Το πρώτο πράγμα που σου κάνει εντύπωση σε μία βόλτα στα Άνω Λαδάδικα είναι το πόσα νέα πράγματα έχουν γεννηθεί μέσα στο 2017, μετατρέποντας την περιοχή στο νέο κέντρο της πόλης. Ένα πείραμα που πέτυχε χάρη στις φρέσκες ιδέες, στο μεράκι και στο ταλέντο κάποιων ανθρώπων. Το τρίπτυχο αυτό συναντάς και στην περίπτωση του Λάζαρου Τσαβδαρίδη, ενός από τους σημαντικότερους μουσικούς της νέας γενιάς στη Θεσσαλονίκη και υπεύθυνου για μερικά από τα σπουδαιότερα καλλιτεχνικά πρότζεκτ των τελευταίων ετών. Η βόλτα μας μόλις ξεκίνησε.
Καταρχάς να ξεχωρίσω την έννοια του μουσικού ως δημιουργού και ως εκτελεστή
Είναι τα πρώτα του λόγια, καθώς διασχίζουμε την Βεροίας και χαζεύουμε τις πολύχρωμες βιτρίνες.
Επειδή οι μουσικές μου καταβολές είναι οι σπουδές στην κλασική μουσική, αυτές οι δύο έννοιες βρίσκονται στο μυαλό μου σε ξεχωριστά “δωμάτια”, τα οποία όμως εν δυνάμει επικοινωνούν μεταξύ τους. Είναι αλήθεια ότι τα πρώτα χρόνια της κρίσης οι δημιουργοί και οι εκτελεστές τα υποδεχτήκαμε με ένα μούδιασμα, το οποίο είχε να κάνει με τη συνειδητοποίηση ότι τίποτα πια δεν θα είναι εύκολο σε κανένα επίπεδο. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ήταν, αλλά είχαμε την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσαμε ίσως να επιβιώσουμε καλλιτεχνικά, κάποιοι ίσως υποτιμώντας την τέχνη και το κοινό. Σήμερα με χαρά διαπιστώνω ότι αυτό δεν ισχύει τόσο. Οι πραγματικά ανήσυχοι καλλιτέχνες έχουν δει την κρίση ως ευκαιρία δημιουργίας και έμπνευσης. Δημιουργούν νέα σχήματα, νέες τάσεις, βρίσκουν επαφές με ένα κοινό που αντιλαμβάνεται την τέχνη τους και όλα αυτά σε συνεργατικό πλαίσιο. Τώρα, αν αυτό πληρώνεται και μπορείς να ζήσεις, είναι άλλη κουβέντα. Θυμάμαι το δάσκαλό μου Άλκη Μπαλτά στο 1ο μάθημα σύνθεσης να λέει: αν ήρθατε να γίνεται συνθέτες για να ζήσετε από αυτό, καλύτερα να βρείτε μια δουλειά!”, αναφέρει και στέκεται στο πότε συνειδητοποίησε ότι θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική.
Δεν υπάρχει συνειδητή απόφαση για κάτι τέτοιο. Είναι σαν να είσαι σε ένα ποτάμι και η ροή του να σε οδηγεί να ασχοληθείς σχεδόν αναπόφευκτα. Αν ήθελα πάντως να το τοποθετήσω χρονικά νομίζω ότι ήταν στα 16 μου. Είναι η ηλικία που δυστυχώς πρέπει να πάρεις αποφάσεις για το μέλλον και να παλέψεις γι αυτές. Ειλικρινά, δεν νομίζω ότι με απασχόλησε πολλή ώρα. Δεν φαντάστηκα ούτε δευτερόλεπτο την υπόλοιπη ζωή μου να κάνω κάτι άλλο. Έτσι, προσάρμοσα και τις σπουδές μου. Από τα ιδιαίτερα μαθήματα πιάνου σε Πτολεμαΐδα και Κοζάνη, στα ανώτερα θεωρητικά στο Κρατικό Ωδείο, στις σπουδές σύνθεσης με τον Αλκη Μπαλτά, στα μουσικοπαιδαγωγικά μαθήματα στην Ουγγαρία και στο Τμήμα Μουσικών σπουδών Θεσσαλονίκης με το συνθέτη Χρήστο Σαμαρά σήμερα! Πορεία μεγάλη, που ελπίζω να μην τελειώσει ποτέ.
Διαβάστε περισσότερα εδώ…
