Εδώ και καιρό πολλά γραμμένα χαρτάκια με σκέψεις μου συγκεντρώθηκαν μέσα στο συρτάρι και ήρθε η ώρα να βγουν στην επιφάνεια. Έχουν να κάνουν με την πρωτόγνωρη κατάσταση την οποία ζούμε αλλά και γενικότερα με καταστάσεις που λαμβάνουν χώρα στα νοσοκομεία, ιδιαίτερα με τη νόσο της Covid-19. Η πανδημία του νέου τύπου κορωνοϊού που εμφανίστηκε περίπου στα τέλη του 2019 στην Κίνα, έχει επηρεάσει τις ζωές όλων των ανθρώπων φέρνοντας τα πάνω κάτω κυριολεκτικά και τα απόνερα από αυτό το τσουνάμι δεν έχουν κατακαθίσει ακόμα. Ο ιός χτύπησε την “πόρτα” σε πολλούς από εμάς, σε άλλους όχι και σε κάποιους ενδέχεται να τη χτυπήσει. Γενικότερα τώρα, η εστίαση είναι μήνες κλειστή με τους επαγγελματίες να βρίσκονται σε απόγνωση, η λιανική υπολειτουργεί και τα σχολεία πότε ανοίγουν και πότε κλείνουν. Οι αθλητικές δραστηριότητες είναι σε υπολειτουργία και τα γυμναστήρια κλειστά, παρά τις εκκλήσεις των ιδιοκτητών τους αλλά και των ειδικών να ανοίξουν, διότι τα καλά της άσκησης στην σωματική και ψυχική μας υγεία είναι πολυποίκιλα και ουσιαστικά. Και μέσα σε αυτήν την κατάσταση που τίποτα δεν είναι πλέον δεδομένο (πότε ήταν άλλωστε;), μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση που ο θάνατος δείχνει να “σουλατσάρει” με ευκολία και να εμποδίζει ακόμη και τον τελευταίο αποχαιρετισμό των οικείων μας… εμάς η προτεραιότητα μας είναι το πως θα περάσουμε το Πάσχα στο χωριό (sic). Εδώ η χώρα είναι στην εντατική με πολυοργανική ανεπάρκεια, εδώ ο κόσμος χάνεται και τ… την συνέχεια την ξέρετε. Φυσικά, δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε και η τελευταία φορά που κάποιοι ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν, πέραν του αληθινού. Οι άλλοι τι φταίνε όμως; Μου λέτε; Ο Σιμωνίδης ο Κείος με συμπληρώνει εδώ. Σε αυτόν τον αγώνα διαρκείας που ξεκίνησε πριν ένα χρόνο, κάποιοι άνθρωποι συνεχίζουν να ιδρώνουν τη “φανέλα” τους στα νοσοκομεία και συγκεκριμένα σ’ αυτό της Πτολεμαΐδας. Το ελάχιστο που θα κάνω είναι να τους απονείμω τα εύσημα και νομίζω πολλοί θα ταυτιστούν με τα γραφόμενα μου. Κατά κάποιο τρόπο απευθύνω ένα ευχαριστήριο κείμενο σε όλες αυτές και όλους αυτούς που “πολεμούν” όχι μόνο το τελευταίο διάστημα αλλά διαχρονικά στους χώρους υγείας.
Ποιοι “πολεμούν” τον αόρατο αλλά και τον ορατό εχθρό τώρα αλλά και πάντοτε; Στην πρώτη γραμμή της μάχης οι νοσηλεύτριες και οι νοσηλευτές που βρίσκονται στα Τ.Ε.Π. δηλαδή τα τμήματα των επειγόντων περιστατικών ενός νοσοκομείου. Τι είναι επείγον περιστατικό; Ένα καρδιακό επεισόδιο, ένα εγκεφαλικό, μια δηλητηρίαση, ένα τροχαίο με τραυματίες κ.ά. Δεν είναι επείγον περιστατικό η παρανυχίδα μας, που τρέχει λιγάκι αίμα, ούτε ο λαιμός μας, που τσούζει και μας οδηγεί στις τρεις τα ξημερώματα εκεί, ούτε το πόδι μας ή το χέρι μας, που μας πονάει δέκα μέρες και πάμε ότι ώρα μας “καπνίσει”, ούτε το στομαχάκι μας που πονάει γιατί φάγαμε σαν να μην υπάρχει αύριο.** Αυτά αντιμετωπίζονται, όσα χρήζουν ιατρικής αντιμετώπισης, από τα τακτικά ιατρεία άλλη μέρα και ώρα. Τι να πρωτοπώ, τώρα, για τις καθαρίστριες και τους καθαριστές των νοσοκομείων και ειδικά του Μποδοσάκειου; Μια μεγάλη υπόκλιση ως ένδειξη ευχαριστίας, για αυτές και για αυτούς, που με νύχια και με δόντια κρατούν καθαρούς τους πολλούς και μεγάλους χώρους του ιδρύματος. Αγώνας δύσκολος και για τους τραυματιοφορείς και τους βοηθούς του Ακτινολογικού τμήματος, που και αυτοί έρχονται “σώμα με σώμα” αντιμέτωποι με τον κορωνο-αντίπαλο. Δίπλα σε όλους αυτούς οι