Όλια τα πλούτη έφαγαν
κ’ έβγαλαν ας ‘ς σην χώραν
εχρέωσαν τ’ αχρέωτους
ούς τη θανής την ώραν.
Άτσαπα ντο θα ίντανε
τα μαύρα τα παιδία;
Δουλείας ‘κ’ είναι για να ζούν
μανάχον ανεργία.
Όλεν τη μέραν κάθουνταν,
την ώραν ατουν χάν’νε
τα γράμματα, ντο έμαθαν,
άλλο φαϊτάν ‘κ’ εφτάνε.
Οι πατεράδες ‘κ’ επορούν
οξουκά να εβγαίν’νε,
παράδας ας ση σύνταξην
περισσά ‘κι απομέν΄νε.
‘Σ σ’ έρημα τα παιδία μουν
έναν ομούτ’ ‘κ’ επέμ’νεν,
θα παίρν’νε τα κιφάλια τουν
και πάνε ξενιτεύν’νε.
Αϊκον έν το μεμλεκέτ
αϊκον η πατρίδα,
άλλ’τς φαζ’, μονάζ’ και πεσλαεύ.
και άλλ’τς, ποτίζ’ οξίδια.!!!
Λεξιλόγιο:
Θανή = ο θάνατος. Άτσαπα = άραγε. Έξεργος = Αργία. Τσίπ= υπερβολική. Φαϊτάν= Ωφέλεια, Μεμλεκέτ = Οι πατριώτες – Πατρίδα, Ομούτ= Η ελπίδα, Αϊκον = τέτοιο, Μονάζ’ = φιλοξενεί. Πεσλαεύ= συντηρεί.
