Αγαπητοί πατριώτες, η ποντιακή γενοκτονία ήταν και παραμένει μια υπόθεση πολιτικής διεκδίκησης, γεγονός που επιτάσσει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να προσδώσουμε στην απαίτησή μας για διεθνή αναγνώρισή της διεκδικητικό και αγωνιστικό χαρακτήρα.
Το ποντιακό ζήτημα σήμερα είναι επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.
Εμείς οι πόντιοι είμαστε η πιο οργανωμένη φυλετική ομάδα της διασποράς,
δυνατότητα, η οποία μας επιτρέπει να οργανωθούμε σ’ ένα παγκόσμιο όργανο, που θα στοχεύει στην αναγνώρισή και προβολή της ιστορικής και πολιτισμικής μας κληρονομιάς.
Ο ποντιακός ελληνισμός, προσηλωμένος στις αρχές και τις αξίες της ζωής, της ελευθερίας και της δημιουργίας, αν και γενοκτονημένος από τις ασιατικές ορδές του Αττίλα, εξακολουθεί να υπερασπίζεται την αρχαία του κληρονομιά και ύπαρξή. Το ποντιακό κίνημα στις μέρες μας τείνει να εκφυλιστεί εκπροσωπούμενο από ημιμαθείς, που προσδοκούν μέσα από την ενασχόλησή τους στον ποντιακό χώρο, να αυτοπροσδιοριστούν και μόνο ως παράγοντες και πάτρωνές του. Σε μια περίοδο, όπου απαιτείται έγερση και αγώνας, γνώση και σοβαρότητα, αυτοί κινούνται στη λογική του φολκλόρ’, του εντυπωσιασμού, της συντήρησης και της παρέας.
Η διεθνοποίηση της ποντιακής γενοκτονίας θέλει πολιτική συγκρότηση και οργάνωση και όχι μόνο μια ανούσια και μονίμως επαναλαμβανόμενη ακαδημαϊκή αφήγηση.
Μια αφήγηση που καταντά θρηνητικός οδυρμός και οδηγεί σ’ ένα ηττοπαθές σύνδρομο ιστορικής υποταγής.
Το ποντιακό ζήτημα σήμερα απαιτεί πολιτικούς αγώνες, συνεργασίες με κινήματα και διεθνείς φορείς, γιατί αποτελεί μέρος του Ανατολικού ζητήματος, που εξακολουθεί μέχρι σήμερα να παραμένει άλυτο.
Στην εποχή μας, που τα πολιτισμένα κράτη διεξάγουν δημοψηφίσματα όπως Αγγλία, Ισπανία, το τουρκικό κεμαλο-οθωμανικό κράτος εξακολουθεί να υφίσταται πατώντας πάνω στους τάφους των γενοκτονημένων λαών και της ελευθερίας των Κούρδων.
Όσο το τουρκικό κράτος δεν θα μεταμελείται για το παρελθόν και το παρόν του, θα αποτελεί έναν επικίνδυνο και ασταθή παράγοντα για την ειρήνη στην περιοχή.
Η διαχείριση τέτοιων ζητημάτων θα πρέπει να εντάσσεται σε μια γενικότερη αντίληψη που θα αντιμετωπίζει τον τουρκικό ανθελληνισμό με μια ενιαία πολιτική και μορφωτική στάση.
Οι Πόντιοι για μια ακόμα φορά και πριν κλείσουν τον κύκλο της δικαίωσης τους ,επαναφέρουν στη δράση τον καθησυχασμό και την αδράνεια.
Η ημέρα της 19ης του Μάη αποκτά όλο και περισσότερο χαρακτηριστικά θεολογικού μνημόσυνου, που απλά συντελείται για να απαλλαγούμε από την επετειακή υποχρέωση.
Θετικό ιστορικό προηγούμενο αποτελούν οι αγώνες της Ευξείνου Λέσχης Πτολεμαίδας, που κινούνταν σ’ ένα αγωνιστικό και διεκδικητικό πλαίσιο με κορυφαία πράξη, το κάψιμο του σκιάχτρου του Κεμάλ Πασά στο τουρκικό προξενείο.
