Τα συλλαλητήρια πραγματοποιήθηκαν. Ο κόσμος συμμετείχε. Και παράλληλα σημειώθηκε και αποχή, που σε κάποιες περιπτώσεις προκάλεσε την τοπική κοινωνία, προκάλεσε ποικίλα σχόλια. Μια από αυτές και που μας αφορά άμεσα, καταγράφηκε στην Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας. Ο θεσμός της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας βροντοφώναξε απών, κλείνοντας το μάτι στην αχαρακτήριστη κυβερνητική «πολιτική μίξη». Καιροσκοπικά σκεπτόμενος φαίνεται προσπαθεί να κερδίσει χρόνο. Να δώσει τα διαπιστευτήρια που θα του εξασφαλίσουν ενδεχομένως είτε τη στήριξη στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, είτε την ένταξή του στο μελλοντικό ψηφοδέλτιο στις εθνικές εκλογές. Έτσι φαίνεται ότι επέλεξε να κινηθεί ο νυν περιφερειάρχης, ώστε να υποδεχθεί κορυφαίους υπουργούς στην περιοχή μας. Έτσι επέλεξε για να φανεί ελκυστικός μήπως και κερδίσει λίγη «σκόνη» δημοσιότητας και «οικονομικής ανάπτυξης». Απούσα, λοιπόν, η Περιφέρεια, απών και ο Δήμος Κοζάνης αν και η ιστορία της πόλης άλλα επιτάσσει. Απών μέσα στην χαλαρότητα και τη σαφή ημιμάθεια που τον διακρίνει σε θέματα αντίστοιχα.
Απόντες και οι λοιποί φορείς. Για παράδειγμα που ήταν οι σύλλογοι της πόλης; Μόνο για «μπρε-μπρε», λουκάνικα και κιχιά συγκεντρώνονται; Μόνο για χορούς και λίγες στιγμές θέασης ώστε να διεκδικήσουν πολιτικά αξιώματα; Πού ήταν όλοι εκείνοι που μιλάνε για ήθη-έθιμα και παραδόσεις; Πού ήταν οι προσφυγικοί σύλλογοι; Διεκδικούν την αναγνώριση της Γενοκτονίας και ήταν απόντες σε ένα σημαντικό γεγονός. Φαίνεται είναι καλύτερα να πουλάνε βιβλία και να ευλογούν τα γένια τους, να βγαίνουν φωτογραφίες, να δημιουργούν «κλίκες» και τόσα ακόμη «ευγενή» αθλήματα του «πολιτισμού τους». Όλοι απόντες και μάλιστα αδικαιολογήτως. Κι όλοι τους ανεύθυνοι, μερικοί μάλιστα θα ζητήσουν αύριο την ψήφο μας προτάσσοντας τις «παραγωγικές» δράσεις που ανέλαβαν στο παρελθόν.
Φρόντισαν οι φορείς της Κοζάνης ως διαχρονικά λιγόψυχοι να σταθμίσουν τις ισορροπίες για να μείνουν αλώβητοι, όπως οι πολυεπίπεδα ανεπαρκείς βουλευτές του νομού (όχι όλοι… αλλά όχι ποιοι;;;).
Ξεκάθαρα, οι σύλλογοι της πόλης είχαν υποχρέωση να συνεγείρουν τους πολίτες σε μια λαοσύναξη ειρηνικής διαμαρτυρίας απέναντι στην κατάφορη ιστορική αδικία που επιχειρεί η τυχάρπαστη κυβέρνηση. Μπροστάρηδες έπρεπε να είναι οι σύλλογοι, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για συσπείρωση του λαού απέναντι στην τραγικότητα της πολιτικής υποτέλειας.
Αντ’ αυτού η σιωπή τους επιβεβαίωσε ότι αποτελούν υποχείρια της τοπικής πολιτικής μετριότητας, την οποία υπηρετούσαν και συνεχίζουν, προσδοκώντας να αποτελέσουν μελλοντικά ορισμένες και ορισμένοι μέλη της.
Με απλά λόγια, προτάσσουν το ατομικό συμφέρον μπροστά από το εθνικό συμφέρον, ενώ την ίδια στιγμή προβαίνουν σε υποκριτικές και αναληθείς τοποθετήσεις.
Με τέτοια ποιότητα μελών τι καλό μπορεί να προσδοκά ένας τόπος; Όταν εξακολουθούν να επιλέγουν παρωχημένες, χρεοκοπημένες τακτικές πώς μπορεί ένας τόπος να διασωθεί;
“Ο μπέμπης”
