Σώπα όπου να “ναι θα σημάνουν οι καμπάνες – Γράφει ο Δημήτρης Σιόλιος

Νομίζω πως πρέπει να πάψουμε πια να μιλάμε για κρίση. Η κρίση δηλώνει κάτι το παροδικό, μια προσωρινή ανωμαλία και επιστροφή σχετικά γρήγορα σε μια κατάσταση που καταλαβαίνουμε ως φυσιολογική. Τέτοια επιστροφή δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει, τουλάχιστον με τις πολιτικές που ευαγγελίζονται οι νέοι κυβερνώντες. Το επέκεινα του μνημονίου διαδραματίζεται στο φαντασιακό. Η πραγματική οικονομία βρίσκεται σε κατάσταση αιμορραγικής  καταπληξίας. Με άδεια κρατικά ταμεία και κεντρικές πολιτικές που προσανατολίζονται σε ακόμη μεγαλύτερο ρόλο του κράτους στην οικονομία και την κοινωνία δεν διαφαίνεται, πέρα από το νεοεισαχθέν  πολιτικό λεξιλόγιο, καμία δυναμική για ουσιαστική αλλαγή. Δεν είναι τόσο το χρέος ή το Μνημόνιο ή η Τρόικα που αποτελούν εμπόδιο, είναι η εμμονή να βλέπουν τα πράγματα μέσα από καλειδοσκόπιο της αριστερής ιδεοληψίας ερμηνεύοντας ακόμη τον κόσμο με όρους του 19^ου αιώνα περιμένοντας το πλήρωμα του χρόνου.

Στην Ευρώπη, όπως σχεδόν και σε ολόκληρο τον ανεπτυγμένο κόσμο, ο Σοσιαλισμός έχει χάσει το οικονομικό του πρόσημο κρατώντας μόνο το κοινωνικό. Η δυτική σοσιαλδημοκρατία, ακόμη και σε μικρότερο ίσως βαθμό ο ευρωκομουνισμός, εστιάζει λίγο πολύ στον κοινωνικό επιμερισμό του παραγόμενου από την ελεύθερη οικονομία πλούτου. Ο καυγάς δεν γίνεται για το εάν ο καπιταλισμός είναι καλλίτερος από τον σοσιαλισμό, αυτή η μάχη κερδήθηκε προ πολλού,  αλλά για το πώς θα γίνει κοινωνικά αποδοτικότερη η ελεύθερη αγορά. Η κοινή παραδοχή είναι πως μία μη ανταγωνιστική οικονομία είναι καταδικασμένη στην ύφεση και τη μιζέρια και ομοίως μία μη ανταγωνιστική, εξισωτική κοινωνία είναι καταδικασμένη σε πολιτισμική αφασία και μαρασμό.

Και για μας εδώ,  στη χώρα όπου ανθεί ο φαιδρός εθνολαϊκισμός και θάλλουν αστέρες υπουργοί το σοσιαλιστικό πλήρωμα δεν ήρθε ποτέ.  Όχι λόγω της εγγενούς αδυναμίας του, αλλά για τον απλοϊκό λόγο ότι «δεν εφαρμόστηκε σωστά». Το φάντασμα του υπαρκτού σοσιαλισμού ακόμη πλανάται και θα πλανάται πάνω από την ασθμαίνουσα χώρα γιατί, έτσι απλά, η μόνη συζήτηση που γίνεται είναι γύρω από πια σοσιαλιστική εκδοχή  είναι κατάλληλη να λύσει το πρόβλημα της χώρας. Από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά το ίδιο νόημα με άλλες λέξεις. Αυτήν τη στιγμή σχεδόν το σύνολο των κομμάτων στην Βουλή είτε έχει αμιγώς κρατικοσοσιαλιστικό λόγο είτε κεκαλυμμένο, όλα σχεδόν όμως ξιφουλκούν ενάντια στην ελεύθερη αγορά, κάνουν τα πάντα να την περιορίσουν ώστε να διατηρήσουν τον καθοριστικό ρόλο του κράτους στην κορπορατική οργάνωση της κοινωνίας ενώ ταυτόχρονα υπόσχονται παροχές με χρήματα που δεν υπάρχουν.

Ο επηρμένος συντηρητικός νεοσοσιαλισμός των κυβερνώντων παίζει με τις λέξεις  γιατί μάλλον αρνείται να παραδεχθεί το προφανές, ότι δηλαδή οι δυτικές κοινωνίες και οικονομίες δεν είναι φιλελεύθερες  επειδή είναι εύρωστες αλλά επειδή είναι φιλελεύθερες είναι εύρωστες. Το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος είναι απόρροια αυτής της ευμάρειας και όχι το αντίθετο.

Μικρή, ωστόσο, σημασία έχουν τα δεδομένα αλλά το τι πιστεύει ο κόσμος,  έχουμε δυστυχώς περάσει οριστικά από την εποχή του παραλογισμού της παραπληροφόρησης στην εποχή της μακάριας αποπληροφόρησης. Οι καμπάνες επιτέλους σήμαναν, πρώτη φορά Αριστερά! Οι φωνές των αγανακτισμένων σώπασαν. Όμως η υπερβατικότητα παραμένει, είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση. Με συλλαλητήρια και πορείες προσπαθούμε να νικήσουμε τον αόρατο εχθρό, να ξορκίσουμε το κακό που στοίχειωσε τη χώρα, ίσως -ποιος ξέρει;- από κεκτημένη ταχύτητα.

Η πραγματικότητα εντούτοις δεν άλλαξε. Οι δημόσιες δαπάνες στην Ελλάδα άγγιξαν το 59% του ΑΕΠ ( το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη) το 2013 σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, οι πολίτες οφείλουν 67 δις σε βεβαιωμένους φόρους, 180 δις σε ιδιωτικό χρέος, το έλλειμμα στα ασφαλιστικά ταμεία είναι δυσθεώρητο, η ανασφάλεια  και η υπερφορολόγηση ακυρώνουν κάθε αναπτυξιακή δυναμική, η χώρα δεν παράγει και οι άνεργοι μαζί με τους ανενεργούς εργασιακά πολίτες είναι σχεδόν διπλάσιοι από τους εργαζόμενους. Κανείς στην κυβέρνηση δεν μιλάει για αυτά. Στην προπαγάνδα των υποσχέσεων και στο εμπόριο της ελπίδας έχουν πέσει θύματα και η αλήθεια και ο ορθολογισμός.

Μόνη ελπίδα ανάταξης της μισοπεθαμένης οικονομίας δεν είναι οι λεκτικές ακροβασίες και ο βαυκαλισμός του λαού, είναι η άμεση φιλελευθεροποίησή της. Η σχέση όμως που έχουν οι κυβερνώντες όντες θιασώτες του κεντρικού σχεδιασμού με τη φιλελεύθερη  οικονομία της αγοράς, το ολιγαρκές κράτος, τη χαμηλή φορολόγηση, την ατομική ευθύνη, την καινοτομία και την κοινωνική  πρόοδο, είναι η ίδια που είχε ο Μάο με την υψηλή ραπτική. Δυστυχώς.

Ο Δημήτρης Σιόλιος είναι εκπαιδευτικός, μέλος της Κ.Ε. της Δράσης.

www.siolios.net