Τα παιδιά της Νιόβης – Γράφει ο Δημήτρης Ζανδές

Στο Σίπυλο, ένα βουνό κοντά στη Σμύρνη της Τουρκίας, υπάρχει ένας βράχος σαν να έχει λαξευτεί από ανθρώπινο χέρι που μοιάζει με τη μορφή μιας γυναίκας που θρηνεί. Είναι γνωστός ως ο βράχος που δακρύζει και σύμφωνα με τη μυθολογία είναι η μαρμαρωμένη Νιόβη η οποία θρηνεί τον θάνατο των παιδιών της…

Η Νιόβη ήταν κόρη του Τάνταλου και σύζυγος του Αμφίονα, βασιλιά της Θήβας. Μητέρα της ήταν η Διώνη και αδερφή της η Λητώ, η μητέρα του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος. Από τον γάμο της με τον Αμφίονα απέκτησε 14 παιδιά, εφτά γιους και εφτά κόρες, τα οποία ξεχώριζαν για την ομορφιά και τη γενναιότητά τους. (πηγή: mixanitouxronou.gr)

Πάμε όμως στα δικά μας κροκοδείλια και μη δάκρυα επί του θέματος… Αρχικά, εκκινώ με την αρχή ότι ποτέ δεν πετροβολούμε τα παιδιά. Θέλετε από επαγγελματική διαστροφή, θέλετε από ευαισθησία προσωπική, θέλετε απλά από αισθητική… η λογική του να πετροβολούμε το νέο είναι αισχρή και μιαρή. Είδα πολλούς αυτές τις μέρες να βιάζονται να πετροβολήσουν τους νέους με πρώτο τον Δήμαρχο της Ν.Φιλαδέλφειας που χαρακτήρισε τα παιδιά «γελοία υποκείμενα» σε ένα ρεσιτάλ αντιπαιδαγωγικής συμπεριφοράς. Για να γίνει αυτή η γενιά αυτεξούσια δεν πρέπει να της επιδώσουμε το πατερναλιστικό μας ανάθεμα.

Τα παιδιά αυτά χρειάζεται να τα αγκαλιάσουμε, να συνομιλήσουμε μαζί τους και να ενσκύψουμε στο τι είπαν, τι έκαναν και να αφουγκραστούμε έστω και τα λάθη τους. Τα λάθη τους βέβαια προέκυψαν από τη λήθη μας. Μη ξεχνάμε κάτι βασικό. Το πλαίσιο αυτής της γενιάς. Πρόκειται για μια γενιά που γεννήθηκε μέσα στα μνημόνια από το 2009 και έπειτα. Αυτά τα παιδιά από τη νηπιακή τους ηλικία έχουν «μολυνθεί» από τη λέξη «λεφτά». Οι πάντες «αποζητούν λεφτά», «τους λείπουν λεφτά», «χάνει ο μπαμπάς τη δουλειά», «υπερεργάζεται η μαμά», «είμαστε σε ύφεση», «πρέπει να φύγεις στο εξωτερικό», «θα κορνιζάρεις το πτυχίο», «βρες μια δουλειά με λεφτά», «έναν σύζυγο με… λεφτά» κ.ο.κ…

Λένε ότι για να είσαι απολύτως απογοητευμένος με κάτι πρέπει πρώτα να είσαι απολύτως γοητευμένος με κάτι. Αμφιβάλλω αν σε αυτή τη γενιά δώσαμε κάτι για να γοητευτεί . Μια εμπνευσμένη εκπαίδευση, μια εμπνευσμένη πολιτειακή οργάνωση… «το διδάσκειν δια του παραδείγματος». Πως γίνεται όχι μόνο η νέα γενιά αλλά σύγκορμη η επικράτεια να μη ξέρει τίποτα για τον Αριστοτέλη -τον κορυφαίο φιλόσοφο τούτου εδώ του τόπου- και τόσα πολλά για αυτά τα παιδιά; Πως γίνεται κάθε χρόνο να βγαίνουν περιοδεύοντα ρεπορτάζ και να ρωτάνε «τι γιορτάζουμε την 25^η Μαρτιού;» , «τι γιορτάζουμε την 28^η Οκτωβρίου;» και οι απαντήσεις να είναι όλο και ενδεέστερες; Διδάξαμε σε αυτή τη γενιά τη φιλοπατρία και αν ναι πως; Διδάξαμε την αξία του διεθνισμού;  Και αν ναι πως; Ξέρετε ότι το ένα δεν αναιρεί το άλλο…

