Το χρέος προς την πατρίδα, κι άλλα ηχηρά παρόμοια.. Κωνσταντίνος Καβάφης, 1868-1933, Ποιητής
Στη νεότερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας το στοιχείο, που μεγαλούργησε και κυριάρχησε κατά γενική ομολογία, είναι το σκοπούμενον πολιτικό ψεύδος,
πάνω στο οποίο δομήθηκε η χρεοκοπημένη μεταπολιτευτική δημοκρατία.
Ένα ψεύδος, που κυριάρχησε σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου, διοίκηση, δικαιοσύνη, οικονομία.
Σε ό,τι αφορά τη διοίκηση εφευρέθηκαν ψεύδη, που χαρακτήρισαν το πιο αυταρχικό κλειστό πρωθυπουργικό σύστημα εξουσίας, σε ευνομούμενη δημοκρατία.
Και βέβαια το επίθετο “ευνομούμενη” ήταν το άλλοθι μιας κομματοκρατίας, που κάθε τέσσερα χρόνια επιβεβαιώνονταν από τις κομματικοκρατικές εκλογές, που για την περίπτωση της Ελλάδας ήταν απλά η κολυμπήθρα του Σιλωάμ μέσα στην οποία εξαγνίζονταν τα λάθη, οι παραλήψεις αλλά και οι παράφρονες επιλογές ενός κλειστού οικογενειοκρατικού μηχανισμού εξουσίας, που απλά παρέδιδε τη σκυτάλη από τον πατέρα στο γιό και από τον γιό στον εγγονό.
Το αυτεξούσιο αυτής της πρακτικής ήταν τόσο δυναμικό, ώστε ανέδειξε στον πρωθυπουργικό θώκο τον υιό Παπανδρέου ή Γ.Α.Π. ,τον οποίον, αφού καθαγίασε στην κομματική κολυμπήθρα με ένα εκατομμύριο ψηφίσασες ταυτότητες, τον εξέλεξε πρωθυπουργό της χρεοκοπημένης ήδη χώρας.
Ο Ελληνικός λαός βομβαρδισμένος, από σκοπούμενα πολιτικά ψεύδη του τύπου
“η Ελλάδα είναι η Δανία του νότου” ή το “λεφτά υπάρχουν “, αφυπνίσθηκε ξαφνικά από τις σειρήνες της μεγαλύτερης και αδιέξοδης οικονομικής χρεοκοπίας, που συγκλόνισε και κατατρόμαξε τους παγκόσμιους οικονομικούς μηχανισμούς και οίκους.
Και βέβαια δεν θα μπορούσε να υπάρξει διαφορετική εξέλιξη, αφού, μετά την κατάρρευση της ακμάζουσας οικονομικά δικτατορίας, η χώρα τροχοδρόμησε σ’ έναν άνευ προηγουμένου οικονομικό ακτιβισμό δημόσιου χρέους και δανεισμού.
Τα στατιστικά στοιχεία είναι αποκαλυπτικά και επιβεβαιώνουν τον παραπάνω ισχυρισμό και θα πρέπει να τα επικαλούμαστε προκειμένου να έχουμε ως λαός και ως έθνος τη γνώση της αλήθειας, για το τί συντελέσθηκε στην “εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή” της μεταπολίτευσης.
Οι συνταγματάρχες το ΄74 παραδίδουν στον εθνάρχη Καραμανλή 330 εκατομμύρια, ένα επενδυμένο μικρό και αυτοεξόφλητο χρέος. Ο εθνάρχης το μεγιστοποιεί μέχρι το 1981 25 φορές περισσότερο ,ανεβάζοντάς το στο 28,6%
Ο σοσιαλιστής Ανδρέας, μέσα σε πέντε χρόνια διπλασιάζει το δημόσιο χρέος στο 54,7%, για να φθάσει στο τέλος του 1993 στο εφιαλτικό 111,6% του Α.Ε.Π.
Ένα χρέος, που ακόμα και μετά την είσοδο της χώρας στο μηχανισμό επιτήρησης και την ψήφιση των τριών μνημονίων, αντί να μειώνεται αυξάνεται σταθερά και προοδευτικά φθάνοντας στο τέλος του 2013 στο μυθικό ποσό των 321 Δις Ευρώ.
Σήμερα πλησιάζοντας στο λυκαυγές του 2014 το ελληνικό εσωτερικό και εξωτερικό χρέος εκτιμάται σε 730 δις, ένα ποσό που τοποθετεί την Ελλάδα στη θέση της πιο χρεοκοπημένης χώρας στον κόσμο, μιας θλιβερής πραγματικά εικόνας, που ο πρωθυπουργός της χώρας την περιγράφει με τα πιο αισιόδοξα λόγια όπως: “τα μνημόνια τελείωσαν, έχουμε ανάπτυξη και πρωτογενές πλεόνασμα και ότι η Ελλάδα θα δανείζεται ελεύθερα από τις διεθνείς χρηματαγορές”.
Οι οικονομικές εκτιμήσεις των κυβερνόντων δεν είναι σήμερα παρά σκοπούμενα πολιτικά ψεύδη μιας ωραιοποιημένης θλιβερής οικονομικής πραγματικότητας.
Και το ερώτημα είναι, πού αποβλέπουν και πού αποσκοπούν οι παραχαραγμένες αλήθειες μιας κυβέρνησης, που χρησιμοποιεί τα κατ’ ανάγκην ψεύδη;
Μήπως προσπαθεί να παρατείνει έστω και για λίγο την επερχόμενη κατάρρευσή της;
Ο ελληνικός λαός, κουρασμένος και αηδιασμένος από τα κατά συρροήν πολιτικά ψεύδη, έχει γίνει δεόντως επιφυλακτικός και δύσπιστος με αποτέλεσμα αυτά τα ψεύδη να γίνονται πολιτικά μπούμερανγκ σε βάρος όσων τα εξαγγέλλουν.
Φαίνεται, πως ακόμα και το ψεύδος, αυτό το υπερόπλο της πολιτικής έχει χάσει την αποτελεσματικότητά του, γιατί υπερχρησιμοποιούμενο έχασε ακόμα και την υποκριτική λάμψη του.
Ο λαϊκός μύθος του ψευδόμενου τσοπάνη αντιπροσωπεύει το μεγάλο τραγέλαφο, στον οποίον περιέπεσε η διαρκώς ψευδόμενη κυβερνητική πλειοψηφία .
Το κυβερνητικό μεταπολιτευτικό σκάφος δεν ευτύχησε ακόμη να βρει τον τολμηρό πηδαλιούχο, που θα το οδηγήσει με ασφάλεια στο μοναδικό ασφαλές λιμάνι, που δεν είναι άλλο από αυτό, που ομολόγησε αλλά δεν έπραξε ο Αντρέας Παπανδρέου:
Ή θα μειώσουμε το δημόσιο χρέος της χώρας ή αυτό θα μας φάει!…
