“Στην μαμά που μεγάλωσε 3 γιους, κανάκεψε 10 εγγόνια, φίλεψε 30 ανίψια, φιλοξένησε απο καρδιάς οικογένεια… αρμένικα, μαγείρεψε για φίλους αλλά και αγνώστους, περιέθαλψε ψυχές περιπλανώμενες και αγκάλιασε σαν μάνα άλλους τόσους, περήφανα, χωρίς να ζητήσει ούτε ένα καφέ για εκείνη. Σε αυτήν που έδινε περισσότερα από αυτά που είχε και το έκανε να φαίνεται ότι έχει όλο τον κόσμο, μέχρι τέλους.
Στην γυναίκα που στάθηκε βράχος στον άντρα της Γιώργο, ώστε να πολεμήσει όχι μόνο για τα ιδανικά του αλλά και της πατρίδας, να πολεμήσει για τη ζωή τους. Που τον διεκδίκησε βασιλικά, που μαζί ενώθηκαν και κατάφεραν το αδύνατο, να πιστεύουν όλοι ότι τίποτα δεν τους αγγίζει.
Στην αδερφή, μεγαλύτερη από πέντε αδελφάδες με όλο το βάρος που αυτό εμπεριέχει. Να ανοίγει τον δρόμο, να δίνει το παράδειγμα, να φροντίζει, να συγχωρεί, να αφήνει χώρο ελπίζοντας για το ανώτερο. Και πάλι, όπως και να ‘χει, να αγαπάει.
Στην πρώτη κόρη, συνετή & υπεύθυνη εκ πατρογονικού δικαιώματος, που φρόντισε τους γονείς έμπρακτα εν ζωή αλλά και μετά θάνατον. Με πείσμα μεταφέροντας ιστορίες, ήθη, αξίες, ιδανικά. Μεταλαμπαδεύοντας την κληρονομιά στις επόμενες γενιές.
Στην γιαγιά που φρόντιζε με την ψυχή της, που δεν προσπάθησε να κατευθύνει, που ένωνε, που άφησε χώρο για να «έρθουμε» όποτε θέλαμε και όπως θέλαμε. Που πάντα σκεφτόταν ξανά τα ειπωμένα, που με ένα «στάσου να σου πω…» έκανε την αυτοκριτική της, που δεν φοβόταν να ζητήσει συγγνώμη ακόμη και μετά τις «παραγραφές».
Στην γιαγιά μου, που έγινε αγαπημένη μου με τον χρόνο, και όχι τις χάρες. Με την ηρεμία της εμπιστοσύνης στην ελεύθερη βούληση, στην όποια επιλογή.
Στην Βασιλική Παπαδημητρίου του Δημητρίου (Μητσάρη), από την Βασιλική Παπαδημητρίου του Δημητρίου (Παπαδημητρίου), που όλοι μου λένε πόσο της μοιάζω -στα χούγια κυρίως- και φέτος αυτό με κάνει να δακρύζω από περηφάνια περισσότερο από ποτέ. Φέτος, για πρώτη φορά στην γιορτή της μητέρας, δεν θα σου πούμε ευχαριστώ που υπάρχεις, αλλά υπάρχεις περισσότερο από ποτέ”.
Βάλια Παπαδημητρίου-Λοΐζου
