Αν υπήρχαν στην Ελλάδα πολιτικά κόμματα διαμορφωμένα με βάση τη λογική και την ειλικρίνεια, ως φορείς πολιτικών αντιλήψεων και ιδεολογιών, οι όποιες αντιθέσεις θα ήταν πραγματικά πολιτικές. Στην περίπτωση αυτή, θέμα των καθημερινών συζητήσεων θα ήταν το μοντέλο οργάνωσης και διακυβέρνησης της πατρίδας μας. Τι λάθη εντοπίζουμε σε κάποιες επιλογές και πώς θα θέλαμε να είναι κάποιες άλλες εναλλακτικές. Όπως για παράδειγμα, ποιο θα πρέπει να είναι το ύψος των φόρων, ποια τα όρια συνταξιοδότησης, ποιες οι προτεραιότητες της κοινωνικής πολιτικής και άλλα παρόμοια. Δηλαδή, πόσο ικανοποιητικές είναι κάποιες παραδοσιακές πρακτικές και πόσο εφικτές είναι κάποιες νεωτερικές. Όμως, η πραγματικότητα είναι απείρως πιο απογοητευτική.
Δυστυχώς στην Ελλάδα οι πολιτικές διαμάχες -εντός κοινοβουλίου ή εντός καφενείου- εξαντλούνται στο επίπεδο του εικονικού και του συμβολικού. Δεν ασχολούμαστε με τα πραγματικά προβλήματα, παρά μόνο εξωτερικεύουμε βίαια τα συσσωρευμένα απωθημένα μας. Υποκρινόμαστε, πως αγωνιούμε για το μέλλον του τόπου, όμως το μόνο που πραγματικά μας νοιάζει είναι το ατομικό μας βόλεμα. Κρίνουμε όλους τους άλλους, εκτός του εαυτού μας. Πολλές φορές, χωρίς να έχουμε προσφέρει στην κοινωνία κυριολεκτικά ούτε ένα λεπτό, από το χρόνο μας ή από τα χρήματα μας, απαιτούμε τα πάντα από αυτήν. Και έρχεται ο λαϊκισμός των πολιτικών μας, που εδραιώθηκε τα τελευταία χρόνια και γιγαντώνεται καθημερινά, να ισχυροποιήσει και να επαυξήσει τις παράλογες απαιτήσεις μας. Το τρικ είναι απλό, η χρήση ενός συμβόλου. Λέω για παράδειγμα «Τσε» ή «Ανδρέας Παπανδρέου» ή «Κωνσταντίνος Καραμανλής» και το ακροατήριο παραλύει ή δονείται, κατά περίπτωση.
Το αποτέλεσμα είναι να διαμορφώνονται εκλογικές πλειοψηφίες, ετερογενείς και θολές. Μεταξύ των ψηφοφόρων του ίδιου κόμματος συμπαρατάσσονται με εξαιρετική ευκολία κρατικιστές και φιλελεύθεροι, φιλοευρωπαίοι και τριτοκοσμικοί, θεοσεβείς και θεομπαίχτες. Μια βαβέλ το εσωτερικό τους, με άβυσσο μεταξύ των διαφορετικών αντιλήψεων και το χειρότερο με ανομολόγητους σκοπούς. Αυτές οι πλειοψηφίες είναι που σήμερα προτείνουν να τα κάνουμε όλα ρημαδιό. Είναι ακριβώς το ίδιο που παλιότερα συνοψιζόταν στο κόσμιο παλλαϊκό σύνθημα «Γιώργο, άλλαξε τα όλα» και σήμερα εκφράζεται πιο χύμα στο «Αλέξη, κάντα όλα πουτ#ν#».
Μέσα στη σύγχυση και το θυμό, θεωρούν πως όταν σπάζουν ότι υπάρχει γύρω τους κάνουν κακό στον Τσοχατζόπουλο ή τον Τσουκάτο ή τον Άδωνη ή τον Μαρινάκη ή τον Διευθυντή τους, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι λειτουργούν στα στενά όρια του μικρόκοσμου τους και επομένως αυτόν διαλύουν. Εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο τους δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι ο ήχος θρυμματιζόμενου γυαλιού που ακούγεται, είναι από τα γυαλικά του σπιτιού τους και όχι από τα παράθυρα της θωρακισμένης αμαξάρας του Βενιζέλου.
Έτσι, λοιπόν, σήμερα είναι πολλοί που φαντασιώνονται μια πτώχευση της πατρίδας μας, που θα τους απαλλάξει από τα προσωπικά χρέη. Τι καλά που θα ’τανε! Δυστυχώς, όμως, κανένα χρέος δεν πρόκειται να διαγραφεί, παρά μόνο να πολλαπλασιαστεί, λόγω ενδεχόμενης σφοδρής αναπροσαρμογής των ισοτιμιών.
Γι’ αυτό χρειάζεται να πάρουν το λόγο οι ψυχραιμότεροι. Να συμβάλλουμε όλοι να επικρατήσει τελικά η ψυχρή λογική. Να απαλλαγούμε από τις ιδεοληψίες και τους εικονικούς συμβολισμούς και να προσγειωθούμε στην αμείλικτη πραγματικότητα.
