Καθώς πλησιάζεις η ανάσα αρχίζει να βαραίνει. Το ίδιο και τα πόδια.
Όχι, δε φταίει η ανηφορίτσα ούτε το επιβλητικό Μουρίκι στο φόντο.
Την ατμόσφαιρα βαραίνουν το δέος και η αδυναμία των οφθαλμών να συγκρατήσουν ασκαρδαμυκτί το ογκώδες και μεγαλειώδες θέαμα.
Που να πρωτοσταθεί η ματιά. Στον Ιερό Ναό του Αγίου Μηνά, στον πύργο του Γαλατά, στο προαύλιο, στην αυλή, στα λουλούδια, στο σιντριβάνι, στα ψάρια, στο ομοίωμα της Αγιά Σοφιάς που από μόνη της σου κόβει την ανάσα;
Όπου και να κοιτάξεις συναντάς αριστουργήματα. Το κάθε ένα μοναδικό με τον δικό του τρόπο και για τον δικό του λόγο.
Και όλα αυτά, μόνο με μία πρώτη ματιά.
Αυτό που συναντάς εισερχόμενος στον κάθε χώρο, δεν αποτυπώνεται γραπτώς.
Καμία λέξη και καμία περιγραφή δε μπορεί να αντικαταστήσει την κατ’ ιδίαν εμπειρία αλλά προπάντων, το συναίσθημα.
Παρεκκλήσια με εικόνες σπανίου κάλλους, δρομάκια, πορτάκια, καντηλάκια, κρουνοί, λουλούδια. Όλα «τοποθετημένα» με μία ιδιαίτερη μαεστρία ενώ παντού μοσχοβολά λιβάνι και λιωμένο κερί.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζουν οι κατακόμβες. Σπάνιας ομορφιάς, συναισθηματικής αξίας και με υψηλό δείκτη δυσκολίας στην κατασκευή τους. Το αποτέλεσμα δικαιώνει όσους συμμετείχαν στο έργο και φέρνει χαμόγελα στα πρόσωπα. Δικαίως !!!
Ο Ιερός Ναός του Αγίου Μηνά και ο Πύργος του Γαλατά (ομοίωμα του Πύργου της Κωνσταντινούπολης) είναι λίγο πολύ γνωστά στον κόσμο καθώς δεσπόζουν χρόνια στο Εμπόριο Εορδαίας. Ο ναός φέρει το όνομα του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Μηνά, γιορτάζει στις 11 Νοεμβρίου και χτίστηκε στα θεμέλια παλαιού ναού το έτος 1815.
Ο μεγαλύτερος πλούτος του ναού είναι οι αγιογραφίες του που διακρίνονται σε κινητές και ακίνητες.
Το ομοίωμα όμως της Αγιά Σοφιάς (της οποίας τα θυρανοίξια αναμένονται να γίνουν κάποια στιγμή σύντομα καθώς η εκκλησία έχει ολοκληρωθεί και λειτουργεί πιλοτικά 2 φορές τον χρόνο) είναι ένας χώρος πιο νέος που αναμένεται να γίνει πρωτόγνωρος πόλος έλξης καθώς ήδη τον επισκέπτονται πολυπληθείς ομάδες και μεμονωμένα άτομα.
Μεγαλειώδη τα έργα, μεγάλος ο κόπος πολύς ο χρόνος.
Πέτρα-πέτρα, δοκάρι-δοκάρι, κομμάτι-κομμάτι, ψηφίδα-ψηφίδα. Με λεπτομέρεια μπήκαν όλα στη θέση τους και με πολλή προσοχή. Τίποτα δεν έγινε τυχαία.
Το αποτέλεσμα είναι συλλογικό με τον κάθε ένα να έχει καταθέσει εκτός από τον κόπο του και ένα κομμάτι (ή μάλλον πολλά περισσότερα) από τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο πατέρας Ναθαναήλ και οι κάτοικοι του Εμπορίου, δεν είναι διαφορετικές οντότητες. Αποτελούν μία οικογένεια που εργάζεται άοκνα, χωρίς να μετρά ώρες, χωρίς να μετρά ημέρες. Χωρίς να μετρά κόπο και προσπάθεια. Τίποτα δεν έχει σημασία, μόνον «να είναι ευλογημένο», να χαίρει της αποδοχής και ηθικής ικανοποίησης όλων δίνοντας μία γεύση από Θεία Χάρη και Άγιο Πνεύμα.
29 Μαΐου 1453. Μια ημερομηνία χαραγμένη βαθιά στη μνήμη των Ελλήνων, στη μνήμη των Χριστιανών. Είναι η ημέρα που σκοτείνιασε ο ουρανός, η μέρα που σταμάτησε ο χρόνος. Η Πόλη πέφτει ολοκληρωτικά στα χέρια των μωαμεθανών και η Αγιά Σoφιά μας, το σύμβολο της χριστιανικής θρησκείας, καταλήγει να γίνει τζαμί και τέμενος.
Μην θλίβεσαι όμως Έλληνα, μην θλίβεσαι Χριστιανέ καθώς «Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικιά μας θα΄ναι ».
Ως τότε, είμαστε τυχεροί που μπορούμε να απολαμβάνουμε τα θρησκευτικά αριστουργήματα της εκκλησιαστικής μας κληρονομιάς, όπως αυτά στο πανέμορφο Εμπόριο Εορδαίας.