τραπεζοκόμοι και οι τραπεζοκόμες, που κάνουν χιλιόμετρα για να σιτίσουν έγκαιρα τους ασθενείς με τα ωραία φαγητά των Μαγείρων. Πολλά μπράβο στην Τεχνική Υπηρεσία που “στηρίζει” το οικοδόμημα και με έξυπνους τρόπους βοηθά στη γρηγορότερη εξυπηρέτηση των τμημάτων και κατ’ επέκταση των ασθενών. Τα τμήματα της Αιμοδοσίας και του Μικροβιολογικού δουλεύουν και αυτά στα… κόκκινα ειδικά αυτή την εποχή. Στολίδι και η Παιδιατρική κλινική, που δέχεται κι αυτή μεγάλη πίεση. Θα “ανέβω” τώρα τα σκαλοπάτια και θα πάω στις κλινικές Covid, της Παθολογικής, της Καρδιολογικής, της Χειρουργικής που σηκώνει το βάρος πέραν των δικών της περιστατικών και αυτά της Ορθοπεδικής και της Μ.Ε.Θ. Δίπλα σε αυτές η Μ.Τ.Ν και η Ογκολογική κλινική. Φυσικοθεραπευτές, Κοινωνικοί Λειτουργοί, Ψυχολόγος σιδηρούν έλασμα στην αλυσίδα της προσπάθειας. Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν την αυταπάρνηση και την πέραν των φυσιολογικών ορίων προσπάθεια των τμημάτων αυτών να περιθάλψουν τους δικούς μας ανθρώπους. Βαθιά υπόκλιση ευχαριστίας και εδώ, προς όλες και όλους τους νοσηλευτές και ιατρούς των παραπάνω κλινικών και της Μ.Ε.Θ. Δεξί τους χέρι οι βοηθοί θαλάμων που συνεργάζονται άψογα με τους πάντες και βοηθούν με όλη την σημασία της λέξεως. Κρίκος σε όλη αυτήν την αλυσίδα των εργαζομένων και τα κορίτσια του κυλικείου που πέραν του ωραίου καφέ που φτιάχνουν, χαρίζουν τα χαμόγελα και τη θετική τους ενέργεια.
Στο ισόγειο, τώρα, του Μποδοσάκειου έχει στηθεί ένα πρότυπο Εμβολιαστικό Κέντρο κατά της Covid-19 με την καθοδήγηση των εξαιρετικών γιατρών του νοσοκομείου που “τρέχουν” και αυτοί σε όλους τους ορόφους του ιδρύματος εκτός του εμβολιαστικού κέντρου. Όλοι αυτοί και όλα αυτά βρίσκονται κάτω από την αλεξικέραυνη ομπρέλα της Διοίκησης και των υπηρεσιών της.
Άφησα τελευταία την υπηρεσία της Φύλαξης που βρίσκεται στην είσοδο/πύλη του ιδρύματος. Εκεί που αρχίζει όλη αυτή η επίπονη προσπάθεια, στην οποία αναφέρθηκα. Είναι αυτή που δέχεται τα πρώτα εξωτερικά “πυρά” και λειτουργεί ως κυματοθραύστης των πάσης φύσεως συμπεριφορών εκ μέρους του προσερχόμενου κοινού. Οι υπάλληλοι της Φύλαξης προσπαθούν να μας εξυπηρετήσουν, να μας κατευθύνουν και είναι εκεί επιπροσθέτως για να φυλάξουν το χώρο και να διατηρήσουν την τάξη. Κλείνοντας θέλω να πω πως είναι πολύ κουρασμένοι όλοι οι προαναφερθέντες εργαζόμενοι για να τους κουνάμε και το δάχτυλο κατά την επίσκεψη μας στο χώρο νομίζοντας πως δεν μας εξυπηρετούν. Μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσουν φράσεις του τύπου “εγώ σε πληρώνω”, “ξέρεις ποιος είμαι εγώ;”, “θα φωνάξω τα κανάλια”, “δεν ξέρεις να κάνεις την δουλειά σου”. Γινόμαστε αυτόκλητοι κριτές, όντας άσχετοι. Κριτές και υποκριτές. Το δίδυμο των λέξεων που με την απώλεια του μέτρου για παρέα, οργιάζει στην καθημερινότητα μας. Σπλαχνική η σχέση που έχουμε μ’ αυτές τις λέξεις. Ανενδοίαστα και ασύστολα κατακρίνουμε ανθρώπους, χωρίς να μπούμε ούτε 5΄ λεπτά στη θέση τους. Αν συναισθανόμασταν την αποστολή τους, όλα θα ήταν διαφορετικά. Ως κατακλείδα γράφω το εξής. Ας αφήσουμε όλες αυτές και όλους αυτούς τους ανθρώπους να κάνουν τη δουλειά τους, ειδικά τώρα. Ας αφήσουμε τις απειλές και τις λεκτικές ασχήμιες που συνοδεύουν πολλάκις την παρουσία μας εκεί. Ας συνεργαστούμε μαζί τους και ας τους ακούσουμε. Ας γίνουμε ευγενικοί απέναντι τους. Η φροντίδα των δικών μας είναι στα χέρια τους. Τελειώνω όπως ξεκίνησα. Σεβασμός Μωρέ!
*Μετάφραση: Άπειρη η γενιά των ηλιθίων
**Αληθινά περιστατικά.