«Ἥλιε Υἱέ, πῶς σε κρύψω τοῖς σπαργάνοις; Πῶς σε γαλουχῶ, πάσης φύσεως τροφέα; Πῶς σε χερσὶ κατέχω, τὸν κρατοῦντα τὰ σύμπαντα; …» (3ο πασαπνοάριον 24 Δεκ)
Ἀγαπητοί μου,
Κυριαρχεῖ ὁ θαυμασμὸς μπροστὰ στὸ γεγονὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου μας, τὸ ὁποῖο γιορτάζουμε σήμερα. Μὲ μεγάλη ἀπορία καὶ ἄμετρο θαυμασμὸ στέκει ἡ παρθένος Μητέρα ἐνώπιον τοῦ μεγαλειώδους Υἱοῦ της. Ἀπευθύνεται στὸν «Ἥλιο Υἱό της, καὶ τὸν ρωτάει, ὅπως ρώτησε καὶ τὸν ἀρχάγγελο κατὰ τὸν Εὐαγγελισμό της. Πῶς νὰ τὸν κρύψη μέσα στὰ σπάργανα; Αὐτὰ ποὺ διαθέτει μιὰ φτωχὴ μάννα εὑρισκομένη σὲ ταξίδι ἐκτὸς τοῦ σπιτιοῦ της, καὶ μάλιστα μέσα σὲ ἕνα σταῦλο; Καὶ πῶς νὰ θηλάση Αὐτὸν ποὺ τρέφει ὅλα τὰ πλάσματα; Καὶ πῶς νὰ κρατήση στὰ χέρια της Αὐτὸν ποὺ κρατάει ὅλο τὸ σύμπαν;».
Μὲ τὸν ἴδιο θαυμασμὸ στέκει καὶ ὁ Μέγας προφήτης Ἡσαΐας μπροστὰ στὰ γεγονότα τῆς ἐπὶ γῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου μας. Στέκει καὶ θαυμάζει ὅλο τὸ μεγαλόπνοο σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας! Σὰ νὰ τὸν ρωτάει, καὶ πράγματι τὸν ρωτάει. Πές μας Κύριε, γιὰ ποιὸ σκοπὸ ἐπὶ τέλους φανερώθηκες, σὰν σήμερα, ἐδῶ στὴ γῆ καὶ συνανεστράφης μὲ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους;
Καὶ ἀπαντάει ὁ Κύριος μιὰ ἀπάντησι ποὺ εἶναι συγχρόνως καὶ διακήρυξι αἰώνιας ἰσχύος καὶ προγραμματικὴ δήλωσι αἰώνων. «Ἦλθα γιὰ νὰ εὐαγγελιστῶ, νὰ φέρω τὴν καλὴ εἴδησι, σὲ φοβισμένους ἀνθρώπους.
Ἦλθα γιὰ νὰ γιατρέψω αὐτοὺς ποὺ εἶχαν συντετριμμένο φρόνημα. Ἦλθα νὰ κηρύξω στοὺς αἰχμαλώτους ἐλευθερία καὶ στοὺς τυφλοὺς νὰ ξαναδοῦν τὸ
φῶς. Ἦλθα νὰ κηρύξω ὄχι μόνο μία χρονιὰ ἁγιασμένη, ἀλλὰ αἰῶνες ἁγιασμένους στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου.
Ἦλθα νὰ παρηγορήσω ὅσους πενθοῦν καὶ κλαῖνε. Ἦλθα νὰ δώσω δόξα, ἀντὶ τῆς πένθιμης στάχτης. Ἦλθα νὰ δώσω ἄρωμα εὐφροσύνης στοὺς πενθοῦντες καὶ λαμπρὴ στολή, ἀντὶ γιὰ τὸ πνεῦμα τῆς ἀκηδίας. Ἀπὸ σήμερα καὶ αἰωνίως θὰ ὀνομάζωνται «Γενεὲς δικαιοσύνης». Θὰ λέγωνται «Φυτεία Κυρίου προωρισμένη γιὰ δόξα».
