Του Δημήτρη Απ. Πορφύρη
Σάββατο,27 Δεκεμβρίου 2014, Κέντρο «Χαγιάτι»
Σεβαστοί μου καθηγητές, αγαπητοί μου συμμαθητές
πέρασαν 40 ολόκληρα χρόνια από την ημέρα εκείνη που πρωτοσμίξαμε, με λαχτάρα και αγωνία στο νέο μας τότε σχολείο, το Γυμνάσιο – ήταν Σεπτέμβρης του ’74.
Πέρασαν 34 και χρόνια από τότε που χωρίσαμε, που ανοίξαμε τα φτερά μας και πετάξαμε σε όλα τα σημεία του ορίζοντα – ήταν Ιούνης του 1980 όταν τελειώσαμε το Λύκειο.
Και δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πως πέρασαν τόσα χρόνια. Σαν να ήταν χτες.
Θυμάμαι ξεκάθαρα την πρώτη μέρα στο ιστορικό πλέον Γυμνάσιο Αρρένων Πτολεμαΐδας. Την αγωνία που είχαμε να χτυπήσει το κουδούνι την πρώτη μέρα του Αγιασμού, την περηφάνεια ότι μεγαλώσαμε και είμαστε και εμείς γυμνασιόπαιδες. Θυμόμαστε όλοι το κτιριακό συγκρότημα. Από τη μια πλευρά το παλιό ιστορικό Γυμνάσιο (που είναι κρίμα που κατεδαφίστηκε το κτίριο) κι από την άλλη πλευρά της μεγάλης αυλής το καινούριο. Πρώτος Γυμνασιάρχης ο κ. Θεολόγος Γεωργιάδης. Στην συνέχεια τα ηνία στην Διεύθυνση τα παίρνει ο κ. Παπαστάμος.
Δεν ξεχνάμε την αγωνία που είχαμε να μας αποδεχτούν οι μεγαλύτεροι μαθητές, να γνωρίσουμε τους καθηγητές μας, να προσαρμοστούμε στο νέο σχολικό περιβάλλον, να δημιουργήσουμε παρέες.
Χρόνια ξένοιαστα, χρόνια χαρούμενα, χρόνια φορτωμένα μνήμες και συγκινήσεις.
Πως μπορεί να ξεχάσει κανείς να κάνουμε μάθημα στο παλιό κτίριο, τα πατώματα να τρίζουν, τα θρανία παμπάλαια να κουνιούνται, τη σόμπα να πετάει σπίθες και να τη γεμίζουνε ξύλα οι επιμελητές και νάμαστε σηκωμένοι για εξέταση στα Μαθηματικά, 4 μαθητές πάνω σε μια έδρα που έτρεμε κι αυτή, από τον μακαρίτη τον κ Πιπερίδη.
Ποιός μπορεί να ξεχάσει το υπέροχο μάθημα καθώς αγόρευε επί ώρα και κρεμόμασταν από τα χείλη της γεμίζοντας το μυαλό και την ψυχή μας, γνώσεις, ιδέες, συναισθήματα, αξίες, ιδανικά η φιλόλογός μας, η κ. Αντωνία Αντωνοπούλου.
Πως μπορούμε να ξεχάσουμε τη χαρά της πρώτης εκδρομής, τη χαρά της πρώτης ολοήμερης εκδρομής, τη χαρά για κάποια ώρα που χάναμε και δεν κάναμε μάθημα.
Η αγωνία των πρώτων εξετάσεων. Φεβρουάριος του 1975. Η σειρά μας πρώτη και οι επόμενες δύο σειρές αποφοίτων πέρασε από τον οδοστρωτήρα των περισσότερων εξετάσεων που πέρασαν ποτέ Έλληνες μαθητές. Εισαγωγικές στο Γυμνάσιο, εξετάσεις γραπτές και τον Φεβρουάριο και τον Ιούνιο, εξετάσεις απολυτήριες της Γ’ Γυμνασίου, εισαγωγικές στο Λύκειο, εξετάσεις στο Λύκειο και βέβαια το αποκορύφωμα : δύο Πανελλήνιες εξετάσεις στη Β’ και στη Γ’ Λυκείου.