Εμείς αρεσκόμαστε διαχρονικά να στήνουμε πολώσεις, τεχνικές πολώσεις και ιδεολογικές ομαδοποιήσεις διλημματικής στασιμότητας. Είμαστε σε μία ιστορική δίνη αντιπαλότητας. Βενιζελικοί ή αντιβενιζελικοί, Αριστεροί ή Δεξιοί, Ολυμπιακοί ή Παναθηναϊκοί, Μνημονιακοί ή Αντιμνημονιακοί, με τον Μάνο ή με τον Μίκη, με την Εκκλησία ή με τον διαχωρισμό της; Η ζωή όμως προχωρά με τις συνθέσεις… Με τα δυσεύρετα συν. Τα συν των συνεργασιών, των συνθέσεων, των συλλογικοτήτων.  Για να δεις καλύτερα τα πράγματα πρέπει να έχεις μια εύλογη απόσταση. Κοντά όταν είσαι μακριά… και μακριά όταν είσαι κοντά.Τα παιδιά αυτά απερίφραστα κατ’ εμέ δοκίμασαν τα όρια ενός συστήματος με λάθος τρόπο. Αλλά αξίζουν της αγκάλης μας… Πάντα θαυμάζω στους μαθητές μου την περίεργη ισορροπία ευαισθησίας και δύναμης που φέρουν. Επικοινώνησαν σωστό μήνυμα αλλά σε εντελώς λάθος τόπο, χρόνο, τρόπο. Αλλά ποιος θα τους μάθει τον σωστό τόπο, χρόνο, τρόπο; Ο αντιμιλιταρισμός δεν καταπολεμείται σε μια παρέλαση η οποία έχει εξάλλου προαιρετική συμμετοχή. Προσέρχεσαι σε μια παρέλαση εκούσια και ως κοινό και ως συμμετέχων οπότε όποιο συναφές θέαμα σαφώς προσβάλλει τα αισθητήρια των παρευρισκομένων.

Το «εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης» των παρελάσεων και το «εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας» των παιδιών δεν αλληλοαναιρούνται αλλά βρίσκονται σε σχέση αλληλοτροφοδότησης. Είχα την τιμή να παρελάσω 28^η Οκτώβρη στη παραμεθόριο Καστοριά και έχοντας μια χλιαρή μετεφηβική  θέαση της παρέλασης ανέκρουσα πρύμναν όταν κατά τη διάρκεια της διέλευσης του αγήματος μας έρεαν υπερήλικες με ροδοπέταλα και έκλαιγαν εκεί τους νεκρούς τους.

Υπάρχει λόγος μια κοινωνία να φοβάται τα νιάτα της; Φυσικά και όχι. Ο έμφοβος άνθρωπος είναι ο πρώτος ανελεύθερος. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι αυτή η γενιά δεν έχει κεριά αναμμένα να της δείχνει το δρόμο. Ζει με τα πρόβατα και συναγελάζεται με τους λύκους. Ας κοιτάξουμε καλύτερα τη δική μας ενδοσκόπηση στο γιατί και πως δεν αποτελέσαμε τους ηνίοχους μιας νέας αλλαγής εσωτερικής και έπειτα εθνικής ή υπερεθνικής. Μιας προσωπικής αντεπανάστασης αξιακής και βαθύτατα αισθητικής. Τα παιδιά έχουν εξαιρετικές προσλαμβάνουσες. Θα την εκλάμβαναν, σας διαβεβαιώ…

Ειδάλλως, σαν άλλη Νιόβη θα συνεχίσουμε να θρηνούμε δικαίως ή αδίκως χαμένες ή μη γενιές.

Υ.Γ. αν μια εικόνα ξεχωρίζω της παρέλασης είναι αυτή της 17χρονης Μερσί Ουζόρ, σημαιοφόρου αφροαμερικάνικης απόχρωσης με το τόσο καθάριο βλέμμα της. Τόσο γοητευτική στις αντιθέσεις της και τόσο ελληνική συνάμα.

πηγή: alfavita.gr