Θὰ οἰκοδομήσουν μέρη ποὺ ἦσαν γιὰ αἰῶνες ἔρημα, θὰ ξανακτίσουν μέρη ποὺ εἶχαν ἐρημωθῆ. Θὰ ἀνακαινίσουν πόλεις ποὺ ἦταν ρημαγμένες ἐπὶ γενεές».
Ἀκούγοντας ὁ προφήτης ὅλα αὐτὰ τὰ μεγαλειώδη ἔργα τοῦ ἁγίου Πνεύματος, γιὰ τὸ τὶ θὰ γίνη σὰν σήμερα, ἐκρήγνυται ἀπὸ χαρά καὶ συνεχίζει σὲ ἐπικὸ τόνο.
«Ἂς ἀγαλλιασθῆ ἡ ψυχή μου ὅταν σκέφτωμαι τὸν Κύριο, διότι μὲ φόρεσε χιτῶνα χαρᾶς καὶ ἱμάτιο σωτηρίας σὰ γαμπρὸ μοῦ φόρεσε στέμμα καὶ σὰ νύμφη μὲ στόλισε μὲ κοσμήματα καὶ εἶμαι σὰ γῆ γεμάτη μὲ τὰ λουλούδια της καὶ σὰν κῆπος γεμάτος μὲ τοὺς καρπούς του. ἔτσι κάνει ὁ Κύριος νὰ φυτρώνη δικαιοσύνη, νὰ φυτρώνη καὶ χαρά, νὰ βλέπουν ὅλα τὰ ἔθνη» (Ἡσαΐας 61,1-11 Μτφρσς ΚωνΣιαμάκη).
Ἀγαπητοί μου.
Μποροῦμε νὰ σκεφτοῦμε μιὰ ἀπίθανη εἰκόνα; Ὅλην τὴ γῆ καὶ ὅ,τι ζῆ καὶ κινεῖται πάνω της, ἄνθρωποι, ζῶα καὶ φυτά, νὰ εἶναι σκεπασμένα τὰ πάντα μὲ ἕνα
παχὺ στρῶμα στάχτης; Ποιὸ ἀπὸ τὰ ἔμβια πλάσματα τῆς γῆς μπορεῖ νὰ ἀναπνέη στάχτη; Κανένα. Οὔτε κι ἡ ἀγριάδα, οὔτε καὶ τὸ πουρνάρι. Κι ὅμως ἔτσι ἦταν ὁ πρὸ Χριστοῦ κόσμος! Αὐτὸ εἶδε ὁ προφήτης Ἡσαΐας. Ὅλον τὸν κόσμο σκεπασμένο μὲ στάχτη. Ὅλη ἡ οἰκουμένη ἦταν μιὰ παγκόσμια σταχτοπούτα.
Ὄχι στὰ παραμύθια, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα. Καὶ ὁ σήμερον ἐνανθρωπήσας Κύριός μας ἔδιωξε τὴ στάχτη καὶ λάμπρυνε τὰ πάντα μὲ δόξα καὶ λάμψι. Τὰ ἔλουσε ὅλα μὲ ἄρωμα! Καὶ τὰἔντυσε μὲ χιτῶνα χαρᾶς.
Ἀγαπητοί μου.
Ὁ προφήτης εἶδε πολλά κι ἐθαύμασε. Ἐγὼ ὅμως ὑπογραμμίζω μόνο ἕναν λόγο του ἁπλὸ κι ἐκφραστικό. Αὐτὸν τῆς στάχτης. Εὔχομαι δὲ σὲ ὅλους μας νὰ τὸν σκεφτοῦμε καὶ νὰ τὸν κρατήσουμε. Κι ὕστερα νὰ τὸν δοξάσουμε μαζὶ μὲ τοὺς Ἀγγέλους. Μαζὶ μὲ τοὺς ἁπλοὺς βοσκοὺς ὅλων τῶν αἰώνων, σὰν τὸν Γιάννη τὸν Εὐλογημένο. Νὰ δοξάσουμε τὸν αἰώνιο Κύριό μας ποὺ ἦλθε ἀνάμεσά μας. Γιὰ νὰ μᾶς λαμπρύνη εἰς ζωὴν αἰώνιον. Ἀμήν.
Μετὰ ἑορτίων καὶ πατρικῶν εὐχῶν
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας
ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ
