Τα κεκτημένα των ημιπιτσιρικάδων, οι καταλήψεις άδειων κτιρίων και πανεπιστημιακών αιθουσών και ο νόμος για την πανεπιστημιακή αστυνομία.
Τα τελευταία χρόνια έγινε πολύς λόγος στην Ελλάδα για τα κεκτημένα κάποιων επαγγελματικών ομάδων. Ήταν αυτά που ισχυρές συντεχνίες κατοχύρωσαν σε προηγούμενες δεκαετίες εξασφαλίζοντας σημαντικά προνόμια στα μέλη τους και τα οποία στη συνέχεια αποτέλεσαν τροχοπέδη για την ανάπτυξη ολόκληρων κλάδων. Πρόσφατα συνειδητοποιήσαμε, ότι δεν χρειάζεται μια ομάδα να είναι επαγγελματική για να κατέχει προνόμια, τα οποία θεωρούνται επίσης κεκτημένα.
Υπάρχει και η ομάδα, στην οποία συμμετέχουν οι καταληψίες των Πανεπιστημίων και οι συμμετέχοντες σε διάφορες δυναμικές δράσεις διαμαρτυρίας, κυρίως στην Αθήνα και τα άλλα αστικά κέντρα. Οι ηλικίες των συμμετεχόντων, που έρχονται στο φως της δημοσιότητας αποδεικνύουν ότι έχουν περάσει προ πολλού αυτές των φοιτητικών χρόνων και πλησιάζουν αυτές των ημιπιτσιρικάδων, σύμφωνα με την ηλικιακή μονάδα μέτρησης του Νίκου Βούτση.
Οι ημιπιτσιρικάδες έχουν και αυτοί επί χρόνια τα δικά τους κεκτημένα: να καταλαμβάνουν ανά πάσα στιγμή άδεια κτίρια και αίθουσες πανεπιστημιακών κτιρίων και να παραμείνουν σε αυτά επί χρόνια, χωρίς να τους ενοχλεί κανείς ή να παραλύουν την κυκλοφορία στο κέντρο της Αθήνας διαδηλώνοντας σε πορείες ακόμη και μερικών δεκάδων ατόμων. Με τέτοιες δράσεις αυτοπαρουσιάζονται ως συνεχιστές μια ηρωικής παράδοσης που κρατά κατά άλλους από τον καιρό της αντίστασης στον Γερμανό κατακτητή, κατά άλλους από τους κλέφτες και τους αρματολούς. Μία παράδοση, που συνεχίστηκε από τη γενιά του Ένα Ένα Τέσσερα, τη Γενιά του Πολυτεχνείου και μετέπειτα από τους «εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία», όπως αναφέρει το γνωστό σύνθημα. Και φυσικά αφού οι ημιπιτσιρικάδες είναι συνεχιστές ηρώων, οι κυβερνώντες τους οποίους αντιμάχονται δεν μπορεί παρά να είναι συνεχιστές γερμανοτσολιάδων χουντικών και υπηρέτες ξένων συμφερόντων.
Οι καταλήψεις και οι πορείες αποτελούν άλλωστε ένα τελετουργικό, που παραπέμπει στις ηρωικές πράξεις του παρελθόντος, τελετουργικό που συμπεριλαμβάνει αγωνιστικές μουσικές άλλων δεκαετιών, εμφυλιοπολεμικά συνθήματα από ντουντούκες, καδρόνια και κράνη αντί για στρατιωτικό εξοπλισμό, πορείες σαν εκστρατείες, καταλήψεις σαν στρατιωτικές κατακτήσεις. Όλα αυτά επαναλαμβάνονται, υπό την ανοχή της πολιτείας, σε ένα ετήσιο καλεντάρι επαναστατικής γυμναστικής.
Σε σχέση με τους εκπροσώπους των συνδικάτων που αναγκάστηκαν να χάσουν κάποια από τα προνόμιά τους την περασμένη δεκαετία, οι σημερινοί τριανταπεντάρηδες εκπρόσωποι του αγωνιστικού lifestyle αισθάνονται πολύ πιο μπαρουτοκαπνισμένοι. Άλλωστε έχουν καταλάβει στην καριέρα τους Γυμνάσια, Λύκεια, Πρυτανείες, Σχολές και οδοστρώματα. Σύμφωνα με την οπτική τους οφείλουν να αγωνιστούν, ώστε τα κεκτημένα τους να μην χαθούν στη δική τους βάρδια και να βρουν συνεχιστές. Ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Κυρίτσης ήταν απολύτως ειλικρινής όταν έγραφε στο twitter: «Αν δεν θέλετε τέτοιες εικόνες πάρτε πίσω τον Νόμο Κεραμέως. Όταν θα βάλετε αστυνομία στα Πανεπιστήμια, κάθε εβδομάδα θα έχουμε σκηνικά Νέας Σμύρνης».
Ο νόμος για την πανεπιστημιακή αστυνομία πλήττει την κυριαρχία στους χώρους των Πανεπιστημίων και ο νόμος για τις συγκεντρώσεις το κεκτημένο του ελέγχου της κυκλοφορίας στο Κέντρο της Αθήνας. Αποδεικνύεται ότι η απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα ήταν μόνο η αφορμή, η πραγματική ανησυχία της γενιάς των ημιπιτσιρικάδων και της γενιάς του Κυρίτση είναι ότι με την εφαρμογή αυτών των νόμων θα χαθούν τα κεκτημένα τους και ο λόγος ύπαρξης τους στην πολιτική.
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που η Βουλή των Ελλήνων συμπεριφέρθηκε σε μέλη συλλογικότητας σαν να ήταν επίσημοι προσκεκλημένοι, πληρώνοντας το ταξί της αποχώρησής τους, πλέον ψηφίζει την αποστέρηση των προνομίων και των κεκτημένων των ημιπιτσιρικάδων. Είτε είναι φυσικοί ή πολιτικοί απόγονοι αγωνιστών έχουν χάσει το προνόμιο να καθυστερούν τους φοιτητές που θέλουν να σπουδάσουν, τους εργαζόμενους που κινούνται στο κέντρο της Αθήνας και τελικά τη χώρα που έχει αποφασίσει να κινηθεί μπροστά με ταχύτητα.
«Πηγή: https://www.athensvoice.gr