Αναμνήσεις και θύμησες πολλές, έντονες που συνδέονται με τα πρώτα ξεσπάσματα της εφηβείας, με τα πρώτα χτυποκάρδια, τα πρώτα κρυφά ραβασάκια σε χαρτάκια ή πάνω στο θρανίο για να τα βρούνε τα κορίτσια του Γυμνασίου Θηλέων που θα έρχονταν το απόγευμα για μάθημα, τα πρώτα ραντεβουδάκια, οι πρώτοι έρωτες.
Είχαμε και μια μεγάλη ατυχία. Όλα μας τα χρόνια και τα έξι να είμαστε χωριστά από τα κορίτσια. Γυμνάσιο και Λύκειο Αρρένων εμείς, Γυμνάσιο και Λύκειο Θηλέων αυτά.
Αναμνήσεις ευχάριστες αλλά και δυσάρεστες, ενθουσιασμοί, χαρές, αγωνίες, άγχος. Και βέβαια φιλίες. Φιλίες που έσβησαν με την πάροδο του χρόνου αλλά και φιλίες που αντέξανε χρόνια, φιλίες που αντέχουν ακόμη και σήμερα.
Παίρνουμε το Απολυτήριο του Γυμνασίου, κάποιοι στην πορεία εγκατέλειψαν, περνάμε από τις εισαγωγικές εξετάσεις για το Λύκειο το 1977 και να βρισκόμαστε στο Λύκειο Αρρένων Πτολεμαΐδας.
Ξαφνικά μας ανακοινώνουν την απόφαση το Λύκειο Αρρένων – τα αγόρια ως πιο …γενναία – μετακομίζει για πρώτη φορά από την ίδρυση του Γυμνασίου Πτολεμαΐδας από το ιστορικό συγκρότημα, αφήνουμε εκεί το Λύκειο Θηλέων, κι εμείς «εξοριζόμαστε» στη Γκιώλα.
Ποιός από εμάς δεν θυμάται πρωί πρωί στο καταχείμωνο, με βροχές, με βοριάδες, με χιόνια, με -10 βαθμούς να περπατάμε 20’ και 30’ λεπτά για να φτάσουμε στο σχολείο.
Συστέγαση με το Τεχνικό Λύκειο. Δύσκολες και ιδιόμορφες οι συνθήκες. Ένα τεράστιο συγκρότημα από τη μια παλιό, με αίθουσες κατασκευασμένες ακόμη και με κόντρα πλακέ και νοβοπάν κι από την άλλη καινούριο. Στην αρχή μας φάνηκε ψυχρό, ογκώδες, απρόσωπο. Σιγά-σιγά το συνηθίσαμε, δεθήκαμε μαζί του. Το χρωματίσαμε με τις φωνές, τα γέλια, την ολοζώντανη παρουσία μας, τις πλάκες που μερικές από αυτές άφησαν εποχή.
Πώς να ξεχάσουμε όμως και την πυρκαγιά, ευτυχώς περιορίστηκε, στις παλιές αίθουσες με τα νοβοπάν τις Απόκριες και την όλη αγωνία, τις προσπάθειες και την εν γένει παρουσία του Λυκειάρχη μας κ. Λεωνίδα Αντωνιάδη.
Αξέχαστη εμπειρία η πρώτη μας εκδρομή με διανυκτέρευση στην Χαλκιδική την άνοιξη του ’79, διαμονή στο «Gerakina Beach».
Αμέσως μετά οι πρώτες Πανελλήνιες εξετάσεις στη Β’ Λυκείου. Αγωνία στο ζενίθ, μόχθος, ξενύχτια, προσπάθεια για άλλους λιγότερη, για άλλους περισσότερη.
Και μετά νάμαστε στη Γ΄ Λυκείου. Γίναμε επί τέλους οι μεγάλοι του σχολείου. Αναγκάζομαι να γίνω πολύ συνοπτικός, συγχωρέστε με, και είτε παραλείπω είτε ξεχνώ γεγονότα για να μην καταχρώμαι τον χρόνο σας.
Η εξαήμερη εκδρομή στην Κέρκυρα, όνειρο και λαχτάρα χρόνων, μας γέμισε με μεγάλες και πολλές χαρές, ξεφαντώματα, συγκινήσεις στο «Robinson Club Hotel».
Και μετά η μάχη για τους περισσότερους των δεύτερων Πανελληνίων εξετάσεων. Άλλα καρδιοχτύπια, ξενύχτια, άγχος, μόχθος, προσπάθεια. Και μετά τα αποτελέσματα… Επιτυχίες, αποτυχίες, απολογισμοί…
Έκλεισε έτσι ένας κύκλος, ο κύκλος ο καθοριστικός της εξαετούς γυμνασιακής και λυκειακής μας ζωής.
Αγαπημένοι συμμαθητές μου, σας κοιτώ κατάματα και σας εξομολογούμαι ότι πάντα ένιωθα και νιώθω περήφανος για τη σειρά μας, τη σειρά του ’80.
Για μένα πάντα η έννοια του συμμαθητή ήταν μια έννοια με ιδιαίτερο φορτίο και συναισθηματικό βάρος. Το ίδιο πιστεύω ότι ισχύει για πολλούς από εσάς. Και νιώθω περήφανος γιατί η σειρά μας ήταν ολοζώντανη, είχε παρουσία που άφησε ίχνη. Είχαμε συμμαθητές με πολλή ενεργητικότητα, με ανησυχίες, αρκετούς με αριστεία στα γράμματα και πολλούς με ιδιαίτερη επιμέλεια, με πολύ θετικούς χαρακτήρες. Είχαμε και συμμαθητές πολύ ζωηρούς, πολύ ανήσυχα πνεύματα, με άλλες δεξιότητες, ικανότητες και προσόντα που δίναν ένα έντονο χρώμα με τις πλάκες και τις δράσεις τους, κάνανε κι αυτοί πιο ηχηρή την παρουσία μας, πιο ορατά τ’ αχνάρια της γενιάς μας στο σχολείο και στην κοινωνία της Πτολεμαΐδας και πιστεύω έχουν μείνει βαθιά χαραγμένα όλα αυτά μέσα σας, μας. Για αυτό είμαι και συγκινημένος και περήφανος γιατί δεν περάσαμε απαρατήρητοι από τη ζωή της πόλης… Να λυπάσαι όσους περνάνε άχρωμοι και άοσμοι, απαρατήρητοι… Εμείς δώσαμε και χρώμα και τόνο και παρουσία και διακρίσεις στην πόλη μας, την Πτολεμαΐδα, στην επαρχία μας, την Εορδαία.
Οφείλουμε όμως απ’ όπου και να είμαστε, σε όποιο σημείο του ορίζοντα – δίνοντας το παρόν και τη συμβολή μας στην περιοχή που ζει ο καθένας μας – όχι απλά να θυμόμαστε, αλλά αυτήν την ουσιαστική και ζεστή επαφή που κατακτήσαμε να την διατηρήσουμε και να την επαυξήσουμε και μεταξύ μας και με τον ομφάλιο λώρο, την πόλη των σχολικών μας χρόνων, την Πτολεμαΐδα. Μας έχει και την έχουμε ανάγκη.
Θα ήθελα να τονίσω ιδιαίτερα και με συγκίνηση την παρουσία των καθηγητών μας. Αγαπητοί μας καθηγητές σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα για τη συμβολή σας την ουσιαστική, τον αγώνα σας να μας μεταδώσετε γνώσεις, εμπειρίες, αξίες, εφόδια. Μας συγκινεί η παρουσία σας σήμερα εδώ. Είναι μαζί μας και τους ευχαριστούμε για την παρουσία τους όλους μαζί και έναν έναν ξεχωριστά τους :
κ. Αναστασίου Χαράλαμπο, φιλόλογο
κ. Βασδραβέλλη Αθανάσιο, μαθηματικό
κ. Μυτιληναίο Γεώργιο, γαλλικών
κ. Πουγαρίδη Γρηγόριο, μαθηματικό
κ. Σακελλάρη Τρύφωνα, φιλόλογο
κ. Φασούλα Χρήστο, μαθηματικό
Θα τους παρακαλούσα σε λίγη ώρα να μας πούν δυο λόγια, εφόσον το επιθυμούν.
Με συγκίνηση σας μεταφέρω τους ιδιαίτερους χαιρετισμούς στην σημερινή μας συνάντηση που εκδηλώθηκαν μέσα από τηλεφωνήματα και μηνύματα των:
κ. Αντωνίας Αντωνοπούλου, φιλολόγου
κ. Φραγκουλίδη Ιωάννη, φυσικού
κ. Σιδηρόπουλου Υπάτιου, φυσιογνώστη
κ. Παπανώτη Παύλου, φιλολόγου
κ.Ταμπακάκου Ευάγγελου,φιλόλογου
Θάθελα και θα θέλαμε εκ μέρους και της οργανωτικής επιτροπής να καλωσορίσουμε όλους εσάς, αγαπημένοι συμμαθητές μας, αλλά και έναν έναν εντελώς ξεχωριστά για την άμεσότατη ανταπόκρισή σας στο κάλεσμα και τη συμμετοχή σας στη συνάντησή μας. Έχουμε συμμαθητές που ήρθαν από την Κρήτη, την Αθήνα, την Κέρκυρα, την Θεσσαλονίκη, την Ξάνθη,τον Βόλο,κ.ά.
Είναι αρκετοί που δεν μπόρεσαν να είναι σήμερα μαζί μας αλλά μας εξέφρασαν και μεταφέρουμε τους θερμούς χαιρετισμούς και τις ευχές τους όπως:
ο Λεμονίδης ο Βασίλης από τη Γερμανία
ο Κουδούνας ο Χάρης από την Ιταλία
ο Κράτσας ο Γιάννης από την Αθήνα
ο Σπυρόπουλος ο Κώστας από την Αθήνα
ο Πετρόπουλος ο Κώστας από την Καλαμάτα
Πάνω απ’ όλα όμως οφείλω να τονίσω και να σταθώ στην απουσία επτά εκλεκτών συμμαθητών μας που μας άφησαν ξαφνικά για το μεγάλο ταξίδι. Είναι :
ο Αντωνιάδης ο Αλέξανδρος,
ο Κυφωνίδης ο Νικόλαος,
ο Μάγγος ο Παύλος,
ο Νίκου ο Τριαντάφυλλος,
ο Μουλάκης ο Βασίλειος,
ο Πατιός ο Θανάσης,
ο Τσαναξίδης
Στη μνήμη τους θα σας παρακαλούσα να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή.
Οφείλω τέλος να επισημάνω ότι μια ομάδα συμμαθητών μας κινητοποιήθηκε, έτρεξε, προσπάθησε, οργάνωσε, βοήθησε για να είναι πλέον γεγονός η σημερινή μας τρίτη συνάντηση.
Ψυχή και αρχιτέκτονας της συνάντησής μας , όπως και τις άλλες φορές, αυτός που είναι το κινητό μας αρχείο και πήρε τηλέφωνα, έστειλε emails, πάσχισε με πολλούς τρόπους είναι ο Νίκος ο Μουρούζης και οι
Αναστάσιος Σιδηρόπουλος
Μιχάλης Χατζηγιαννίδης
Δημήτριος Τύπου
Χρυσόστομος Κοσμίδης
Γεώργιος Μωϋσιάδης
Μιλτιάδης Κύρου
Γεώργιος Παγκαλίδης και ο υποφαινόμενος.
Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τους δύο επαγγελματίες φωτογράφους συμμαθητές μας τον Ζηλελίδη και τον Βαλμά.
Σας ευχαριστώ από την καρδιά μου για την τιμή που μου κάνατε και εύχομαι να είμαστε όλοι καλά και παρόντες στην επόμενη Συνάντησή μας.
