Ο Φιλοπρόοδος Σύλλογος Κοζάνης ξεκινά τις προβολές της καινούριας χρονιάς, τη Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2024 στην επάνω αίθουσα του κινηματοθέατρου «Ολύμπιον», στις 9:30 το βράδυ με το αριστούργημα του Στάνλεϊ Κιούμπρικ «Η Λάμψη» The Shining (1980).
Είναι μία από τις πιο διάσημες ταινίες τρόμου γεμάτη εικόνες και ατάκες που έχουνε μείνει κλασικές, αλλά και μία από τις πιο αμφιλεγόμενες του Κιούμπρικ.
Όπως και να είναι αξίζει κανείς να τη δει όχι μόνο «για την ανατριχίλα» και τον γνήσιο, ατόφιο φόβο που προκαλεί αλλά και για τον Τζακ Νίκολσον να δίνει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας από βλέμματα, γκριμάτσες, εκφράσεις και τόνους στη φωνή που έχουν γίνει προσωπικά του trademarks. Δίπλα του, στο ρόλο της γυναίκας του, η Σέλεϊ Ντιβάλ και ο Ντάνι Λόιντ στο ρόλο του μικρού του γιού.
Στην υπόθεση, ο Τζακ (Νίκολσον) αναλαμβάνει τη φύλαξη ενός ξενοδοχείου όταν το μέρος κλείνει λόγω της χειμερινής σεζόν. Όταν όμως το χιόνι απομονώνει την περιοχή, ο χώρος αρχίζει να επηρεάζει άσχημα τη συμπεριφορά του Τζακ ενώ ο μικρός του γιός ανακαλύπτει τους «αφανείς κατοίκους» του ξενοδοχείου, και ο εφιάλτης αρχίζει.
Η Λάμψη βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Στήβεν Κινγκ αν και έχουν γίνει μερικές σημαντικές αλλαγές στην ιστορία. Η αρχική υποδοχή που είχε γίνει στο φιλμ, όπως κλασικά συνέβαινε με τις ταινίες του Κιούμπρικ, είχε ανάμικτες αντιδράσεις, αλλά αργότερα οι κριτικοί το δικαίωσαν σε σημείο να συγκαταλέγεται στις λίστες με τα σημαντικότερα φιλμ τρόμου στον κινηματογράφο. Ο Μάρτιν Σκορτσέζε μάλιστα, το έχει κατατάξει στην 11η θέση στα πιο τρομαχτικά φιλμ όλων των εποχών…
Το κοινό, ωστόσο, έσπευσε στους κινηματογράφους και σήμερα η «Λάμψη» έχει αποκτήσει διαστάσεις μύθου, με τους οπαδούς της να έχουν κάνει δεκάδες ερμηνείες για την υπόθεση και τη σημασία της.
Εναέριες λήψεις, φωτογραφία με έντονα χρώματα, συγκεκριμένες γωνίες λήψεων, καθρέφτες, διάδρομοι και λαβύρινθοι.
Όλα τα απαραίτητα συστατικά για να χτιστεί μια εφιαλτική ατμόσφαιρα και να δημιουργηθεί στον θεατή το αίσθημα της κλειστοφοβίας. Τα μεγαλειώδη σκηνικά του Ρόι Γουόκερ και η ψυχρή φωτογραφία του Τζον Άλκοτ κάνουν θαύματα, ενώ η μουσική, από τα ηλεκτρονικά τινάγματα της Γουέντι Κάρλος μέχρι τα κλασικά favorites του σκηνοθέτη από τον Πεντερέσκι και τον Λιγκέτι, προσδίδουν απόκοσμη συνοδεία σε αυτό που κάποιοι, σε μια τρίτη ανάγνωση, θεωρούν μια κολοσσιαία αλληγορία για τη σφαγή των Ινδιάνων ‒ καθώς το ξενοδοχείο, όπως δηλώνεται στην αρχή της ταινίας, είναι χτισμένο πάνω σε νεκροταφείο αυτόχθονων Αμερικανών.