Το ίδιο πλαίσιο θα πρέπει να προσανατολίζει τις νέες μορφές αγώνα που θα πρέπει να πάρει το παγκόσμιο ποντιακό κίνημα.
Ο νεοτουρκικός επεκτατισμός δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τραγούδια και κλάματα του τύπου ΄΄την πατρίδα μ’ έχασα, έκλαψα και πόνεσα΄΄!
Απαιτεί σοβαρότητα και έγερση. Χρειάζεται να επαναφέρουμε και πάλι το τραγούδι ΄΄ Είχα πατρίδαν και θέλω πατρίδαν΄΄…
Η φαινομενικά ισχυρή Τουρκία είναι ένας γίγαντας με πήλινα πόδια, είναι η μόνη χώρα στον κόσμον περικυκλωμένη από εχθρικές λαότητες.
Τα ιστορικά της ανομήματα κατά της ανθρώπινης ύπαρξης και αξιοπρέπειας δεν της επιτρέπουν, αν δεν μεταμεληθεί, να συνυπάρξει με τα πολιτισμένα έθνη και τους λαούς.
Το σύγχρονο τουρκικό κράτος είναι χτισμένο πάνω σε τάφους και μνημούρια των αρχαίων λαών της Ανατολής. Ακόμα και σήμερα γενοκτονεί με κάθε τρόπο την τελευταία εθνότητα, που αντιστέκεται, το κουρδικό έθνος. Ο ελληνισμός της Ανατολής,Πόντιοι,Θράκες και Μικρασιάτες, που γενοκτονήθηκαν και εξορίστηκαν από την ιστορική τους πατρίδα, θα πρέπει να απαιτήσουν τα ιστορικά τους δίκαια και να μην κλαψουρίζουν για χαμένες πατρίδες και χαμένα όνειρα. Ο μανιάτης ιστορικός μας, Καργάκος, με την ρήση του, ΄΄ δεν υπάρχουν χαμένες πατρίδες αλλά μόνο χαμένα κορμιά΄΄ αποστόμωσε όλους τους ημιμαθείς ποντιοπατέρες, που ξεκινούν τις ποντιακές εκδηλώσεις με το ενδοτικό τραγούδι , ΄΄την πατρίδα μ’ έχασα, έκλαψα και πόνεσα΄΄.Ένα είναι βέβαιο, ότι ο εθνολογικός και θρησκευτικός συρφετός, που απαρτίζει το σύγχρονο ισλαμικό τουρκικό κράτος, είναι ένα ετεροθαλές και ετοιμόρροπο οικοδόμημα ,που, αν του αφαιρεθεί το μοναδικό υποστύλωμα, που λέγεται Η.Π.Α,θα καταρρεύσει κάτω από το βάρος των ιστορικών του ανομημάτων….
Και τότε ο Πόντος θα ξαναγίνει ελληνικός και η πόλη Βασιλεύουσα…
Υ.Γ Η ιστορική μνήμη και ηθική εκφράστηκε διαχρονικά μέσα από το δημοτικό τραγούδι. Αυτό έγινε πολλές φορές σάλπισμα εθνεγερσίας , όπως ο Θούριος του Ρήγα.
Έτσι και στην περίπτωση μας ένα τραγούδι που εμπεριέχει την ιστορική δικαίωση του ποντιακού ελληνισμού και θα πρέπει να υιοθετηθεί ως ποντιακός ύμνος, είναι το τραγούδι του Βασίλη Μιχαηλίδη που καταλήγει : Είχα πατρίδαν και θέλω πατρίδαν…
Είχα πατρίδαν, ‘κ’ έχω πατρίδαν.
Οι τούρκ’ εσάρεψαν κι ατέν επήραν.
Χρόνια ντο έχτισα, όλια επήγαν,
είχα πατρίδαν και θέλω πατρίδαν….!
