Το γλυκό απόβραδο της Κυριακής, 13 Νοεμβρίου 2005, διάλεξε ο Σύλλογος Μικρασιατών Πτολεμαΐδας για να καλέσει πρόσφυγες πρώτης και δεύτερης γενιάς, σ’ ένα φιλικό τραπέζι με φρέσκο βρασμένο τσίπουρο και μικρασιάτικες λιχουδιές.
Η πρόσκληση ήταν η πρώτη, μιας σειράς από άλλες που θα ακολουθήσουν, ώστε όλοι οι Μικρασιάτες της πόλης να έρθουν πιο κοντά στο σύλλογο, να γνωριστούν με τους νεότερους, να δούνε το έργο τους και νακαταθέσουν ένα κομμάτι από την ψυχή τους, μιαανάμνηση, ένα γεγονός, ένα τραγούδι για να γίνει εμπόδιο λήθης και να μείνει η Ιερή παρακαταθήκη στις νεότερες γενιές.
Στο ραντεβού έδωσαν παρόν οι κύριοι:
Ο Ασημακόπουλος Θύμιος από το Γιαλί-Τσιφλίκ, ο Δημητρόπουλος Βασίλης από το Κλισέκιοϊ Περγάμου, ο ΚαγιογλίδηςΣτράτος,από το Μπάσκιοϊ Προύσας, ο Κακλίδης Δημήτριος, από τα Κουβούκλια, ο Καλαϊτζόπουλος Λευτέρης από το Γιαλί-Τσιφλίκ, οΚαραγιαννάκης Γιώργος, από το Γιαλί-Τσιφλίκ, ο Καρκαντώνης Αντώνης από το Κινίκι Περγάμου, ο Κουτρούδης Νίκος από το Γιαλί-Τσιφλίκ, ο Τσαρούχης Βασίλης από το Κινίκι Περγάμου και ο ΨαρήςΣτέφανος από τις Συκαμιές Πανόρμου.
Μετά τα πρώτα ποτηράκια που ζεστάθηκε η ατμόσφαιρα, άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι των νεανικών αναμνήσεων και όχι μόνο και γεγονότων της καθημερινότητας
Το γέλιοδιαδέχονταν το δάκρυ ,η Δημιουργία τον καημό,η πρόοδος την συμφορά και η αισιοδοξία τη νοσταλγία της εποχής και την απογοήτευση που έφυγε για πάντα.
Λόγια του ΣΗΜΕΡΑ σε γεγονότα του ΧΘΕΣ. Πως ήταν η Ζωή , η αρμονική συμβίωση των δύο λαών , οι δουλειές , οι διπλές σοδιές , οι γιορτές, τα γλέντια, οι θλίψεις και καημοί, οι χαρές και τα τραγούδια, το όραμα για μια μεγάλη Ελλάδα ως τον μαύρο Αύγουστο του 1922.
Εκεί, η φωνή, έσπασε, λύγισε, τρεμούλιασε και ένα δάκρυ κύλισε στη θύμηση του θλιβερού επίλoγου.Καινούργια ΑΡΧΗ στις νέες εστίες της πραγματικότητας με Δύναμη -Θέληση- Αισιοδοξία -Επιμονή και Υπομονή στη σκληρή πραγματικότητα του ΣΗΜΕΡΑ.
Και κλίνει το δημοσίευμα του Μικρασιατικού Συλλόγου, με, “Στην υγειάμας και ΚΑΛΗ ΠΑΤΡΙΔΑ”, ήταν o σημερινός επίλογος.
