Έναν χρόνο κλείσαμε κάτω από τη σκιά της πανδημίας και αισιοδοξούμε ότι το τέλος είναι κοντά. Ο μικρός μας δημοσιογράφος συμπυκνώνει στο άρθρο του την εμπειρία του από αυτήν τη χρονιά με το βλέμμα στο φως του τούνελ!
Το ημερολόγιο δείχνει 17 Νοεμβρίου 2019. Στην πατρίδα μας γιορτάζουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου. Ξαφνικά, από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ακούμε για ένα νέο είδος θανατηφόρου και μεταδοτικού ιού, που εμφανίστηκε στην Κίνα. Για τους περισσότερους κάπως απόμακρο. Οι μέρες κυλούν. Ο κόσμος αρχίζει να ανησυχεί. Οι ελληνικές υπηρεσίες, στις 26 Φεβρουαρίου 2020, κάνουν λόγο για το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα. Από τότε ξεκινά ένας μαραθώνιος που κανείς δεν είχε προβλέψει και δεν είχε φανταστεί.
Το απόγευμα στις 11 Μαρτίου 2020, στη χώρα μας, τα σχολεία κλείνουν! Ακολουθούν καταστήματα, γραφεία, γήπεδα, θέατρα, ναοί και γενικά η ζωή αλλάζει. Τα νοσοκομεία μένουν ορθάνοιχτα και το προσωπικό τους τρέχει και δεν φτάνει. Κάποιοι άνθρωποι χάνουν την δουλειά τους. Κάποιοι καλούνται να δουλέψουν περισσότερο. Άλλοι πάλι πρέπει να εργαστούν διαφορετικά. Πώς; Από το σπίτι τους με την βοήθεια των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Κι εμείς, οι μαθητές, βρισκόμαστε απέναντι σε διαδικτυακά μαθήματα, με τους δασκάλους μας να προσπαθούν να διατηρήσουν ζωντανή την δίψα για μάθηση.
Ο Τύπος παίρνει φωτιά! Ο κόσμος φοβάται, πανικοβάλλεται, αμφισβητεί, ενημερώνεται, θρηνεί και πενθεί. Αλλά ελπίζει! Με την βοήθεια των ειδικών γιατρών προσπαθεί να κάνει κτήμα του τις νέες καταστάσεις. Δεν είναι εύκολο. Μαθαίνουμε για τις μάσκες, τις αποστάσεις, τα αντισηπτικά και την καραντίνα. Για τα sms, τα lock down και τα click away. Πότε είμαστε μακρυμάλληδες και πότε κοντοκουρεμένοι, όταν ανοίγουν κουρεία και κομμωτήρια, ανάμεσα στα lock down. Όλοι μιλούν για ένα νέο είδος πολέμου. Η καθημερινότητα γίνεται δύσκολη.
Γίνεται δύσκολη και στον ψυχικό τομέα. Ο εγκλεισμός έφερε κατάθλιψη και ανάρμοστες συμπεριφορές. Μας είπαν πως, αν αγαπάμε τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας, πρέπει να μην τους ανταμώνουμε. Να σταματήσουν οι επισκέψεις σε φίλους και συγγενείς. Η έλλειψη όμως επικοινωνίας μας έκανε πιο ισχυρούς. Δυνάμωσε τα συναισθήματά μας προς τα αγαπημένα πρόσωπα που δεν βλέπαμε. Αλλά, και μέσα στο σπίτι, οι οικογενειακοί δεσμοί έγιναν πιο ουσιαστικοί. Δεθήκαμε πιο πολύ μεταξύ μας. Αυτά τα τελευταία ήταν τα «δώρα» που μας έφερε ο ιός!
Απέναντι σε όλα αυτά, οι γιατροί δεν έπαψαν ούτε για μία μέρα να κοπιάζουν για το εμβόλιο. Το άνοιξε-κλείσε κούρασε. Ο covid-19 (η επιστημονική ονομασία του ιού) σάρωσε όλο τον πλανήτη και άφησε στο πέρασμά του, μέχρι τώρα, 1,3 περίπου εκατομμύρια νεκρούς. Υγεία, οικονομία, παιδεία, πολιτισμός, δέχτηκαν επίθεση. Όλοι μας γίναμε ήρωες. Άλλοι μικροί και άλλοι μεγάλοι, γιατί δεν παρατήσαμε την κοινή μας προσπάθεια, τον κοινό μας αγώνα. Το πρώτο δυνατό φως ήρθε με το εμβόλιο.
Ο κορονοϊός είναι ακόμη εδώ. Ο πόλεμος δεν τελείωσε. Έχουμε και άλλες μάχες. Υπάρχουν και οι μεταλλάξεις… Σήμερα, 12 Μαρτίου 2021, ανακοινώθηκε ότι κλείνουν τα σχολεία όλων των βαθμίδων για δύο εβδομάδες και ότι θα γιορτάσουμε τις Απο-κριές από μα-κριά. Ένας χρόνος γεμάτος σκαμπανεβάσματα. Ένας χρόνος γεμάτος αντιθέσεις. Όμως τώρα νιώθω έτοιμος «να κοιτάξω» κατάματα τον αόρατο εχθρό και να αναφωνήσω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου: «Χρόνια Πολλά, κύριε Κορονοϊέ, δεν σε φοβάμαι πια και, αν τύχει και σε συναντήσω, ξέρω πώς να σε αντιμετωπίσω και να σε νικήσω!»
Νίκος Βασιλειάδης, μαθητής Β’ Γυμνασίου