Κοινωνικός Ρατσισμός Συνέντευξη με τον Γιάννη
«Φοβάμαι, Ελένη, πως δεν μπορείς να με νιώσεις. Δεν φταίς εσύ. Εσύ είσαι τυχερή. Ποτέ δε θα αντιμετωπίσεις μια παρόμοια κατάσταση. Δεν θα δείς ποτέ το φόβο στα μάτια του γείτονα σου. Εσύ τα έχεις όλα:οικονομική άνεση,ομορφιά,έρωτα… Η ζωή είναι δική σου. Ενώ εγώ…»
Το παραπάνω απόσπασμα είναι απο το εφηβικό μυθιστόρημα της Μαρούλας Κλιάφα“Ο δρόμος για τον παράδεισο είναι μακρύς”.
Στον παρακάτω διάλογο ανάμεσα στον Γιάννη που ειναι ‘’διαφορετικός’’και τη φίλη του, μπορούμε να καταλάβουμε πώς αισθάνεται ένα παιδί που έχει βιώσει τον κοινωνικό ρατσισμό…..
-Λοιπόν, Γιάννη, τι είναι αυτό που σε ενοχλεί στην συμπεριφορά των άλλων ;
-Αυτό που με ενοχλεί είναι η κακία που δείχνουν,το ότι θέλουν να φαίνεται ο άλλος κατώτερος. Δεν μου αρέσει αυτή η κατάσταση, αφού όλοι είμαστε ίσοι.
-Πώς αντιμετωπίζεις τα αδιάκριτα βλέμματα;
-Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι η αδιαφορία. Ο άλλος, βέβαια,θα προσπαθήσει να σε επηρεάσει αρνητικά, αλλά εσύ πρέπει να προσπαθήσεις να μην πέσεις στο επίπεδό του.
-Είχες κάποια άσχημη εμπειρία;
-Όταν ήμουν στο δημοτικό, ήμουν στην ίδια τάξη με ένα παιδί και κάθε φορά προσπαθούσε να βρεί τρόπο για να με κάνει να νιώσω άσχημα. Στην αρχή εκνευρίστηκα και αυτό με οδηγούσε σε άλλα συναισθήματα, όπως λύπη. Ώσπου έφτασα στην 6η τάξη και κατάλαβα ότι δεν πρέπει να δίνω σημασία. Απο τότε, όσες φορές και να με πείραξε, αδιαφορούσα.
-Περίγραψέ μου πως ένιωσες.
– Νευρίασα στην αρχή,ξέσπασα σε κλάματα, αλλά μετά το ξεπέρασα καθώς μεγάλωνα.
-Τι δραστηριότητες κάνεις;
-Πηγαίνω στο κολυμβητήριο.
-Σε ευχαριστώ πολύ!
Και μέσα απο αυτην την συνέντευξη κατάλαβα ότι ένα παιδί που είναι διαφορετικό μπορεί να ενοχλείται, αλλα και να αντιδρά με έναν δυναμικό τρόπο!Μπράβο Γιάννη!!!
Γιάννης Σιαμίδης Β3
Γλυκερία Ρωσίδου Β2
Ένας έφηβος αναρωτιέται…
Τι είναι η αλήθεια;
Η αλήθεια, μία τόσο δυνατή λέξη, που ισοπεδώνει οποιαδήποτε πιθανολογία, υποτιθέμενη θεωρία ή ακόμα και ένα ίσως. Αλήθεια, μία λέξη που κανένας δεν θα τολμήσει να αμφισβητήσει ποτέ. Όλοι πάντα θα θαυμάζουν τους ανθρώπους που την έχουν ως κύριο κανόνα της ζωής τους και πάντα όλοι θα αναρωτιούνται πόσο εύκολο είναι κάθε φορά να την λες.
Όμως, αλήθεια, ποιος από εσάς την έχει χρησιμοποιήσει πλήρως, την έχει χρησιμοποιήσει όπως της αξίζει; Μην απαντήσεις τόσο εύκολα ‘’ναι’’. Η αλήθεια πολλές φορές σε κάνει να ντρέπεσαι, σε γδύνει, σε κάνει να καίγεσαι μέσα στα ίδια σου τα λόγια! Πολλές φορές η αλήθεια έχει γίνει αιτία ποινής ή ακόμα και θανάτου! Θυμήσου όλες εκείνες τις φορές που σε ανάγκασαν να πεις την αλήθεια, σκέψου όλες εκείνες τις στιγμές που χρειάστηκε να υποτιμήσεις τον εαυτό σου, για να φανερωθεί η αλήθεια… Θυμήσου εκείνη την άγρια φωνή της μητέρας σου, να σου φωνάζει: «Πες μου όλη την αλήθεια» και εσύ είχες τρόμαξες τόσο που κόντεψες να λιποθυμήσεις… Τότε λοιπόν γιατί συνεχίζουμε να την θαυμάζουμε; Βέβαια τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, όμως θυμήσου τα δικά σου λόγια, το δικό σου μπράβο σε όσους ΕΙΠΑΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ!
Άννα Γεωργιάδου Β1
Παναγιώτης Καρακατσάνης Β1
