστικά. Πρώτον, ελάττωση του ύψους της ποδικής καμάρας και δεύτερον βλαισότητα της πτέρνας δηλαδή κλίση του οστού της πτέρνας προς τα έξω. Έχουν περιγραφεί δύο είδη που έχουν διαφορετική αιτιολογία και αντιμετώπιση, η εύκαμπτη και η δύσκαμπτη βλαισοπλατυποδία.
Η εύκαμπτη είναι η συχνότερη μορφή και εμφανίζεται σχεδόν σε όλα τα παιδιά στο πρώτο έτος της ηλικίας τους. Όσο το παιδί ωριμάζει σκελετικά και μυικά η ποδική καμάρα ανακτά το φυσιολογικό ύψος της και η πτέρνα τη φυσιολογική θέση της. Σπανιότερα η παραμόρφωση μπορεί να μην αποκατασταθεί με το πέρας των ετών και να παραμείνει και στην ενήλικη ζωή. Χαρακτηριστικό είναι ότι το ύψος της ποδικής καμάρας καθώς και η θέση της πτέρνας αποκαθίστανται αν ο ασθενής δεν φορτίζει το πόδι ή αν σηκωθεί στις μύτες των δακτύλων του. Πρέπει να τονιστεί σε αυτό το σημείο ότι τις περισσότερες φορές δεν παρατηρείται πόνος και ούτε απαιτείται αντιμετώπιση , παρά μόνο καθησυχασμός των γονέων και σωστή ενημέρωση. Η μυική ενδυνάμωση της γαστροκνημίας μπορεί να βοηθήσει και σε σπάνιες περιπτώσεις όταν η βλαισότητα της πτέρνας είναι μεγάλη συστήνεται η χρήση ειδικών υποδημάτων.
Η δύσκαμπτη είναι πολύ σπανιότερη μορφή και συνήθως παρατηρείται σε παιδιά με νευρομυικές διαταραχές ή διαταραχές στο σχηματισμό ή τη θέση των οστών του ποδιού. Σε αντίθεση με τη χαλαρή μορφή, η μη φόρτιση του σκέλους ή η ανύψωση στις μύτες των δακτύλων δεν διορθώνουν την παραμόρφωση. Όταν ο ορθοπαιδικός εντοπίσει μια δύσκαμπτη βλαισοπλατυποδία θα πρέπει να εξετάσει συνολικά τον ασθενή, να ελέγξει όλο το μυοσκελετικό σύστημα και να προβεί οπωσδήποτε σε απεικονιστικό έλεγχο του ποδιού με απλές ακτινογραφίες ή μαγνητική τομογραφία. Η αντιμετώπιση θα επικεντρωθεί στην αντιμετώπιση της αιτίας της παραμόρφωσης. Έτσι, η χρήση γύψου με σταδιακή ανάταξη της θέσης του ποδιού και η χειρουργική αντιμετώπιση μπορούν να λύσουν το πρόβλημα.
Η χρήση υποδημάτων αποτελεί αντικείμενο εμπορικής εκμετάλλευσης και θα πρέπει να αποσαφηνισθεί αν βοηθάει ή όχι η χρήση τους. Έχει αποδειχτεί με πληθώρα μελετών ότι η χρήση ειδικών υποδημάτων δεν βοηθάει στην βλαισοπλατυποδία ως πρακτική ρουτίνας, αντίθετα το σωστό είναι το παιδί να βαδίζει ξυπόλητο μέσα στο σπίτι ώστε να βελτιωθεί η ιδιοδεκτικότητα του ποδιού και η μυική του κατάσταση. Οι ενδείξεις για τη χρήση τους είναι συγκεκριμένες και περιορισμένες και σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να τίθενται από τον θεράποντα ιατρό.
Συμπερασματικά, οφείλουμε να επισημάνουμε την μεγάλη συχνότητα αλλά και τον καλοήθη χαρακτήρα της πάθησης. Σπανίζουν οι περιπτώσεις της δύσκαμπτης βλαισοπλατυποδίας οι οποίες αποτελούν πρόκληση για τον ορθοπαιδικό τόσο σε ότι αφορά τη διάγνωση όσο και την αντιμετώπιση τους. Οι γονείς είναι αυτοί που συνήθως ανησυχούν και ο θεράπον ιατρός θα πρέπει να είναι καθησυχαστικός και να προστατέψει το παιδί ανώφελες και κοστοβόρες πρακτικές που σκοπό έχουν μόνο το οικονομικό όφελος.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΕΡΖΙΔΗΣ
ΟΡΘΟΠΕΔΙΚΟΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