Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Πέμπτῃ, οἱ τὰ πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι Πατέρες, ἀλληλοδιαδόχως ἔκ τε τῶν θείων Ἀποστόλων, καὶ τῶν ἱερῶν Εὐαγγελίων, παραδεδώκασιν ἡμῖν τέσσαρά τινα ἑορτάζειν, τὸν ἱερὸν Νιπτῆρα, τὸν μυστικὸν Δεῖπνον (δηλαδὴ τὴν παράδοσιν τῶν καθ’ ἡμᾶς φρικτῶν Μυστηρίων), τὴν ὑπερφυᾶ Προσευχήν, καὶ τὴν Προδοσίαν αὐτήν.
Πλένει τα πόδια των μαθητών του, τους διακονεί έναν έναν ξεχωριστά, όχι επειδή έτσι έπρεπε, μα επειδή το ήθελε, αφού γι΄ αυτό ήρθε στον κόσμο, για να διακονήσει κάθε άνθρωπο. Μα μόλις φτάσει στον Πέτρο, εκείνος τον σταματά, αυτός ανάξιος μαθητής πώς να επιτρέψει ο Διδάσκαλος του να πλένει τα πόδια του, αυτόν που ομολόγησε ως Θεό, πως μπορεί τώρα να τον φανταστεί δούλο ταπεινό να τον διακονεί. Όμως ο Χριστός ξεκάθαρος, αν δεν θέλεις να σε διακονήσω, δεν θα είσαι μαθητής μου, δεν με χρειάζεσαι, είσαι δικαιωμένος, και τότε κατάλαβε ότι αξίζει να είναι μαθητής του Χριστού, επειδή ακριβώς δεν αξίζει κάτι, είναι αμαρτωλός, αλλά η μόνη αξία του είναι να είναι φίλος του Χριστό και να διακονείται από Εκείνον.
Στο Μυστικό Δείπνο συμβαίνει άλλη μια μεγάλη ανατροπή, ο Χριστός κοινωνεί όλους τους μαθητές και τον Ιούδα μαζί, δίνει ζωή σ’ εκείνον που τον οδηγεί στον θάνατο, απαντά έτσι σε καθένα μας, θυσιάζομαι, φάτε Με και πιέστε Με για να ζήσετε, όχι μια φορά, αλλά κάθε φορά, σε κάθε Θεία Λειτουργία, πεθαίνω Εγώ για να ζήσετε εσείς. Ξέρω τι θα πεις είμαι ανάξιος, πώς να κοινωνώ κάθε φορά, σε πιάνει μια ευσέβεια, έρχεται τόσο χαμηλά τόσο κοντά σου ο Χριστός, γίνεται ένα μ’ εσένα όμως εσύ σαν τον Πέτρο τραβιέσαι, δεν είσαι άξιος, βάζεις τις αμαρτίες σου και τους εγωισμούς σου πάνω από την αγάπη του Χριστού, τρομερό η αρετή μου πάνω από τον Χριστό μου που με διακονεί και με τρέφει με το Σώμα και το Αίμα Του! Και τότε αυτή η ευσέβεια, η φαινομενική ευλάβεια σε σκοτώνει, γίνεται εγωισμός, υπερηφάνεια. Μεγάλη Πέμπτη θα κοινωνήσεις, για το καλό και άντε Μέγα Σάββατο και του χρόνου, στάσου την ρώτησες την καρδιά σου αν θέλει να ζει δυο-τρεις φορές τον χρόνο μόνο. Σ’ αρέσει στο βάθος ένας Θεός, των τύπων, των εντολών, των κανόνων, θες να βρίσκεται πάνω από σένα, να μην τολμήσει να βρεθεί τόσο χαμηλά και σε διακονήσει θίγοντας σου, τις αρετές, τις νηστείες, τους καλούς τρόπους σου.
Λες θα τα πω στην εικόνα, θα μιλήσω στο Θεό, τι τραγικό να λες θέλω να είμαι σκυμμένος, δούλος, να προσκυνώ τον αφέντη Θεό, στην εικόνα ναι τα λες, στον Θεό μιλάς, μα δεν ακούς το σ’ αγαπώ, δεν γεύεσαι την συγχώρηση, επειδή εκεί σου μιλά το εγώ σου κι αυτό πάντοτε θα σε καταδικάζει, αυτό θέλει να είσαι τέλειος, ενώ ο Θεός θέλει να είσαι εσύ, ο ατελής, ο εαυτός σου, για να σε κάνει τέλειο. Γι’ αυτό φανερώνεται μέσα από έναν ατελή πνευματικό, με αδυναμίες και λάθη, για να σ’ ακούσει, να σε καταλάβει, να σ’ αγαπήσει και ευθύς να βάλει την πετσέτα, που το λένε και επιτραχήλιο και να σου καθαρίσει, όχι μόνο τα πόδια, μα σώμα και ψυχή μαζί. Και τότε αισθάνεσαι ότι, αν αυτός ο Θεός ο τέλειος καταδέχτηκε να σε συγχωρέσει και όχι μόνο, αλλά να σε κάνει θεό, κοινωνώντας του Σώματος και του Αίματος Του, κρυμμένος στην ατέλεια του ιερέως, εσύ ο ατελής που συγχωρέθηκες και κοινώνησες Χριστό από έναν ατελή, μπορείς να σκεπάζεις κάθε ατέλεια του ανθρώπου σου.
Μην κοινωνήσεις αύριον, απλά κοινώνησε και αύριον και το Μέγα Σάββατο και στην Ανάσταση, μα και πάντα, επειδή έτσι μόνο γίνεσαι τέλειος από ατελής.
Και σου γράφω νωρίτερα τι γιορτάζουμε την Μεγάλη Πέμπτη, για να μην απελπιστείς και κάνεις το λάθος να τραβήξει την ύπαρξη σου από τον Παθόντα, Διακονούντα και Αναστάντα για σένα Χριστό, όπως ο Πέτρος που τράβηξε τα πόδια του. Επειδή είμαι ότι είσαι και συ, ένας ατελής και αμαρτωλός και οι ιερείς που σε καλούν και βάζουν το επιτραχήλιο πάνω τους και σε κοινωνούν κι αυτή σαν κι εμένα και σαν εσένα, βλέπεις πως είναι ο Χριστός, δίνει υπόσταση και νόημα στην ατέλεια, φανερώνεται μέσα απ’ αυτήν, το καύχημα της εκκλησίας ήμαστε εγώ και συ ο αμαρτωλός και ατελής, που μ’ Αυτό που μας χαρίζει μας κάνει τέλειους και αθανάτους, με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού…….
Τρυφωνόπουλος Γεώργιος
Θεολόγος
