ΔΗΜ. ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ
Δρ Χημικός Μηχανικός
(e-mail: dhadjidakis@yahoo.com)
Το πρόσφατο συμβάν σε δημοτικό σχολείο στην Πολιτεία του Τέξας των ΗΠΑ, με θύτη έναν 18χρονο και νεκρούς 19 μαθητές και 2 δασκάλες, αποτελεί έναν ακόμη κρίκο, βεβαιότατα όχι τον τελευταίο, στις πολύνεκρες δολοφονίες από πυροβόλα όπλα στις ΗΠΑ, συχνά με θύματα μαθητές. Αυτού του είδους μαζικές δολοφονίες δεν μπορούν να θεωρούνται ως μεμονωμένα περιστατικά και συνδέονται ευθέως με την εύκολη πρόσβαση των πολιτών σε πυροβόλα όπλα.
Εχοντας κατά νου το πιο αιματηρό περιστατικό στις ΗΠΑ με χρήση πυροβόλων όπλων από μεμονωμένο δράστη που συνέβη το 2017, εναντίον συγκεντρωμένων σε φεστιβάλ μουσικής στο Λας Βέγκας, με απολογισμό 58 νεκρούς και σχεδόν 500 τραυματίες και διατρέχοντας τα πολυάριθμα πιο πρόσφατα πολύνεκρα περιστατικά, θα επιθυμούσα να καταθέσω τις ακόλουθες σκέψεις:
– Εν αρχή ην η γνωστή 2η τροπολογία του αμερικανικού Συντάγματος του 1791: «Μια καλά εποπτευόμενη πολιτοφυλακή απαραίτητη για την ασφάλεια ενός ελεύθερου κράτους και το δικαίωμα του λαού να διατηρεί και να φέρει όπλα δεν θα υποστεί περιορισμούς.» Εύλογο το ερώτημα για το κατά πόσο τα 121 όπλα ανά 100 κατοίκους (η υψηλότερη αναλογία παγκοσμίως, με δεύτερη της Σερβίας με 38 όπλα) εξυπηρετούν τους σκοπούς της πολιτοφυλακής ή η τροπολογία αποτελεί πρόσχημα για τη σημερινή κατάσταση. Διάθεση να υπήρχε και ακόμη και στο πλαίσιο της τροπολογίας θα μπορούσε να περιορισθεί η οπλοκατοχή.
– Το 1791 τα μόνα πυροβόλα όπλα που μπορούσε να προμηθευτεί ο πολίτης ήταν περίστροφα και καραμπίνες. Αντίθετα, σήμερα ο πολίτης, εμμέσως ακόμη και ένας ανήλικος, έχει τη δυνατότητα πρόσβασης σε εξελιγμένο εξοπλισμό στρατιωτικού επιπέδου και δημιουργίας στην κατοικία του ενός πραγματικού οπλοστασίου. Ακραία περίπτωση το Τέξας, όπου οι κάτοικοι μπορούν να φέρουν όπλα σε δημόσιους χώρους, χωρίς άδεια οπλοφορίας.
– Τα συχνότατα περιστατικά μαζικών πυροβολισμών με τουλάχιστον 4 θύματα (ενδεικτικά: «Καθημερινή» της 3ης.10.2017) χρήζουν αντιμετώπισης, εκτός και αν ένα σημαντικό τμήμα της αμερικανικής κοινωνίας, επιθυμώντας να νοιώθει ασφαλέστερο με ένα οπλοστάσιο στο σπίτι του, αποδέχεται να καταβάλλει η χώρα του το βαρύ τίμημα σε ανθρώπινες ζωές.
Προς επίρρωση, ετησίως στη χώρα μας θα έπρεπε να έχουμε, αναλογικά, περί τα 10 περιστατικά αυτής της κατηγορίας, ενώ είναι ζήτημα αν καταγράφεται ακόμη και ένα (βλ. περιστατικό το 2006 στην περιοχή του Αγρινίου με θύματα 5 κυνηγούς).
– Εφόσον η κοινωνία των ΗΠΑ επιθυμεί να διατηρεί έμπρακτους δεσμούς με την «άγρια Δύση», θα μπορούσε να αρκεσθεί σε μικρά ατομικά όπλα με τον αριθμό των θυμάτων να είναι πολύ πιο περιορισμένος (στο προαναφερόμενο περιστατικό στο Λας Βέγκας, ο δράστης, από τα 47 όπλα της «συλλογής» του μετέφερε στο δωμάτιό του στο ξενοδοχείο Μάνταλεϊ Μπέι και χρησιμοποίησε, με χιλιάδες σφαίρες, τα 30 (τα 12 αυτόματα)).
– Σε κάθε περίπτωση, η οπλοκατοχή αποτελεί εσωτερικό θέμα της χώρας, αφορά μια αγορά δισεκατομμυρίων δολαρίων και, εν τέλει, η αμερικανική κοινωνία είναι ελεύθερη να κάνει τις επιλογές της. Λόγος δεν μας πέφτει, μόνο μπορούμε να παρατηρούμε και να αναρωτιόμαστε ύστερα από κάθε πολύνεκρο περιστατικό «Αν όχι τώρα, πότε;» με πιθανότερη απάντηση το «Ποτέ» και πιο αισιόδοξη το «Θα δείξει».
